„Easy Rider” jako opowieść metafizyczna
W 1969 roku, uznanym później za duszny i prażący zenit epoki pokoju i miłości, z tłoczni płyt winylowych wyszedł album Ballad of Easy Rider grupy The Byrds.
Życie jak rzeka, czyli o metafizyce spontanicznego poznania
Pokój nie pojawia się jednak od razu, jakby za sprawą jednorazowego wysiłku woli. Rodzi się raczej powoli, czasem w trudzie, a czasem w radości, zaś dojrzewa wówczas, gdy człowiek umniejsza swój ludzki sposób myślenia.
Śmiech dziecka w słońcu, czyli „Easy Rider”, nomadyczność i intuicja
Trzy słowa: ciągłość, droga i horyzont. Wszystkie one miałyby stanowić określenia lub obrazy świadomości, która nie dzieli się, lecz trwa.
Cisza i nenufary, czyli śmierć Boga i powrót do kontemplacji
Jest więc jakiś obiecany „spokój”, tak jak jest „widzenie”. Nie byłoby go wówczas, gdyby ostatecznie rzeczywistość pozostawała nierozpoznana.
Chore lilie, czyli kultura wyczerpania i Edgara Allana Poego mitologia rozpadu
Przepojenie złem skazuje szatana na bycie cieniem, dokładnym przeciwieństwem tego, co ewangelia nazywa życiem w pełni.
Wody i trawy, czyli medytacja nad rzeczywistością
Wiara, nie odrzucając tego, co powierzchowne, dociera do wnętrza rzeczywistości. Jest jakby jego tętnem.
„Stałem się sam dla siebie wielkim problemem”. Hamlet Szekspira i myśl św. Augustyna
Historia literatury dawnej zna dwa wielkie egzystencjalne znużenia: przejmującą pustkę, którą odkrył w sobie św. Augustyn oraz smutek Hamleta.
Powielone życie, czyli Bóg, negacja i pop-art
W świecie pop-artu metafizyka była martwa i nieobecna. Człowiek pozbawiony dotychczasowego oparcia dla swojej egzystencji, zaczął – jak mówi tytuł słynnej powieści Roberta Musila – tracić „właściwości”.
Człowiek, który potrzebuje, czyli sakramentalność życia i lekcja nihilizmu
I jest to, jak sądzę, zaskakująca lekcja, którą można wynieść z postmodernizmu i nihilizmu.
Drogi, ścieżki, podmuchy, czyli słowo o marksizmie, kontrkulturze i katolicyzmie
W świetle krytyki marksistowskiej chrześcijaństwo u swojego zarania stanowiło swoisty ruch rewolucyjny.
Twarz, czyli kontrkultura, realność i katolicyzm
Po „śmierci Boga” nadeszła bowiem śmierć człowieka, który rozwiał się, niczym „oblicze z piasku na brzegu morza”.
Kafka & roll, czyli pop-art jako stan ducha
To, co w ramach scenicznego performansu miało wartość niemal równą życiu, poza sceną okazuje się zbędnym rupieciem.
Słodka ziemia, czyli (post)chrześcijańskie marzenie kontrkultury
W dzień świętego Bernarda niebo było czyste. Kopy siana schły na słońcu, cicho falował czas, a ja, oparty o płot, mówiłem przechodzącym ludziom: „dzień dobry”. Mijali mnie, odpowiadając: „dzień dobry”.
Smutek upadającej cywilizacji, czyli „Trofea” José-Maríi de Heredia
Komentarz z serii vlogowej Michała Gołębiowskiego.
Dusza z granitu, czyli wstęp do religijności Jana Kasprowicza
Ostatnie dwa tomy wierszy Kasprowicza, Księga ubogich (1916) oraz Mój świat. Pieśni na gęśliczkach i malowanki na szkle (1926), należą do najbardziej pogodnych dzieł literatury polskiej.
Potnijmy rzeczywistość, czyli niespełnienia kontrkultury i pop-artu
W ruchu kontrkulturowym lat 60. korzystano z dobrobytu wypracowanego przez rodziców, ale wyrażano przy tym obawę przed popadnięciem w konsumpcjonizm, tak bardzo wrogi najgłębszym dążeniom „ja”.
Tragedie wyobrażone. Kultura w poszukiwaniu celu ostatecznego
Cios, pistolet, pastelowo czerwona krew. Kiedy w hotelu zostaje dokonane morderstwo, a tajny agent osuwa się na podłogę, słychać myśli Pauli, aktorki, reżyserki i sprawczyni całego zajścia: „Nareszcie fikcja zawładnęła rzeczywistością".
Dzieci melancholii. Kontrkultura, hippisi i myśl Josepha Ratzingera
Słowa homilii Josepha Ratzingera z 1964 roku dają wyraz ogarniającej całe lata 60 melancholii religijnej.
Sens, którego nie było
I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
Pieśń do zabitego Boga
Pod koniec XIX wieku salony artystyczne obiegła wieść o tym, że „Bóg umarł”. Na pozór nic się nie zmieniło, nie runęło niebo, a zza okna słychać było, jak dawniej, śmiech dzieci, stukot dorożek oraz szczekanie psów.
Nie ma niczego na świecie
Symbolizm postrzegany nie tylko jako jeden z nurtów w literaturze i sztuce, ale także jako osobliwy stan ducha artysty, przeczuwał „głębiny bytu” przewalające się i huczące za pozornym spokojem nieba, ulotnością tego, co daje się uchwycić zmysłami albo feerią rozbuchanego życia przyrody.
Zły duch i niewinność, czyli „W kleszczach lęku” Henry’ego Jamesa
Wideokomentarz z serii vlogowej Michała Gołębiowskiego.
