Za wstawiennictwem Mędrców otrzymajmy łaskę prostoty, duchowego dziecięctwa, przyjęcia tego, co dzieje się w obecnej chwili – cokolwiek by to było – jako przypomnienia o pilnym obowiązku szukania Boga we wszystkim, obowiązku powierzonym każdemu człowiekowi.

Oto dziś Dziecię się nam narodziło (por. Iz 9,5)! Wśród ciemności i cieni śmierci odrodziła się nadzieja! Między Maryją i Józefem Dziecię spoczywa w żłobie. Jeżeli Bóg – Emmanuel jest z nami, któż może być przeciw nam (por. Rz 8,31)?

Dlaczego w ogóle mamy do czynienia z jakimś „echem” kultu starotestamentalnego w obrzędowości katolickiej?

Czemuż więc pokój jest tak obcy naszym czasom? Wszędzie kipi wojna – niekiedy widoczna, często zaś ukryta za umowami handlowymi, a jej ofiarami są całe narody.

Jakież jest nasze zdziwienie w ten poranek pierwszej niedzieli Adwentu, w dniu rozpoczęcia nowego roku liturgicznego, gdy słyszymy fragment Ewangelii zaczerpnięty z końcowej części Ewangelii św. Łukasza!

Dziś, jak często w przeszłości, krucha łódź Kościoła miotana jest przez fale z zewnątrz, ale też osłabiana od wewnątrz przez grzechy ludzi Kościoła.

Nowa ewangelizacja potrzebuje zatem czegoś co się nie ugnie przed jej własnymi planami i żądaniami – czegoś co będzie nie tylko bezczelnie nieposłuszne ludziom (w tym sensie: kontrkulturowe), ale i stworzone „według Logosu”. 

Czy w ten poranek uroczystości Wszystkich Świętych mamy poprzestać tylko na kontemplacji Nieba, jak apostołowie w dniu Wniebowstąpienia?

Zacytowana na początku myśl z dzieła św. Augustyna jest odpowiedzią na dramat każdego życia ludzkiego, niespokojnie szukającego odpowiedzi na pytania skąd pochodzi i dokąd zmierza.

Z ogromnym smutkiem przyjęliśmy decyzję papieża Franciszka o odwołaniu głównych zarządzeń motu proprio Summorum Pontificum ogłoszonego przez papieża Benedykta XVI 7 lipca 2007 roku. Po dziesięcioleciach podziałów i waśni to motu proprio było - dla wszystkich wiernych katolików - dziełem pokoju i pojednania.

Pierwszym i podstawowym celem Reguły św. Benedykta jest uporządkowanie życia społeczności monastycznej w taki sposób, aby wszyscy w niej szukali Boga w jak najlepszych warunkach.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 29 czerwca 2021 r.).

Bez wątpienia św. Benedykt, a wraz z nim cały monastycyzm, ma wiele do powiedzenia i do nauczenia nas o liturgii.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 3 czerwca 2021 r.).

Radując się dzisiejszą uroczystością, powinniśmy znów usłyszeć i powtórzyć słowa apostołów, powinniśmy  głosić wielkie sprawy Boże.

Gdy wchodziliśmy w liturgiczne obchody Misterium Paschalnego w Wielki Czwartek wieczorem, usłyszeliśmy ostatnie słowa, słowa pełne zażyłej miłości, skierowane przez Pana do uczniów, którzy wszyscy wkrótce potem opuścili swojego Mistrza w Jego Męce, w Jego Śmierci.

Kimkolwiek byśmy byli, jakiekolwiek byłoby nasze życie, błagajmy o wybaczenie, które ofiaruje nam Chrystus przez swoje zwycięstwo nad złem, nad śmiercią.

Pod koniec Wielkiego Postu Kościół zdaje się zrywać z surowością i ogołoceniem w liturgii, do których przyzwyczaił nas od środy popielcowej, a nawet od niedzieli siedemdziesiątnicy. W  perspektywie liturgicznej Msza Krzyżma oraz Msza Wieczerzy Pańskiej cechują się wielkim bogactwem.

Po okresie duchowego przygotowania, jakim był cały Wielki Post i związane z nim ćwiczenia pokutne, po wejściu w ubiegłą niedzielę w okres Męki Pańskiej, oto Niedziela Palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień.

Wizja św. Benedykta przypomia, że Bóg obejmuje cały świat. Nic nie wymyka się spod Jego Opatrzności, spod Jego władania. Przyjaciel Boga patrzy jak Bóg i działa jak Bóg. Oto część tej stokrotności udzielonej przez Pana jego przyjaciołom. Niech On nas zawsze jednoczy z tym życiem, którym żyje w wieczności!

Będziemy więc mówili o pewnych niezbędnikach, lecz ze świadomością, że wychowanie to nie hodowla i tresura — daje potencjalnie nieporównanie większe owoce, ale i napotyka na daleko większe niespodzianki.

Przez jałmużnę, post i modlitwę otwórzmy nasze serca na oczekiwanie, a także na światło Chrystusa zmartwychwstałego, w wierze, nadziei i miłości odnowionych w szkole świętego Józefa.

W tym dniu naśladujmy starca Symeona: Bóg nas wzywa, Bóg nas umacnia, Bóg na nas czeka i zaprasza nas do komunii ze sobą. Wejdźmy w światło i w pokój, które nam daje, wejdźmy w nadzieję.