Rodzina warszawskich inteligentów wybrała się w okresie Triduum Paschalnego do krewnych na wieś. W Wielki Piątek spotkała ich przykra niespodzianka.

Starsi czytelnicy być może pamiętają z lat siedemdziesiątych minionego wieku program satyryczny o mniemanologii stosowanej, czyli wyższości świąt Wielkiej Nocy nad świętami Bożego Narodzenia.

Z powodu trudności w odbiorze tej liturgii do Mszy w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego przybliżaliśmy się raczej z przekonania niż jakiegoś rodzaju religijnej przyjemności.

Posłużę się cytatem z wypowiedzi wspomnianego o. Cassiana Folsoma sprzed kilku lat: Jeśli te dwie praktyki [starsza i nowsza forma liturgii ‒ MZ], jak dwie różne kultury, cierpliwie będą żyć blisko siebie, będą mogły się ze sobą zaprzyjaźnić.

Do Listu apostolskiego motu proprio Summorum Pontificum mam bardzo osobisty stosunek, bo dzięki niemu poznałam nadzwyczajną formę rytu rzymskiego.

Pierwszy obraz, jaki nasuwa mi się pod wpływem pytania z ankiety, to mapa Polski z naniesionymi znaczkami w miejscach, gdzie dziś sprawowana jest Msza święta w starszej formie ‒ ta mapa w ciągu mijającej dekady nabrała znacznej wizualnej obfitości.

Przyjęcie przez nasz Instytut Zakonny liturgii w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego było odpowiedzią na pragnienie Ojca Świętego Benedykta XVI wyrażone w motu proprio Summorum Pontificum.

Największym owocem Summorum Pontificum jest dla mnie po prostu możliwość uświęcania siebie oraz swojej rodziny poprzez tradycyjną liturgię, za to z całego serca dziękuję Benedyktowi XVI.

Jeśli sięgam dobrze pamięcią do przeszłości, to mój wzrost duchowy, wspierany udziałem w Mszy Świętej Wszechczasów, rozpoczął się od męczących dyskursów, wątpliwych kwestii i niepokoju.

Minęło już 50 lat od zakończenia Soboru Watykańskiego II. Pragnienie Papieża Benedykta powoli się spełnia. Hermeneutyka ciągłości powoli wypiera bolesne zerwanie z przeszłością, a Sobór mediów zostaje zamieniony na Sobór Ojców. 

Myślę, że nie będzie nadużyciem, jeśli synem Summorum Pontificum nazwę wspomnianego już kard. Roberta Sarah.

Kryzysy zdarzają się wszędzie ‒ w małżeństwie, rodzinie, pracy, także w kapłaństwie. Różne i często złożone są ich przyczyny, różne także skutki.

Na Mszę świętą trydencką chodzę od dziecka, jest mi ona dobrze znana i bliska.

Sądzę ostatecznie, że sam ten dokument jest środowiskiem, małym habitatem starego rytu.

Gdy miesiąc wcześniej wydane zostało Summorum Pontificum, założyciele szkoły od razu zrozumieli, że tradycyjna Msza w języku łacińskim powinna znaleźć w niej swoje miejsce. 

Swego czasu kard. Joseph Ratzinger zauważył, że na Soborze Watykańskim II „już podczas jego posiedzeń, a potem, coraz wyraźniej w okresie posoborowym, pojawił się rzekomy «duch Soboru», który w rzeczywistości był jego «anty-duchem».

Na początku pozwolę sobie przytoczyć kilka liczb, które pomogą zilustrować sytuację Bractwa Kapłańskiego św. Piotra przed i po ogłoszeniu motu proprio Summorum Pontificum.

Według mnie Summorum Pontificum to największy dar, który Kościół otrzymał od Papieża Benedykta XVI.

Mamy dziś, po Summorum Pontificum, jeśli nie przyzwoite, to całkiem znośne warunki do życia i rozwoju.

Tak naprawdę wcale nie chciałem uczyć się odprawiania Mszy w rycie nadzwyczajnym.

Tak więc moja droga wiedzie od estetyki, ale przez zapewnienie odpowiednich warunków prowadzi do kontemplacji, która poprzednio była niemal jakimś heroicznym wyczynem. 

Od 28 grudnia 2014 r. w bazylice katedralnej w Sandomierzu sprawowane są coniedzielne Msze święte w NFRR.

Odpowiedź na pytanie wymaga, by najpierw określić „swoje środowisko”. Jest to nie lada kłopot. 

O tym, że rzymska liturgia powszechna przed posoborowymi zmianami wciąż istnieje i cieszy się zainteresowaniem, zorientowałem się jakiś rok...