Oczekiwanie na wspomożyciela nie jest właściwe tylko dla chrześcijan. Każdy człowiek, który choć trochę zadaje sobie pytanie o sens swojego życia, pragnie otrzymać jakieś światło, jakąś wskazówkę dotyczącą drogi, którą ma podążać.

O tej godzinie pasterze już odeszli, aby zająć się swoimi trzodami. Maryja i Józef pozostali sami w stajence. Maryja rozważała w swoim sercu wydarzenia poprzednich godzin, które wciąż jawiły się jej jako tajemnica.

Świat źle się ma, gdyż Bóg zostaje sam przed zamkniętymi drzwiami serc.

Chodziłem z dawna nieuczęszczanymi ścieżkami, odwiedziłem zapomniane miejsca, w których bywałem jako dziecko, wybrałem się nad rzekę, tę samą, przy której lata temu odbywały się moje pierwsze spotkania z literaturą.

Od samego początku Bóg umiłował rodzaj ludzki „miłością szaloną do tego stopnia, że zechciał oddać się mu w niebiańskiej wizji”, napisał świątobliwy i mądry kardynał Journet.

Zobaczyliśmy już duszę, która doszła do pełnego rozkwitu życia nadprzyrodzonego, do tej doskonałości, która wypełnia pragnienie Ojca Niebieskiego wprost objawione przez Jego Boskiego Syna, do stanu, który powinien być jedynym przedmiotem naszej ambicji.

Profesja wieczysta br. Philippe’a Couvreura

Zwiastowanie Maryi to jedno z najdoskonalszych spotkań Boga z człowiekiem. 

Ukoronowanie Maryi przez Boga jest tylko potwierdzeniem jej stanu. Maryja jest Królową, ponieważ jest Matką, Matką Jezusa, a zatem Matką Boga.

W tym błogosławionym dniu stańmy z zachwytem przed najpiękniejszym ze stworzeń Bożych – Maryją, która po zakończeniu życia ziemskiego, unoszona przez Aniołów, z duszą i ciałem przechodzi do nieba.

Czy ta Europa bez wiary wciąż jeszcze działa na korzyść narodów?

Wygląda to tak, jakby siewca wychodził na pole, a jego pracy przyświecało słońce. 

Hozjusz, w niemal wszystkich swoich pismach czynił z miłości argument rozstrzygający spory między katolikami i protestantami.

Każdy zwykły katolik chce „przebudowywać” i „naprawiać” Kościół. Cel jest chwalebny, ale czyż przy okazji nie zapomina się o tym, że to Chrystus buduje swój Kościół?

W dniu naszych urodzin otrzymaliśmy nazwisko. Nie wybieraliśmy go, po prostu należeliśmy do jakiejś rodziny. Nasi rodzice nadali nam również imię jako dar, którego tylko oni mogli udzielić. 

Dwa ostatnie rozdziały z części Reguły odnoszącej się do Bożego Oficjum nie zawierają już żadnych dyspozycji „technicznych”.

Każdy, kto pije tę wodę, znowu pragnąć będzie, kto jednak napije się wody, którą ja mu dam, nigdy nie uczuje pragnienia.

Jednym z symptomów kryzysu religii jest usprawiedliwianie wątpliwości jako normalnego elementu wiary religijnej.

Historia monastyczna zaświadcza, że klasztory nie umierają z powodu organizowanych przez państwo prześladowań ani z biedy. Umierają z powodu ran zadanych miłości, z powodu „nie”, które czyni bezowocnym działanie Ducha.

Kościół w swojej liturgii używa różnych przedmiotów, które jawią się naszym zmysłom, aby nas prowadzić do niewidzialnych tajemnic.

Prawdziwa bojaźń Boża składa się zatem z wiedzy i z wierności praktycznej. 

Kościół odnajdywał więc swoją własną tożsamość oraz prawdę o sobie dzięki różańcowi czy kontemplowaniu „znaku Niewiasty”. 

Nie jest łatwo być chrześcijaninem, to prawda.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau, Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault. (21 kwietnia 2019 r.)