Dziecięca modlitwa
Liryczna miniaturka George’a Parsonsa Lathropa, której tytuł należałoby tłumaczyć dosłownie jako Wysłuchana modlitwa dziecka (The Child's Wish Granted), nawiązuje do śmierci jedynego dziecka poety i Rose Lathrop z domu Hawthorne.
Cierń
Liryczna miniatura Kilmera, Cierń (The Thorn), ukazała się w trzecim i ostatnim tomie poety, Main Street and other poems z 1917 roku.
Różaniec
Kunsztowny sonet Różaniec (The Rosary z tomu Trees and Other Poems ogłoszonego w 1914 roku) oparty został na koncepcie, którego punktem odniesienia jest tradycyjna nauka Kościoła.
Przedmowa do książki „Bezkres poranka. O teologii poetyckiej i teologiach kontrkultury”
Interpretacyjny klucz Autora Bezkresu poranka stanowi natomiast Pismo Święte wraz z nauką i objaśnieniami starożytnych Ojców oraz nowożytnych Doktorów Kościoła.
Potnijmy rzeczywistość, czyli niespełnienia kontrkultury i pop-artu
W ruchu kontrkulturowym lat 60. korzystano z dobrobytu wypracowanego przez rodziców, ale wyrażano przy tym obawę przed popadnięciem w konsumpcjonizm, tak bardzo wrogi najgłębszym dążeniom „ja”.
Sens, którego nie było
I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
Pieśń do zabitego Boga
Pod koniec XIX wieku salony artystyczne obiegła wieść o tym, że „Bóg umarł”. Na pozór nic się nie zmieniło, nie runęło niebo, a zza okna słychać było, jak dawniej, śmiech dzieci, stukot dorożek oraz szczekanie psów.
Nie ma niczego na świecie
Symbolizm postrzegany nie tylko jako jeden z nurtów w literaturze i sztuce, ale także jako osobliwy stan ducha artysty, przeczuwał „głębiny bytu” przewalające się i huczące za pozornym spokojem nieba, ulotnością tego, co daje się uchwycić zmysłami albo feerią rozbuchanego życia przyrody.
Człowiek naprawdę wolny zawsze wybierze Boga
Ukryte przesłanie filmu Easy Rider wskazuje zatem na to, że rozedrgana, psychodeliczna wolność kontrkultury to nierozpoznane wołanie głębi ludzkiej o to, aby osiągnąć niebo
Cierpkie owoce, czyli Kasprowicz i dusza polska
Zdaniem Antoniego Langego pisarzem esencjonalnie polskim był Stefan Żeromski, ów Savonarola, który „wciąż sam siebie na stosie ognia własnego spala”, a to dlatego, że czymś zasadniczym dla literatury polskiej jest ton lamentacji. Trudno się z tym nie zgodzić.
Mistyka na kwasie. Rewolucja psychodeliczna wobec religii
Poezja Jima Morrisona, tego samozwańczego przedstawiciela „pogańskiej Ameryki”, zgłębiała dzikość i irracjonalność, aż po dumny, samobójczy gest.
O porzuceniu siebie. Asumpt do mistyki baroku
Straszliwa jest śmierć. Lecz ostatecznie prowadzi ona ku nowemu życiu, które jest niczym innym, jak „życiem prawdziwym”, samą esencją słowa „życie”.
Z brzytwą na miłość. O pewnym wątku kultury renesansowej
Wielka jest przewrotność Fortuny. Śmierć jest nieubłagana, a wieczność niepewna.
Splendor odchodzącego dnia
Kiedy się poczęła, nie była chciana, ale w chwili, gdy ujrzała światło dzienne – okazało się, że była z dawna upragniona, objawiając życie.
Włosy rozwiane w nicość, czyli nowożytność i samotność
„Dusze ludzkie – samotnice wieczne”, pisał Antoni Lange.
Szekspir pobity, leczący rany w ogrodzie. Poezja jako „miejsce teologiczne”
Wraz z pożarem Globe Theatre umarł Szekspir jako pisarz.
Złamany Bóg. O „interpretacji eucharystycznej” poezji „pogańskiej”
Czytelnicy cyklu „Teologia poetów” mogą poczuć się zaskoczeni, a nieraz nawet skonfundowani, widząc obecne w tej książce zestawienia: wielcy katoliccy święci i mistycy pojawiają się w niej obok ikon popkultur.
Piękna rozpacz. O nowoczesnej duchowości pustki
Artyści dziewiętnastego wieku kochali widok odlatujących żurawi.
Wystarczy nie żyć, aby żyć
Na tym kończy się ziemska wędrówka Jana Krzysztofa, wrażliwca błądzącego i odnajdującego właściwą drogę.
