Starodawny strach. O poezji Jima Morrisona
Człowiek nie jest zdolny do uniesienia – jak się wydaje – totalnego wyzwolenia, które w rzeczywistości okazuje się anarchią.
Gdy zamkną mnie w grobie, czy wciąż będę piękna. Poezja miłosna i sztuka umierania
Ofelia zanurza się w jeziorze i tonie z dziwnym spokojem na twarzy, jeszcze należąca do tego świata, lecz w głębi duszy już w nim nieobecna.
Płomień dziewictwa. O erotyce dawnej poezji religijnej
Jest noc, lecz miłosny żar nie pozwala zasnąć Oblubienicy.
O erotyce staropolskiej
Istnieje przekonanie, zgodnie z którym nieobecność Oblubienicy naznaczyła niemal całą polską tradycję. W przeciągu kilku wieków rozwoju rodzimej literatury kobieta mogła być jedynie „matką” albo „dziewicą”, nigdy zaś kochanką.
Trudno jest wierzyć, lecz trudniej nie wierzyć. Tennyson i „nowoczesne chrześcijaństwo”
Być może religijna twórczość Tennysona była po prostu niespokojną próbą poradzenia sobie z „częściowością poznania”.
Piękno tragiczne. Tennyson o „klątwie estetyzmu”
Tennyson podejrzewał, że nadmierna analiza wnętrza oraz każdego poruszenia uczuć osłabia w człowieku zdolność do relacji ze sobą, światem i innymi.
Gaszenie rewolucji. Alfreda Tennysona rozrachunek z sentymentalizmem i romantyzmem
Druga połowa XIX wieku to czas, w którym religia i rozum starły się na nowo. Romantyczne pojęcie wiary nie mogło sprostać wymaganiom epoki kolei żelaznej i ewolucjonizmu.
Stary poeta i cierpienie
Mówi się, że poezji Henry’ego Wadswortha Longfellowa brakuje ognia i porywu uczuć. Jest tylko lekki, uspokajający powiew „dobrej myśli”.
