Bóg mógł stworzyć tylko dla swojej chwały. Dlatego też wszystkie obowiązki stworzeń rozumnych winny sprowadzać się do tej jednej myśli: aby uczcić Boski majestat kultem nie tylko wewnętrznym, ale także zewnętrznym i uroczystym.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault.

Wątek zjednoczenia wiernych na wzór ziaren jednego chleba, tak częsty w katolickim piśmiennictwie szesnastego i siedemnastego wieku, został przez Karnkowskiego dość nieoczekiwanie uzupełniony o wiarę w „obcowanie świętych”.

Dzieło stworzenia objawiło bezinteresowną miłość. Jeśli Bóg stwarza, nie czyni tego dlatego, że potrzebuje czegokolwiek.

W tym czasie pandemii uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest wołaniem o nowe wylanie Ducha Bożego na nas, na wszystkich wiernych, na wszystkich ludzi.

+

Wniebowstąpienie

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 21 maja 2020 r.)

Eritis mihi testes (...)usque ad ultimum terrae.

Będziecie mi świadkami (…) aż po krańce ziemi.

(Dz 1,8)

Drodzy Bracia i Siostry!

Moi Najdrożsi Synowie!

Wniebowstąpienie zamknęło czas obecności ...

To nierozerwalne zjednoczenie Kościoła z Bogiem nie jest innym zjednoczeniem niż to, do którego dochodzą indywidualnie dusze tworzące Kościół. 

Godna miłości Matka Boża, zarówno miłosierna, jak i potężna, chętnie przyjmuje każde z tych różnorodnych odniesień swoich dzieci i umie się uśmiechnąć do każdego, gdyż wszystkie są jej, jeśli rzeczywiście należą do jej Syna.

Dopust Boży jest najbardziej bolesnym lecz i najskuteczniejszym wykładem wiary. Jestem przekonany, że w tym czasie nadzwyczajnie pokutnym, należy leżeć krzyżem i prosić: Panie Jezu, wróć do swego Kościoła…

Rozproszmy ciemności zła i kłamstwa, wyzbądźmy się leku przed wejściem do królestwa życia, Jego życia!

Poza odnowieniem naszego spojrzenia na bliźniego, kimkolwiek by był, otwierającym drogę współczuciu i miłosierdziu, obecna epidemia może mieć jeszcze jedną szczęśliwą konsekwencję: powrót ludzi do Boga.

Dzisiejszy poranek rozpoczął Święte Triduum Paschalne, trzy dni, które dopełnią się rankiem w Niedzielę Zmartwychwstania wieścią o odsuniętym kamieniu i pustym grobie przyniesioną uczniom przez niewiasty. Pan zmartwychwstał! Te dni są sercem naszej wiary.

Prosta, niewiele znacząca część rzeczywistości, zauważona akurat w momencie, w którym trwa wielkie oczekiwanie na cud rozmnożenia chleba na pustkowiu.

Oto otwiera się przed nami droga Wielkiego Tygodnia, tygodnia pełnego bólu, podobnie jak czas epidemii, przez który teraz przechodzimy.

Ostatnie wydarzenia – jak się wydaje – doskonale obnażają wielkie złudzenie, które od tak dawna omamiło ludzkość

Świętego i radosnego Wielkiego Postu!

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault.

Oczekiwanie na wspomożyciela nie jest właściwe tylko dla chrześcijan. Każdy człowiek, który choć trochę zadaje sobie pytanie o sens swojego życia, pragnie otrzymać jakieś światło, jakąś wskazówkę dotyczącą drogi, którą ma podążać.

O tej godzinie pasterze już odeszli, aby zająć się swoimi trzodami. Maryja i Józef pozostali sami w stajence. Maryja rozważała w swoim sercu wydarzenia poprzednich godzin, które wciąż jawiły się jej jako tajemnica.

Świat źle się ma, gdyż Bóg zostaje sam przed zamkniętymi drzwiami serc.

Chodziłem z dawna nieuczęszczanymi ścieżkami, odwiedziłem zapomniane miejsca, w których bywałem jako dziecko, wybrałem się nad rzekę, tę samą, przy której lata temu odbywały się moje pierwsze spotkania z literaturą.

Od samego początku Bóg umiłował rodzaj ludzki „miłością szaloną do tego stopnia, że zechciał oddać się mu w niebiańskiej wizji”, napisał świątobliwy i mądry kardynał Journet.

Zobaczyliśmy już duszę, która doszła do pełnego rozkwitu życia nadprzyrodzonego, do tej doskonałości, która wypełnia pragnienie Ojca Niebieskiego wprost objawione przez Jego Boskiego Syna, do stanu, który powinien być jedynym przedmiotem naszej ambicji.

Profesja wieczysta br. Philippe’a Couvreura