Wszystkich świętych i wszystkie anioły przyrównuje się do gwiazd, a pierwszego z nich do gwiazdy najpiękniejszej, Ona jednak jest „piękna jak księżyc”.

Trudna jest to mowa, ale jakże ożywcza: „Nic nie zasmuci sprawiedliwego, cokolwiek by mu się przytrafiło”

Dobrze znanym problemem życia duchowego jest jednak zjawisko rozproszenia oraz wypływająca z niego pokusa zniechęcenia.

Nasza ziemska pielgrzymka odbywa się w warunkach, jakie wystawiają wszystkich ludzi na pewną sumę cierpień i doświadczeń, którym nikt nie może całkowicie zapobiec.

Już od pierwszych wieków Kościoła toczyły się dyskusje wokół właściwej wykładni Pieśni nad pieśniami. 

Po stracie męża i dwóch synów, Noemi powiedziała o samej sobie: „nie nazywajcie mnie już Noemi, to znaczy: miła; mówcie na mnie teraz: Mara, to znaczy: gorzka, bo Wszechmocny napełnił mnie goryczą”

Dziewictwo Maryi było odpowiedzią na absolutną miłość. Można je porównać do „skarbu ukrytego w ziemi”, który „znalazł pewien człowiek”, a „potem, uradowany bardzo, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę ziemię” (Mt 13, 44). 

W jednym z największych arcydzieł literatury wczesnochrześcijańskiej, znanym jako Homilia Paschalna Melitona z Sardes, można przeczytać, że Jezus „narodził się z Maryi, pięknej owieczki”.

Oto dwie garście przemyśleń dotyczących benedyktyńskiego dziedzictwa chrześcijaństwa w Polsce: jedna odnosi się do jego historycznego początku, a druga ‒ do dnia dzisiejszego.

Współcierpienie, compassio, niekoniecznie wiąże się ze zwątpieniem…

Świętość to przecież inna nazwa życia w nadprzyrodzonym szczęściu.

Wcielenie również jest historią miłosną, ponoć zapowiedzianą – i to dość wyczerpująco – w misternych wersetach Pieśni nad pieśniami. 

Gdy reforma reformy liturgicznej przywróci prawa świętej ciszy, śpiew gregoriański rozkwitnie na nowo z właściwą sobie skromnością i cudownością.

Pomóż doświadczać obecności Jezusa w naszym życiu, aby nie tracić radości, która jest darem Jego Ducha. Bądź nam pocieszycielką w strapieniach.

Życie ziemskie jest tylko przejściową próbą, dzięki której mamy zdobyć zasługę, to znaczy dać Bogu dowód naszej wierności.

Śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa urzeczywistniły wieczną perspektywę ludzkiego życia i miłości. Obie wprowadzone zostały w królewskie komnaty.

Maryja jest zamknięta; Maryja jest zapieczętowana (…); trzeba trwać z upodobaniem w pięknym wnętrzu Maryi.

Pod tym wyszukanym słowem kryje się nie tylko mocne wołanie wszystkich pokoleń chrześcijan o powrót Pana: Veni, Domine Jesu! (Przyjdź, Panie Jezu!, Ap 22, 20), ale jednocześnie nauka o naszych osobistych rzeczach ostatecznych.

Biskup Steven J. Lopes, przełożony ordynariatu dla byłych anglikanów (Ordynariat Katedry św. Pawła) wykłada zasady Amoris Laetitia.

Pod ogólnym określeniem medytacji rozumiemy wszelką formę modlitwy myślnej, w której dusza wznosi się do Boga w drodze refleksji i rozmyślania. Pomimo że medytacja zawiera w sobie zaledwie wstępne elementy modlitwy, jest jednak jednym z najlepszych sposobów wprowadzenia w życie duchowe.

Jakkolwiek użyteczne dla świata byłyby posługi charytatywne czy naukowe, o których wspominaliśmy, pozostają one – powtórzmy to po raz ostatni – w pewnym sensie sprawami drugorzędnymi. 

Dusze, które usłyszały głos Ducha Świętego, wzywający je do większej zażyłości z Synem Bożym, niewątpliwie bardziej niż inne potrzebują modlitwy myślnej.

Tak od racjonalnej refleksji świętego Tomasza z Akwinu doszliśmy do szczytu tajemnicy, gdzie wypada chyba już tylko zamilknąć.

Pewne poszukiwanie doskonałości spotyka się prawie we wszystkich wielkich religiach, a jego jakość jest w naturalny sposób zależna od wartości tych religii.