Współcześni wyznawcy papieskiej woli mocy nie dostrzegają, że ich myślenie ma wiele wspólnego z najgorszymi wadami „Kościoła przedsoborowego”.

Z tych powodów nie mogę udać się tam, gdzie idzie Dreher.

O książce-rozmowie "Kamyk z procy Dawida. Jak czytać Pismo Święte" ks. prof. Waldemara Chrostowskiego i Tomasz Rowińskiego.

Nie ulega wątpliwości, że działa tu jedynie popyt na nienawiść (która sprzedaje się niewiele słabiej niż seks). 

Epicka opowieść zakrojona na szeroką skalę przedstawia chrześcijańską mądrość w odniesieniu zarówno do historycznych przemian targających światem jak i do indywidualnych przeżyć ludzi kierujących się najróżniejszymi motywacjami.

Być może pytanie tytułowe powinno brzmieć „czy zakonnicy wolno być szczęśliwą?” 

Moja recenzję tytułuje więc nieco przekornie. Czynię to z powodu tych aspektów książki, które budzą moja niezgodę i prowokują do polemiki.

Dlaczego taki podręcznik? Myślę, że potrzebę jego powstania wystarczająco dobrze ilustrują dane statystyczne.

Monteverdi stosuje się do praw formy: oto zakończenie aktu, a więc wypada, by zamknął go chór. Że akurat będzie to chór demonów, świadczy to jedynie o tym, że nawet demony, istoty podziemne, muszą się, choćby wbrew własnej woli, stosować do Boskiego porządku i harmonii.

Jak to się stało, że kiedyś pobożność maryjna była uznawana za ukoronowanie całej pobożności katolickiej, współcześnie zaś, w tym najbardziej powierzchownym odbiorze, zdaje się czymś anachronicznym?

Muzyka kościelna – niby taka prosta sprawa, powinna być piękna, godna, podniosła, odpowiednia do liturgii, jej cechy piękne streszczają dokumenty kościelne o muzyce.

Zacznijmy od obserwacji na pozór banalnej. Nauczanie opiera się dzisiaj na podręcznikach, ewentualnie uzupełnianych rozmaitymi ilustracjami. Czy może być inaczej? 

„Robert od Ruin” to chyba jeden z najoryginalniejszych przydomków artystycznych. Ale nie ukrywam, że mam słabość do tego artystycznego spadkobiercy Piranesiego i jego obrazów, ukazujących prawdziwe bądź wyimaginowane pozostałości po antycznych budowlach. 

Jednak taka teologia bynajmniej nie jest równoznaczna z teologią polityczną, która bezpośrednio wiąże politykę, gospodarkę czy życie społeczne z metafizyką wiary, aż do niebezpiecznych granic „teokratycznej rozciągłości”.

Czy możliwe jest połączenie takich dwóch odmiennych gatunków, jak SF oraz powieść katolicka?

Najbardziej uderzającym wymiarem tej książki jest sproblematyzowanie aktualnego kościelnego dyskursu na temat islamu.

W przypadku muzyki kultura pamięci będzie miała miejsce, gdy usiłujemy odkrywać ją, ale na zasadzie podziwiania jako muzealnego eksponatu.

Gar’Ingawi to naprawdę wyspa szczęśliwa, bo raz na kilka pokoleń nawiedza ją sam Bóg.

W filozofii tej rozmaite elementy – osoba, płeć, prawo – stanowią spójną całość. Myślenie radykalnie personalistyczne rozdziela je, absolutyzuje i przeciwstawia sobie, po czym pojawia się jako wybawiciel, który ratuje „osobę” przed jej płcią i prawem.

Stosunek do książki Wierzbickiego mam zatem ambiwalentny, bo sama długo podzielałam jego podejście do muzyki.

Tego, co Durtal widział w XIX-wiecznej służącej, Francois nie potrafił odnaleźć w studentkach, kobietach na uczelniach i w polityce ponad sto lat później.

Tym, co w Milczeniu wzbudza emocje są dwie rzeczy: zachowanie wierności – ukryte za tematem apostazji – i bierność – ukryta za obrazem macierzyńskiego Chrystusa i ideą „niejednoznaczności”.

Dramat współczesnego Chrześcijanina polega na tym, że uczestniczy w jednej historii z nie-chrześcijanami, „nowymi poganami”, ale „nowość” ta jest specyficzna.