Odróżnijmy więc postchrześcijaństwo „filozoficzne” i postchrześcijaństwo „religijne”.

Jeśli ktoś przystępuje do tej lektury z nastawieniem abstynenckim, znajdzie tu pocieszenie.

Wielką zaletą książki jest to, że - bez dwóch zdań - pobudza do podróży.

Cały ten rozdział - jak i następny, o mierze napoju - należy czytać z pamięcią o wiejskim i rolniczym kontekście benedyktynizmu.

Oprócz cnót intelektualnych i przywiązania do Kościoła katolickiego znana była również z oryginalnego sposobu bycia. Drwiła sobie z przepisów i obyczajów, które zdawały się jej bezmyślną dyskryminacją kobiet.

W klasztorach Reguły rozmawia się w czasie rekreacji, czyli czasu przeznaczonego na odpoczynek – ale nie przy jedzeniu. Jedząc słucha się czytania, którego wtedy „nie powinno brakować”.

W tych trzech zabranych z Chrystusem jest ukazany przyszły wybór ludów pochodzących od Sema, Chama i Jafeta.

Święty Benedykt ma pojęcie „natury ludzkiej” wzięte z najlepszych klasycznych rozpoznań filozoficznych: „natura” nie jest tam brutalnym komponentem człowieczeństwa, lecz jego racjonalnym ładem.

Radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku.

Najważniejsze przypomniano na początku: miarą tej służby ludziom jest służba Chrystusowi, który wprost utożsamił się z chorymi.

Ten, który zdaje służbę, modli się ze wszystkimi, dziękując za pocieszenie Boże; ten, który służbę obejmuje – wzywa Bożej pomocy.

Służba w kuchni jest jednym z głównych klasztornych wyrazów braterstwa.

Dużą rolę w każdym postchrześcijaństwie odgrywa zarówno logika zerwania (w stosunku do autorytetu i dominacji Kościoła), jak i żądza bycia „prawdziwą ewangelią”.

Zaślepienie pogonią za zyskiem, nieczułość na ludzką krzywdę, na los słabszego nie były i nie są owocami wiary katolickiej. 

Nie chcemy przez to powiedzieć, że należy mieć wzgląd na osoby, co nie daj, Boże!, lecz że trzeba brać pod uwagę słabości ludzi.

Dlatego Reguła nie mówi o ubóstwie jako absolutnym braku posiadania – lecz o ubóstwie jako traktowaniu wszystkich dóbr w klasztorze jako wspólnych, communia.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau, Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 6 marca 2019 r.).

Tekstem, w którym Schmitt idzie bardzo wyraźnie i śmiało po katolickich śladach, jest esej Rzymski katolicyzm i polityczna forma, opublikowany po raz pierwszy w roku 1923.

Już w rozdziale poprzednim czytaliśmy: „Wszelkie przedmioty i w ogóle wszystko, co stanowi własność klasztoru, powinien szafarz traktować tak, jak gdyby to były naczynia święte z ołtarza”.

Robi wrażenie to wymaganie Reguły, by szafarz stale ćwiczył się w dobroci. Jest w tym założenie, że dobroć zawsze można dać — nawet gdy naprawdę nie można dać dokładnie tego, o co ktoś przyszedł prosić.

W owym czasie: Jezus był zaprowadzony na pustynię przez Ducha, aby był kuszony od diabła. 

Ojcowie Kościoła powtarzali, że korzeniem grzechu u chrześcijan jest często jakaś forma braku zaufania Bogu. 

Jeden z najważniejszych „urzędników“ klasztornych: szafarz. 

Jeśli prawica katolicka będzie utożsamiać zaniechania cywilizacji chrześcijańskiej z jej istotą nie powinna się dziwić, że dla wielu jawić się będzie jako obrońca niesprawiedliwości.