Jak nie prowadzić dialogu międzyreligijnego. Jonathana Sacksa, "Not in God's Name"
Jeżeli wszyscy czołowi myśliciele zatroskani o pokój między wyznawcami różnych tradycji religijnych i specjaliści od dialogu reprezentują ten sam lub analogiczny paradygmat myślenia, co autor Not in God’s Name, to dialog ten ma jeszcze mniej sensu.
Czemu nie nazywam Cię dobrym? O niebezpieczeństwach pragnienia posiadania pewnej zasługi
Ordo caritatis zostało na potrzeby dyskusji tych ważnych wydarzeń zdefiniowane przez Zbigniewa Nosowskiego: „jak nie pomagać innym pod pretekstem pomocy swoim”. Warto by ją uzupełnić o perspektywę odwrotną: „jak nie pomagać, a jeszcze wystawiać na niebezpieczeństwo swoich, chcąc nieść pomoc innym”.
Stara liturgia i nowa ewangelizacja
Nowa ewangelizacja potrzebuje zatem czegoś co się nie ugnie przed jej własnymi planami i żądaniami – czegoś co będzie nie tylko bezczelnie nieposłuszne ludziom (w tym sensie: kontrkulturowe), ale i stworzone „według Logosu”.
Homilia na Wszystkich Świętych
Czy w ten poranek uroczystości Wszystkich Świętych mamy poprzestać tylko na kontemplacji Nieba, jak apostołowie w dniu Wniebowstąpienia?
Przysługa Ks. Zuhlsdorfa
Ks. Zuhlsdorf wyświadczył nam wszystkim przysługę publikując korespondencję pomiędzy Vincentem kardynałem Nicholsem a arcybiskupem Arthurem Roche w sprawie implementacji Traditionis Custodes.
„Sprzeczna z reformą”, czyli o anachronizmach arcybiskupa Roche’a
Jednym z elementów, który czyni obecnie bycie członkiem Kościoła katolickiego doświadczeniem rozpaczliwie ekscytującym jest fakt, iż stosunkowo często towarzyszy temu poczucie zażenowania
Chrześcijaństwo wobec religii ludzkości
Od wielu lat w opinii publicznej, zwłaszcza chrześcijańskiej, obecny jest pewien skrót czy „spięcie” między „przesłaniem chrześcijańskim” a „przyjmowaniem migrantów”.
Mak w popiele. O książce "Muzyka jest ważna" Rogera Scrutona
Ostatecznie muszę jednak przyznać, że czytanie książki Rogera Scrutona Muzyka jest ważna było dla mnie doświadczeniem przypominającym pracę Kopciuszka.
Czy konserwatysta zmienia się w chadeka?
Z pewną przykrością, choć bez zaskoczenia, obserwuję narastające efekty swoistego nawrócenia duszpasterskiego u Tomasza Terlikowskiego.
„Tajemnicza” łacina – o chybionym toposie apologetyki usus antiquior
W dyskusjach na temat dawnej liturgii daje się słyszeć – z ust tak tradycjonalistów, jak i modernistów – argument z „tajemniczości” języka łacińskiego.
Synod synodów i mesjanistyczna koncepcja papiestwa
Czy Papież Franciszek łamie katolickie tradycje, jest bowiem “wolny od nieuporządkowanych przywiązań”?
Reportaż z benedyktyńskiego opactwa
Osoby zainteresowane życiem benedyktyńskim w ostatnich tygodniach mogą się cieszyć dostępem do nowych, wartościowych lektur.
Kołysanka dla polskich katolików, czyli o liście biskupów na początek synodu
Ocena negatywna mogłaby być uzasadniona opinią mówiącą, że biskupi podsuwają nam złudzenie, a list jest kołysanką śpiewaną polskim katolikom w chwili prawdziwej mobilizacji sił destrukcyjnych w Kościele.
Homilia na Matki Bożej Różańcowej
Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault, 7 października 2021 r.
Kilka słów o "Prostej drodze"
Wypada mieć nadzieję, że znakomicie napisane refleksje Pawła Milcarka ożywią zainteresowanie benedyktyńską drogą życia wśród polskich katolików.
Początek synodu potwierdza wątpliwości
Inauguracyjne przemówienie Papieża Franciszka wygłoszone podczas otwarcia synodu w zasadzie potwierdza niepokoje, które opisałem w tekście Vademecum synodalne otwiera pole do manipulacji.
Vademecum synodalne otwiera pole do manipulacji
Lektura tzw. Vademecuum będącego instrumentem przygotowawczym do synodu o synodalności to doświadczenie, które ugruntuwuje wiedzę na temat tego jak działa Kościół za czasów Franciszka.
Czy papieże rządzą zakazami prawowiernych tradycji?
Nie jest prawdą, że papież kieruje sprawami liturgii przez zakazywanie rytów tradycyjnych. W ciągu długich wieków Stolica Apostolska nigdy tego nie próbowała.
Człowiek, który potrzebuje, czyli sakramentalność życia i lekcja nihilizmu
I jest to, jak sądzę, zaskakująca lekcja, którą można wynieść z postmodernizmu i nihilizmu.
„Dobrze, że tu jesteśmy” (Mk 9,5)
Realność tego ryzyka zadaje kłam tym, którzy chcieliby w odnowie tradycyjnej widzieć jedynie refleks przekonań społecznych.
