„Przed Michałem mają być siewy w kraju całem”.

"Co sprawia, że chcecie chodzić na "taką" Mszę?"

Gdy w dokumencie liturgicznym ostatniego soboru pojawiło się stwierdzenie o liturgii jako "szczycie i źródle" całego życia chrześcijańskiego, był to akcent niezbyt zrozumiały dla wielu - także tych, którzy się pod nim podpisali jako ojcowie soborowi. 

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 11 lipca 2023 r.)

Ewangelia czytana w dzisiejszy poranek została zaczerpnięta z Mowy eucharystycznej wygłoszonej przez Pana Jezusa zaraz po pierwszym rozmnożeniu chlebów. Po cudzie w Kanie Galilejskiej, po uzdrowieniu syna urzędnika królewskiego i chromego nad sadzawką Betesdą, rozmnożenie chlebów jest czwartym znakiem opisanym przez św. Jana.

Otrzymawszy błogosławieństwo od Pana podczas Wniebowstąpienia, uczniowie pełni radości wyruszyli do Jerozolimy. Oto otworzył się przed nimi czas pierwszych wielkich rekolekcji, podczas których trwali na modlitwie z Maryją (por. Dz 1,14). Był to czas uspokojenia, dojrzewania i oczyszczenia: w ciszy uczniowie przygotowywali swoje dusze na dar Ducha Świętego, który Pan im obiecał.

Jeżeli chodzi o język polski to sprawa tłumaczenia o tyle się komplikuje, że mamy imiesłowy przymiotnikowe, które tak jak łacińskie się deklinują, oraz przysłówkowe, nieodmienne. Od kontekstu zależy, którego użyjemy.

Księga Dziejów Apostolskich, która daje świadectwo o początkach Kościoła, a zwłaszcza o przenikaniu Ewangelii z Jerozolimy do Rzymu, ze świata żydowskiego do świata grecko-rzymskiego, rozpoczyna się od opisu Wniebowstąpienia.

Gorliwość apostolska naszego arcybiskupa i naszego proboszcza pozwoliła nam przyjąć pierścień św. Joanny i uczcić w ten sposób tę, która go nosiła.

Niesłychanie irytujące są wypowiedzi papieża Franciszka i prefekta Dykasterii ds. Kultu Bożego kardynała Roche’a, mniej lub bardziej explicite sugerujące, że obecny kształt liturgii rzymskiej jest skutkiem działania Ducha Świętego na ostatnim soborze powszechnym.

Homilia na siededziesięciopięcio lecie opactwa Fontgomabault.

W kilku słowach cechujących się niebiańską wręcz prostotą anioł zmartwychwstania, ukazujący się w postaci młodzieńca ubranego w białą szatę, ujawnia niewiastom tajemnicę grobu.

Jakże wspaniałą katechezę daje nam Kościół podczas tej świętej nocy!

Słowa św. Ireneusza oświecają żywym światłem początek Wielkiego Tygodnia. 

Wydaje mi się, że palma (wielkanocna – choć raczej należałoby powiedzieć „wielkotygodniowa”) należy do grupy najbardziej niezrozumiałych liturgicznych symboli.

Czy ludzki los może być dziś czymś upragnionym? Czy człowiek może być kochany? Czy ludzie mogą się miłować? Czy jedynym wyjściem jest dołączenie do szeregów tych, którzy przyjmują jako religię ideologię ochrony natury, a w tym całkowitej ochrony życia zwierząt aż do ich naturalnej śmierci? Czyż więc człowiek może być jeszcze kochany w sposób szczególny? To pytanie warto postawić teraz, gdy zaczyna się pokutny czas Wielkiego Postu.

Mirra jest ostatnim darem złożonym przez Mędrców. Choć mniej cenna niż złoto i kadzidło, jest ona darem, który Boże Dziecię przyjmuje z największą wdzięcznością i radością.

Od wczorajszego wieczora liturgia ze zdumiewającą łatwością prowadzi nas od ubogiej stajenki do nieprzeniknionej głębi tajemnicy Przenajświętszej Trójcy. Niedługo po przedstawieniu cielesnych narodzin Dzieciątka w stajni stawia nas wobec odwiecznego zrodzenia Drugiej Osoby Trójcy w łonie Ojca.

Pewnego dnia jeden z kapelanów brytyjskiej królowej Elżbiety II, którą Pan wezwał do siebie kilka miesięcy temu, zdziwił się bardzo, usłyszawszy jej słowa, że ma nadzieję, iż Chrystus powróci na ziemię za jej życia.

Święto Rocznicy Poświęcenia Kościoła przypomina nam o obowiązku kochania naszych kościołów i dbania o nie.

Kolekta XIX niedzieli per annum, tekst nie znajdujący się w Mszale Rzymskim dla dawniejszego zwyczaju tego obrządku, to kolejna modlitwa, która pokazuje meandry i mielizny reformy liturgicznej. 

W dniu 25 marca bieżącego roku minęło 20 lat od chwili publikacji trzeciego wydania typicznego Mszału Rzymskiego dla nowszego zwyczaju tego rytu. Nadal nie ukazało się jego oficjalne, czyli przeznaczone do sprawowania Mszy, tłumaczenie na język polski. 

W obrębie rytu rzymskiego relacja zwyczaju dawniejszego do nowszego wydaje się dziś jednym z najważniejszych zagadnień w dziedzinie liturgii.