Sentencje dotyczące wyrzeczenia się nienawiści i pojednania przed nocą kierują nas znów ku miłości braterskiej.

Tak jak rozsądne jest rozpoznanie źródła, z którego wypływają nasze działania, tak konieczne jest również rozeznanie, dokąd one nas wiodą.

Kościół odnajdywał więc swoją własną tożsamość oraz prawdę o sobie dzięki różańcowi czy kontemplowaniu „znaku Niewiasty”. 

Nie jest łatwo być chrześcijaninem, to prawda.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau, Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault. (21 kwietnia 2019 r.)

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau, Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault. (18 kwietnia 2019 r.)

Jak umierać z Chrystusem?

Maryja zawsze przywoływana była jako najpotężniejsza pomoc w walce z podszeptami szatana.

Wielu nastawało na niego, żeby umilkł, lecz on jeszcze głośniej wołał (Mk 10,48). 

Benedykta nic bardziej nie przejmowało niż poszukiwanie Boga. I to właśnie uczyniło go jednym z najważniejszych głosicieli Ewangelii w Europie.

Radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau, Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 6 marca 2019 r.).

Ojcowie Kościoła powtarzali, że korzeniem grzechu u chrześcijan jest często jakaś forma braku zaufania Bogu. 

Tak oto jedne kościoły zapraszają do wyciszenia zmysłów, a inne przeciwnie – do takiego pobudzenia wzroku, aby za jego pomocą kształtować duszę. 

Jeżeli dusza ludzka pozostaje wierna przynagleniom łaski i, postanowiwszy jeszcze ściślej zjednoczyć się z Bogiem, całkowicie odda się w ręce Boskiego majestatu, to wtedy Bóg nie przestaje ofiarowywać jej Swego miłosierdzia.

Wskazawszy najważniejsze zasady formacji nadprzyrodzonej swoich mnichów, Nasz Święty Ojciec zajmuje się organizacją modlitwy liturgicznej i konwentualnej.

Ostatni raz zwróćmy uwagę na charakter duchowości starożytnej, która przemienia człowieka od wewnątrz, która czyni z naszej nadprzyrodzonej odnowy dzieło spontaniczne i żywe.

Manifest wiary kard. Gerharda Mullera.

Święty Benedykt nie nakazał absolutnego milczenia, ale można podziwiać to, iloma gwarancjami zabezpieczył ciszę. 

Z pewnością dzieci nie otaczałyby Pana i nie szukały Jego błogosławieństwa, gdyby On nie chciał się do nich uśmiechać i być dla nich miły.

Opisując ósmy stopień pokory św. Benedykt zgodził się w końcu, aby mówić o dziełach zewnętrznych i w tym opisie skondensował to, co dotyczy całej naszej aktywności w klasztorze.

Mnichowi, który praktykuje siódmy stopień pokory, przestrzeganie ósmego przychodzi samo z siebie. Spokojnie pozostaje na swoim miejscu, jako ktoś anonimowy, dodatkowy.

Siódmy stopień pokory zawiera w sobie element porównania, w którym niektórzy autorzy chcieli widzieć nie zwykłe zastosowanie pokory, lecz samą jej istotę.

Szósty stopień pokory polega na tym, aby w swoim wnętrzu zaakceptować wszystkie dotykające nas warunki reżimu monastycznego i nigdy nie stawiać swoich wymagań.