U bram wieczności jest filmem – jak już wspomniałem – religijnym, ale jest też filmem artystycznym.

Pour l'amour de l'Église: entretiens avec Robert Landers, Via Romana 2019, s. 152.

Co się dzieje, gdy nawyk zapominania o Bogu zadomawia się w liturgii jako takiej, i jeśli w liturgii myślimy już tylko o nas samych?

W tej podszytej hermeneutyką podejrzeń i teorią wyłączności podmiotu koncepcji uderzający jest jej anty-uniwersalistyczny i zamykający charakter. 

Recenzja dwóch interesujących książek o stroju muzycznym i harmonii duszy.

Wielką zaletą książki jest to, że - bez dwóch zdań - pobudza do podróży.

Roma to specyficzny film: można by sądzić, że reżyser skierował swoje dzieło do określonego typu odbiorców, nastawionych głównie na „przeżycie liryczne”.

Fabuła Zimnej wojny jest prosta jak ludowa piosenka, którą wykonuje bohaterka o imieniu Zula. Są „dwa serduszka”, są „cztery oczy”, są łzy „we dnie, w nocy”. Dalsza część przyśpiewki tchnie bezradnością i fatalizmem.

Kilka słów o książce Anny Mandreli Tomizm Garrigou-Lagrange’a wobec wizji filozoficznej Teilharda de Chardin.

Brzydki, głupi, nieporadny, czasem żałosny, innym razem zabawny – oto człowiek z opowiadań i filmów Luisa Buñuela.

W całości jest to jednak środek leczący z bezkrytycznego ultramontanizmu, bez nadmiernych a szkodliwych skutków ubocznych.

Współcześni wyznawcy papieskiej woli mocy nie dostrzegają, że ich myślenie ma wiele wspólnego z najgorszymi wadami „Kościoła przedsoborowego”.

Z tych powodów nie mogę udać się tam, gdzie idzie Dreher.

O książce-rozmowie "Kamyk z procy Dawida. Jak czytać Pismo Święte" ks. prof. Waldemara Chrostowskiego i Tomasz Rowińskiego.

Nie ulega wątpliwości, że działa tu jedynie popyt na nienawiść (która sprzedaje się niewiele słabiej niż seks). 

Epicka opowieść zakrojona na szeroką skalę przedstawia chrześcijańską mądrość w odniesieniu zarówno do historycznych przemian targających światem jak i do indywidualnych przeżyć ludzi kierujących się najróżniejszymi motywacjami.

Być może pytanie tytułowe powinno brzmieć „czy zakonnicy wolno być szczęśliwą?” 

Moja recenzję tytułuje więc nieco przekornie. Czynię to z powodu tych aspektów książki, które budzą moja niezgodę i prowokują do polemiki.

Dlaczego taki podręcznik? Myślę, że potrzebę jego powstania wystarczająco dobrze ilustrują dane statystyczne.

Monteverdi stosuje się do praw formy: oto zakończenie aktu, a więc wypada, by zamknął go chór. Że akurat będzie to chór demonów, świadczy to jedynie o tym, że nawet demony, istoty podziemne, muszą się, choćby wbrew własnej woli, stosować do Boskiego porządku i harmonii.

Jak to się stało, że kiedyś pobożność maryjna była uznawana za ukoronowanie całej pobożności katolickiej, współcześnie zaś, w tym najbardziej powierzchownym odbiorze, zdaje się czymś anachronicznym?

Muzyka kościelna – niby taka prosta sprawa, powinna być piękna, godna, podniosła, odpowiednia do liturgii, jej cechy piękne streszczają dokumenty kościelne o muzyce.

Zacznijmy od obserwacji na pozór banalnej. Nauczanie opiera się dzisiaj na podręcznikach, ewentualnie uzupełnianych rozmaitymi ilustracjami. Czy może być inaczej? 

„Robert od Ruin” to chyba jeden z najoryginalniejszych przydomków artystycznych. Ale nie ukrywam, że mam słabość do tego artystycznego spadkobiercy Piranesiego i jego obrazów, ukazujących prawdziwe bądź wyimaginowane pozostałości po antycznych budowlach.