Kafka & roll, czyli pop-art jako stan ducha
To, co w ramach scenicznego performansu miało wartość niemal równą życiu, poza sceną okazuje się zbędnym rupieciem.
Słodka ziemia, czyli (post)chrześcijańskie marzenie kontrkultury
W dzień świętego Bernarda niebo było czyste. Kopy siana schły na słońcu, cicho falował czas, a ja, oparty o płot, mówiłem przechodzącym ludziom: „dzień dobry”. Mijali mnie, odpowiadając: „dzień dobry”.
Smutek upadającej cywilizacji, czyli „Trofea” José-Maríi de Heredia
Komentarz z serii vlogowej Michała Gołębiowskiego.
Dusza z granitu, czyli wstęp do religijności Jana Kasprowicza
Ostatnie dwa tomy wierszy Kasprowicza, Księga ubogich (1916) oraz Mój świat. Pieśni na gęśliczkach i malowanki na szkle (1926), należą do najbardziej pogodnych dzieł literatury polskiej.
Potnijmy rzeczywistość, czyli niespełnienia kontrkultury i pop-artu
W ruchu kontrkulturowym lat 60. korzystano z dobrobytu wypracowanego przez rodziców, ale wyrażano przy tym obawę przed popadnięciem w konsumpcjonizm, tak bardzo wrogi najgłębszym dążeniom „ja”.
Tragedie wyobrażone. Kultura w poszukiwaniu celu ostatecznego
Cios, pistolet, pastelowo czerwona krew. Kiedy w hotelu zostaje dokonane morderstwo, a tajny agent osuwa się na podłogę, słychać myśli Pauli, aktorki, reżyserki i sprawczyni całego zajścia: „Nareszcie fikcja zawładnęła rzeczywistością".
Dzieci melancholii. Kontrkultura, hippisi i myśl Josepha Ratzingera
Słowa homilii Josepha Ratzingera z 1964 roku dają wyraz ogarniającej całe lata 60 melancholii religijnej.
Sens, którego nie było
I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
Pieśń do zabitego Boga
Pod koniec XIX wieku salony artystyczne obiegła wieść o tym, że „Bóg umarł”. Na pozór nic się nie zmieniło, nie runęło niebo, a zza okna słychać było, jak dawniej, śmiech dzieci, stukot dorożek oraz szczekanie psów.
Nie ma niczego na świecie
Symbolizm postrzegany nie tylko jako jeden z nurtów w literaturze i sztuce, ale także jako osobliwy stan ducha artysty, przeczuwał „głębiny bytu” przewalające się i huczące za pozornym spokojem nieba, ulotnością tego, co daje się uchwycić zmysłami albo feerią rozbuchanego życia przyrody.
Zły duch i niewinność, czyli „W kleszczach lęku” Henry’ego Jamesa
Wideokomentarz z serii vlogowej Michała Gołębiowskiego.
Daremne zmartwychwstanie. O pewnym aspekcie nowoczesnej kultury
Wizerunek Jezusa Chrystusa na krzyżu jest już tylko znakiem absolutnej daremności.
The Rover, czyli agonia człowieczeństwa
Głównym bohaterem jest tytułowy „włóczęga”, wrak człowieka, osoba bez tożsamości, bez przeszłości i bez przyszłości, całkowicie wydziedziczony również z „tu i teraz”.
The Nightingale, czyli ballada o złym świecie
Świat wykreowany w filmie The Nightingale to przestrzeń aż po brzegi wypełniona cierpieniem.
Easy Rider i Jezus Chrystus, czyli kontrkultura a chrześcijaństwo
O literackich inspiracjach religijności kontrkultury w XX wieku.
Asystentka, czyli choroba na śmierć
Asystentka, reż. Kitty Green,(The Assistant, Australia, 2019/20)
Zawód: reporter, czyli mirażowe życie
Zawód: Reporter, reż. Michelangelo Antonioni, (wł. Professione: reporter, ang. The Passenger, 1975 rok)
Ochrzcić kulturę
Jan Borowski rozmowia z Michałem Gołębiowskim o teologii poetyckiej i przygotowywanej do druku książce naszego autora.
Spożywanie miłości. Wokół staropolskiej duchowości eucharystycznej
Wątek zjednoczenia wiernych na wzór ziaren jednego chleba, tak częsty w katolickim piśmiennictwie szesnastego i siedemnastego wieku, został przez Karnkowskiego dość nieoczekiwanie uzupełniony o wiarę w „obcowanie świętych”.
Władysław Reymont i specyfika polskiego katolicyzmu
Publikujemy wstęp do anglojęzycznego wydania Pielgrzymki do Jasnej Góry w Częstochowie Władysława Reymonta.
Człowiek naprawdę wolny zawsze wybierze Boga
Ukryte przesłanie filmu Easy Rider wskazuje zatem na to, że rozedrgana, psychodeliczna wolność kontrkultury to nierozpoznane wołanie głębi ludzkiej o to, aby osiągnąć niebo
Cierpkie owoce, czyli Kasprowicz i dusza polska
Zdaniem Antoniego Langego pisarzem esencjonalnie polskim był Stefan Żeromski, ów Savonarola, który „wciąż sam siebie na stosie ognia własnego spala”, a to dlatego, że czymś zasadniczym dla literatury polskiej jest ton lamentacji. Trudno się z tym nie zgodzić.
