Komentarz do Reguły: Rozdział LII. O klasztornym oratorium
Święty Benedykt miłuje dokładność, spójność i harmonię we wszystkim.
Komentarz do Reguły: Rozdział LI. O braciach, którzy nie udają się zbyt daleko
Brat, wysłany dla załatwienia jakiejś sprawy, który ma wrócić jeszcze tego samego dnia do klasztoru, niech się nie waży nic jeść na zewnątrz.
Komentarz do Reguły: Rozdział L. O braciach, którzy pracują daleko od oratorium albo są w podróży
Rozdział 50. poucza nas, jak mają odprawiać godziny oficjum ci bracia, którzy nie mogą stawić się w oratorium wraz z konwentem, czy to z powodu prac zatrzymujących ich na polach, czy to z powodu podróży.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLIX. O zachowaniu Wielkiego Postu
Już w poprzednim rozdziale św. Benedykt skorzystał z okazji, aby podać kilka praktyk, których należy przestrzegać w Wielkim Poście.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLVIII. O codziennej pracy fizycznej
Rozdział 48. daje nam znacznie więcej, niż moglibyśmy się spodziewać po jego tytule.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLVII. O zwoływaniu na Służbę Bożą
Cały czas rzecz dotyczy regularności i dobrego porządku.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLVI. O tych, którzy popełnią jakieś inne uchybienie
Święty Benedykt poświęca ten rozdział zadośćuczynieniom wymaganym za winy popełnione poza oratorium.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLIV. Jak powinni zadośćuczynić bracia ekskomunikowani
Święty Benedykt kontynuuje opisywanie działań, przez które dokonuje się ekspiacja za winy przeciw obserwancji, zadośćuczynienie przywracające do łask.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLIII. O tych, co spóźniają się na Służbę Bożą lub na posiłek
Przechodzimy teraz do serii czterech rozdziałów, które można uznać za dopełnienie monastycznego kodeksu karnego.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLII. O milczeniu po Komplecie
Święty Benedykt zaczyna od milczenia, jakby po to, żeby przypomnieć, że jest to najistotniejszy element obserwancji monastycznej.
Komentarz do Reguły: Rozdział XLI. O porach posiłków
Święty Benedykt wyróżnia cztery okresy w roku ze względu na pory posiłków.
Komentarz do Reguły: Rozdział XL. O mierze napoju
Cały ten rozdział wygląda jak pomnik tej ojcowskiej mądrości, o której wspominaliśmy tak często.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXIX. O mierze posiłku
Jeśli Ojcowie Pustyni mogliby przeczytać ten rozdział Reguły, być może uznaliby, że są to przepisy dla mnichów, którzy porzucili surowe życie!
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXVIII. O tygodniowej służbie lektora
Przy posiłkach braci nie powinno brakować czytania.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXVII. O starcach i dzieciach
Wystarczy być człowiekiem, mówi św. Benedykt, aby skłaniać się do miłosierdzia i wyrozumiałości w odniesieniu do tych dwóch grup wiekowych: starców i dzieci.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXVI. O braciach chorych
Pamiętamy, że w rozdziale 31. św. Benedykt powierzył chorych i dzieci szczególnej trosce szafarza.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXV. O odbywających tygodniową służbę w kuchni
Człowiek musi mieć miejsce na ziemi i przestrzeń do życia. Potrzebuje dachu nad głową. Skoro rodzi się, aby pracować, potrzebuje materiałów i narzędzi, aby móc wykonywać swoją pracę.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXIV. Czy wszyscy w równej mierze powinni otrzymywać to, co niezbędne
W praktyce życiowej między ludźmi widać nierówności, a nie równość.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXIII. Czy mnisi powinni posiadać coś na własność
Kontynuując rozważania dotyczące urzędu szafarza, św. Benedykt opisuje stosunek mnichów do dóbr ziemskich i mówi, pod jakimi warunkami i w jakiej mierze mogą oni ich używać.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXII. O narzędziach i innych przedmiotach należących do klasztoru
Łatwo dostrzec, jak ten rozdział wiąże się z poprzednim. Obydwa dotyczą dóbr klasztoru.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXXI. Jaki powinien być szafarz klasztorny
Wraz z rozdziałem 31. wchodzimy w tę część Reguły, która reguluje porządek spraw materialnych klasztoru.
Komentarz do Reguły: Rozdział XXX. Jak należy karać młodszych chłopców
Bez wątpienia Reguła celowo nie określa granicy wiekowej ani dla dzieci, ani dla młodzieńców. Do pełnej odpowiedzialności i słusznego rozeznania nie wszyscy dochodzą w tym samym wieku.
