Nie wiedział, dokąd idzie. Moja droga do Kościoła katolickiego
Wtedy już wiedziałem, że jestem częścią tej procesji.
Tak, tyle wystarczy
Krótki audiobook z opowiadaniem Michała Gołębiowskiego zapowiadającym powieść redaktora "Christianitas".
Ojciec odchodzi, a Mick Jagger mówi, że wszystko jest w porządku
Nowy fragment prozy Michała Gołębiowskiego.
Ziarna trawy
Kiedy wracam, ona siedzi na ganku. „Przed Nim idzie majestat i piękno”. A skoro tak, to dziś na pewno przyjdzie, rozgości się w domu, przy stole, zostanie do końca dnia.
Zielony to odcień błękitu [PROZA]
Nad morzem nie zostaliśmy na długo, ledwie dwa dni. Spacer wzdłuż plaży, leżenie do późna przy otwartym oknie, leniwie obserwując falowanie firanek, kilka godzin bezczynności, wieczorem wyjście na miasto, niepodobne do niczego innego.
Przed wejściem jest cicho
Przed wejściem jest cicho. Dzień się wycofuje, w ostatnim czasie prędzej, już koło godziny piątej, czasem nawet czwartej, kiedy jaskrawe złoto przechodzi w ciemny granat, a ja wracam polną ścieżką do domu.
Tak, tyle wystarczy
Kiedy dotarliśmy nad morze, padał deszcz, a niebo przypominało barwą skrzydło mewy.
Wołanie o wodę [fragment powieści]
Publikujemu trzeci framgment powieści pisanej przez Michała Gołębiowskiego.
Nad ranem znajduję [fragment powieści]
Prezentujemy drugi rozdział powieści, którą pisze Michał Gołębiowski.
Ostateczne zwycięstwo dnia, czyli zapiski chwil
Widziałem już takie obrazki. Mijałem takie kapliczki. Pan wszystkiego, wyblakły od słońca i deszczów, ukryty w zmurszałym, drewnianym domku.
Pastwisko, czyli piekło to inni – krzyż to inni – życie to Inni
Jean-Paul Sartre ogłosił, że „piekło to inni”. Inaczej Jezus, który przechodził z miasta do miasta, od wsi do wsi, aby obwieścić „zabłąkanym owcom” (zob. 1 P 2,25), że istnieją ścieżki, które nie prowadzą gdziekolwiek, lecz do jednej, wspólnej owczarni.
Słodka ziemia: preludium – puste ręce
Autor połączył wstęp i zakończenie do "Słodkiej ziemi" w jedno medytacyjne opowiadanie.
Świat włożony w ziemię
Zazwyczaj opisywane w Ewangelii cuda uderzają cielesnym konkretem. Najpierw jest krew, ślina, gnijące ciało. Później następuje spotkanie Świętego z bolejącą tkanką. Dotyk Boga sięga prochu i mięsa. Odnowienie staje się namacalne. Przewyższa naturę, ale jej nie pomija; wręcz przeciwnie, wchodzi w jej struktury i przyjmuje jej dynamikę życia.
Wcielenie w kulturze odcieleśnienia
Kiedy prorocy zapowiadali, że Bóg zamieszka wśród ludzi, najpewniej nikt się nie spodziewał, że będzie to spotkanie tak bliskie.
Gałęzie [fragment]
Prezentujemy fragment pierwszej powieścu pisanej przez Michała Gołębiowskiego, impresjonistycznej opowieści o poszukiwaniu prawdy i wspólnoty, o napięciu pomiędzy byciem outsiderem a częścią kultury ludzkiej, zanurzonej w folklorze Podhala.
Literatura jako kontemplowanie rzeczywistości. Manifest
Sama religijna tematyzacja dzieł literatury katolickiej nie wystarczy, aby nadać im żywotność. Widzialność naszej wiary jest oczywiście ważna i konieczna.
Plecami do Tagasty. Rozważania augustyńskie
Augustyn mówi o „małym domku swojej duszy”, angusta domus animae. A przecież mieszczą się w tej izdebce nieskończone przestrzenie.
Adoracja w ponowoczesności
Jedna z tradycji katolickich wyobrażała wystawiony w kościele Najświętszy Sakrament jako słońce, którego promienie oświetlają każdą osobistą modlitwę. Z tego niewielkiego miejsca w czasie i przestrzeni wysnuwa się nasza własna pobożność.
„Przeminie jak kwiat wśród zieleni”, czyli kontrkultura nie usprawiedliwia
Pełna samodzielność okazała się marzeniem i odniosła porażkę. Spoza wyraźnego nastroju rozgoryczenia przebija jednocześnie pewna intuicja tego, że człowiek jest istotnie capax Dei: „Wyznaję wartości, choć nie wiem, dlaczego i jak”.
