Czy możliwe jest połączenie takich dwóch odmiennych gatunków, jak SF oraz powieść katolicka?

W przypadku muzyki kultura pamięci będzie miała miejsce, gdy usiłujemy odkrywać ją, ale na zasadzie podziwiania jako muzealnego eksponatu.

Scenka rodzajowa z plaży: stoi trzech facetów i o czymś gadają (żony z dziećmi leżą za parawanem), nagle tuż obok przechodzi szprycha, dumnie prężąc swoje krągłości.

Orlando di Lasso to ostatni z wielkich kompozytorów renesansowej polifonii franko-flamandzkich.

Madrygał jest formą, w której jak soczewce można zaobserwować wszystkie przemiany, które doprowadziły do narodzenia stylu barokowego.

Madrygału szesnastowiecznego nie należy mylić z formą madrygału czternastowiecznego. Niektórzy twierdzą, że wywodzi się on z frottoli, czyli włoskiej formy prostej pieśni.

Gesualdo to mistrz wyrażania skrajnych emocji, iście barokowych, a może raczej manierystycznych zderzeń przeciwieństw, prekursor romantyków obalających wszelkie zastane reguły techniki kompozytorskiej.

Najsławniejszym, po Palestrinie, kontynuatorem stylu szkoły rzymskiej był hiszpański kompozytor Tomas Luis de Victoria.

Wreszcie przyszedł czas na omówienie sztandarowego stylu muzycznego XVI wieku, czyli tzw. szkoły rzymskiej.

William Byrd, uczeń i przyjaciel Thomasa Tallisa, nadworny kompozytor na dworze królowej Elżbiety, komponował podobnie jak jego nauczyciel zarówno muzykę sakralną katolicką jak i anglikańską.

W okresie renesansu do zwykłych angielskich uwarunkowań geograficznych i politycznych, które kształtowały muzykę angielską, doszły także uwarunkowania religijne.

Szkoła wenecka jako styl muzyczny, jest tym szczególnym przypadkiem w dziejach muzyki, kiedy to o brzmieniu i kształcie muzyki zadecydowały specyficzne cechy architektoniczne pewnego kościoła.

W wieku XVI we Francji święci triumfy forma chanson, która staje się prawdziwym arcydziełem.

Gar’Ingawi to naprawdę wyspa szczęśliwa, bo raz na kilka pokoleń nawiedza ją sam Bóg.

Podzielę się tutaj osobistymi wrażeniami, trochę niezwiązanymi z tematyką muzyczną.

Wspominałam już wcześniej, że świeckie chansons stawały się podstawą opracowań mszalnych. W ten sposób świecka piosenka otrzymywała drugie życie, uwieczniona w formie mszy i wykonywana w ramach liturgii.

Ciekawym, choć oczywiście pobocznym wątkiem w historii muzyki jest wątek elegii i lamentów pisanych przez jednego kompozytora ku czci innego, zmarłego.

Stosunek do książki Wierzbickiego mam zatem ambiwalentny, bo sama długo podzielałam jego podejście do muzyki.

Josquin des Pres zajmuje bezsprzecznie pozycję Michała Anioła wśród muzyków.

Kolejny Flamand i kolejny ksiądz wśród kompozytorów renesansowych. Kontynuator stylu Ockeghema, a zarazem ten, który ten styl przekracza. Był, jak podają świadectwa, nauczycielem śpiewu młodego Erazma z Rotterdamu

Legenda głosi, że był uczniem Binchoisa (napisał lament na jego śmierć), znał się i spotykał z Dufayem.

Zazwyczaj zestawia się twórczość Dufaya z twórczością Gillesa Binchois, również księdza. 

 To niezwykle sprytny pomysł, oto odtąd kiedykolwiek będzie się śpiewało ten utwór, rozbrzmiewać będzie zarazem modlitwa za niego. 

Dufay napisał osiem cykli mszalnych, każdy z nich zasługuje na osobne omówienie.