Sto pięćdziesiąt lat temu, 30 stycznia 1875 r., Dom Prosper Guéranger – odnowiciel życia monastycznego w Opactwie Solesmes, inspirator ruchu liturgicznego, którego zwieńczeniem był Sobór Watykański II, inicjator odbudowy chorału gregoriańskiego – oddał swoją duszę Bogu w opactwie, którym kierował przez czterdzieści dwa lata.

Święty Józef delikatnie zapowiada zmianę pór roku z samego środka marcowego garnca, ale dopiero Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny rozbłyska w pełni wiosną.

U progu Wielkiego Postu pojawiają się w nas i mieszają różne uczucia: lęk, oczekiwanie, radość… . Wiemy, że beztroskie zachowywanie obserwancji monastycznej, życie w trwałym pokoju, czy doświadczanie doskonałej komunii z Bogiem nie są niewzruszoną regułą życia na ziemi. 

Dość rzadko się zdarza, by cały formularz mszalny był tak wyraźnie, jak dziś, oparty na jednym psalmie.

Dni Przedpościa bywają zmienne. Niekiedy promienie słońca obejmują złotą poświatą zalegające od Zaduszek zwały wypłowiałych z jesiennych barw liści i suchych gałęzi, ostatnio coraz rzadziej przykrywanych w miesiącach na przełomie roku kołdrami śniegów.

Te same teksty łacińskie powinny być tłumaczone tak samo we wszystkich miejscach Mszału, w których zostały zastosowane.

W sensie ścisłym tajemnica Niepokalanego Poczęcia dotyczy konkretnej istoty ludzkiej poczętej w łonie Anny. Jednak łaski wypływające z tej tajemnicy obejmują ludzi wszystkich wieków.

Mszał używany do celebracji według daniejszego zwyczaju rzymskiego to tzw. missale plenarium. 

Życie duchowe w specjalnych dla Kościoła okresach Adwentu i Wielkiego Postu wyznacza w istocie liturgia – zarówno eucharystyczna, jak i cyklu dobowego, zawarta w brewiarzu i Liturgii Godzin. To ona w istocie tworzy naszą codzienną pobożność, pozwalając spotkać Boga realnie obecnego w świętych misteriach.

Antyfona do Magnificat z I Nieszporów uroczystości Wszystkich Świętych w dawniejszym zwyczaju rzymskim to bodaj jedyny tekst liturgiczny, który wymienia wszystkie 9 chórów anielskich.

Różne okoliczności spowodowały, że dziś – a nie 12 października, jak to jest w zwyczaju w Kongregacji Solesmeńskiej – obchodzimy rocznicę poświęcenia naszego kościoła. Właśnie mija 70 lat od dnia, w którym dokonano uroczystego poświęcenia tej świątyni.

Śpiewaliście kiedyś Credo, mszalne wyznanie wiary, po polsku?

Wczoraj wizja autora Apokalipsy prowadziła nas przed tron Baranka, gdzie zebrał się wielki tłum z wszystkich narodów, pokoleń, ludów i języków, aby wychwalać wielkość Boga i głosić wspaniałość Jego cudów przez całą wieczność.

W swojej naturze Maryja, Niepokalana już w swoim poczęciu, jest wolna od jakiegokolwiek zła przekazywanego wraz z grzechem pierworodnym będącym skazą każdego człowieka od początku jego istnienia.

Wypowiedzi papieża Franciszka wygłoszone podczas i po podróży na Daleki Wschód, utrzymane w duchu tzw. teologii pluralizmu religijnego, spotkały się już z zasłużoną krytyką.

Ponieważ kiedyś nad imperium brytyjskim nie zachodziło słońce nic dziwnego, że język angielski stał się współczesną lingua franca.

Jedną z charakterystycznych cech reformy liturgicznej związanej z tworzeniem nowego mszału po ostatnim soborze powszechnym były częste, dogłębne ingerencje w świąteczne formularze mszalne. W ten sposób zostały całkowicie zmienione lub bardzo głęboko przeredagowane wszystkie trzy modlitwy kapłańskie z Mszy o Najświętszej Maryi Panny Różańcowej.

W ostatnią niedzielę września 2024 roku, w nowszym zwyczaju rytu rzymskiego wypadała XXVI Niedziela w ciągu roku. W Mszy uczestniczyłem w swojej parafii. Pod koniec liturgii poczułem lekki dysosnans, kiedy kapłan śpiewał modlitwę po Komunii.

W świecie starożytnym dominowały kalendarze lunarno-solarne. Nie było to jednak rozwiązanie optymalne. Wprowadzony przez Juliusza Cezara kalendarz oparty wyłącznie o cykl słoneczny był oczywistym udoskonaleniem. A jednak do dziś jednym, bardzo ważnym elementem naszego życia rządzi, obok słońca, także cykl księżycowy. Chodzi oczywiście o wyznaczanie daty Wielkanocy. 

Opuścić wszystko, aby pójść za Chrystusem, to nie tylko zgoda wyrażona w danym momencie, podpis złożony na dole karty profesji.

Gdy dziś świętujemy jego przejście do nieba, składamy dzięki za to życie, które od pierwszych swych chwil aż do godziny śmierci było wędrówką po świetlistej drodze. Święty Benedykt nie odstąpił, wytrwał. Wystąpił w dobrych zawodach i do końca w nich walczył (por. 1 Tym, 6,12; 2 Tym 4,7).

Tajemnica Przenajświętszej Trójcy, którą świętowaliśmy w ostatnią niedzielę, zamknęła cykl liturgiczny upamiętniający wielkie tajemnice chrześcijańskie.

Priusquam te formarem in utero, novi te/ Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, już znałem ciebie - dawne, trzywarstwowe obrusy ołtarzowe, białe welony, palki, ornaty i humerały przechowały echa Jeremiaszowych słów graduału mszalnego z 24 czerwca, ośmego dnia przed kalendami lipcowymi.