Dotyczy to osoby, której głos na rzecz sprawiedliwości społecznej jest słyszalny w świecie jak mało który.

Artykuł pt. “Archipelag niech żyje” ma dla mnie jeszcze jedną zaletę. Można go potraktować jako punkt wyjścia do rozważań na temat miejsca, które w Kościele powinni zajmować wierni tradycji łacińskiej.

Sumienie nie może być ostatecznym arbitrem rozstrzygającym kto zostanie dopuszczony do Komunii Świętej.

Wiele wskazuje na to, że jeszcze przed grzechem Bóg chciał, żeby wola Boża objawiona była kobiecie za pośrednictwem mężczyzny.

Bardzo ucieszyłem się z tekstu Tomasza Rowińskiego, Co naprawdę powiedział kardynał Schoenborn w adhortacji Amoris laetitia. Krytykuje on w nim kilka moich tekstów, ale jest to krytyka poważna.

Niemałe oburzenie wywołał antyemigrancki happening wrocławskich narodowców, podczas, którego jeden z uczestników dokonał spalenia kukły, przypominającej postać ortodoksyjnego żyda.

W „Przewodniku katolickim” Zbigniew Nosowski [...] dzieli się z czytelnikami optymistycznymi oczekiwaniami, że ojcowie synodalni skoncentrują się nad przedstawieniem światu pozytywnego, misyjnego przesłania.

Powołam się na przykład z życia. Niedawno zmarł człowiek w kręgu dość bliskich mi osób. Po kilkunastu latach małżeństwa, odkrył nową „miłość”. Zostawił żonę i dzieci. 

Tygodnik "Idziemy" zamieścił na swoich stronach internetowych rozmowę z abpem Józefem Górzyńskim, biskupem-koadiutorem warmińskim i specjalistą od liturgii ("Co wolno w liturgii?").

Zdecydowanie bardziej intryguje mnie przemożne przekonanie tak p. Wałejko jak i ks. Węgrzyniaka, o „wszechmocności” sztuki kaznodziejskiej. 

W tym miejscu pojawia się pytanie, czy w spuściźnie św. Jana Pawła nie znalazłoby się jakieś zdanie bardziej aktualne, ponadczasowe i jednoznaczne?

Jak zauważa cytowany w tekście kardynał Ratzinger – nawet papieże mogą ulec pokusie traktowania swojej spersonalizowanej władzy w kategoriach swoistego absolutyzmu. Dopuszcza się dziś bowiem, aby papież był nie tyle sługą tradycji, ile wielkim projektantem „nowych, lepszych” narzędzi ewangelizacji.

Typ i styl uwag zawartych w artykule „Odpowiedzialne rodzicielstwo ‒ odpowiedzialne papiestwo” paradoksalnie sam stanowi cząstkę problemu, który wskazuje. I przez to go utwierdza.

Pod koniec listopada na portalu Florilegium Liturgicum ukazał się tekst krytykujący warsztaty Ars Celebrandi, łączący w sobie elementy niewybrednego paszkwilu i drobiazgowej analizy uchybień rubrycystycznych. 

Zajrzałam kilka dni temu na christianitas.org i przeczytałam tekst ks. Jarosława Tomaszewskiego pt. „O dyspozycjach koniecznych do modlitwy”. Autor podaje tam treści na temat modlitwy pochodzące z pism bł. kard. Newmana. Przeczytałam tekst i poczułam sprzeciw. Wyraźny i zdecydowany. Więc przeczytałam jeszcze raz i ...

Czytelnika odpowiedzi „inteligencji katolickiej” na przedsynodalną ankietę uderza jedna rzecz. Jest to tekst niemal całkowicie pozbawiony inspiracji biblijnej.

                                                                                                   Bruxelles, le 2 octobre AD 2014

Monsieur le Président,

Depuis plusieurs années je suis avec admiration votre activité politique et culturelle. Je suis convaincu que votre engagement en faveur de la mémoire de la guerre de Vendée est important non seulement ...

Bardzo zaskoczyły mnie Pana ostatnie decyzje i wypowiedzi towarzyszące Pana wizycie na okupowanym przez wojska rosyjskie Krymie.

Wiara w Boga bez dogmatu wymaga zapewne sporej dozy wyobraźni, być może nawet włożenia całego serca.

Warto prześledzić zarzuty „łowców tradsów” pod tym kątem; zobaczycie, że po odwróceniu znaku każdy z nich stanowi egzemplifikację tego, co dla zagorzałego zwolennika posoborowej reformy liturgicznej wydaje się najcenniejsze i najbardziej centralne; i właśnie dlatego nierzadko zarzuty trafiają kulą w płot, bo trads by o danej rzeczy nawet nie pomyślał.

Kościół stosuje tu więc zasadę roztropności. Bierze pod uwagę obiektywną "bezgrzeszność" mieszkania mężczyzny i kobiety.