Augustyn mówi o „małym domku swojej duszy”, angusta domus animae. A przecież mieszczą się w tej izdebce nieskończone przestrzenie.

Boże, w swojej ojcowskiej dobroci wysłuchaj nasze modlitwy i światłem Twojego Syna, który nas nawiedza, rozjaśnij ciemności naszego serca. Przez naszego Pana.

Daj, prosimy wszechmogący Boże, aby nadchodząca uroczystość naszego odkupienia przyniosła wsparcie w życiu obecnym i udzieliła hojnie nagrody szczęścia wiecznego.

Prosimy, Panie, nakłoń Twego ucha do naszych błagań, i rozświetl ciemności naszego umysłu łaską Twego nawiedzenia.

Jedne z najlepszych stron w książce Johna Seniora, to te gdzie pokazuje jakie horyzonty otwiera człowiekowi uwewnętrznienie poetyckiego sposobu widzenia świata i jego piękna. Żeby do tego dojść trzeba jednak nie wyeliminować, ale poważnie ograniczyć czas poświęcany na korzystanie z mediów elektronicznych. Taka domowa lektura, daleka od szkolnej analizy lektur, pozwalająca na swobodne smakowanie piękna opowieści.

W motu proprio papieża Franciszka Traditionis Custodes, a w sposób bardziej jednoznaczny w dołączonym do niego liście do biskupów można dopatrzyć się krytyki w stosunku do Benedykta XVI i Summorum Pontificum.

Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy z wielką czujnością oczekiwali przyjścia Twojego Syna, i wierni pouczeniom naszego Zbawiciela wyszli na Jego spotkanie ze światłem wiary i miłości. Przez naszego Pana.

Jacek Kowalski pieczołowicie opisuje wszystkie fakty bądź hipotezy dotyczące tożsamości poety i atrybucji przypisywanych mu pieśni, przedstawiając obszernie stan badań, a także wszelkie wątpliwości i kontrowersje.

Powstają też książki, których plan można co najwyżej usprawiedliwiać porównaniem do średniowiecznego miasta: miejsce, w którym przecinały się uczęszczane szlaki, zostaje stopniowo wyodrębnione jakimś ogrodzeniem, a potem okraszone a to rynkiem, a to kościołem, a to innymi budynkami.

Powróćmy do pytania, które postawiliśmy na początku: czy reportaż Bielmo może mieć jakieś przesłanie lub wymiar teologiczny?

Wszechmogący Boże, Ty nam nakazujesz przygotować drogę Chrystusowi Panu, spraw łaskawie, abyśmy bez znużenia oczekiwali pocieszającej obecności niebieskiego lekarza, Jezusa Chrystusa.

Boże, Ty obiecałeś zesłać Zbawiciela wszystkim ludom ziemi, spraw, abyśmy z radością oczekiwali święta Jego Narodzenia.

Niech nasze modlitwy wzniosą się do Ciebie, Boże, i wyjednają nam Twoją łaskę, abyśmy przez czystość serca przygotowali się na obchód tajemnicy Wcielenia Twojego Syna.

Pobudź, Panie, serca nasze do przygotowania dróg Twemu Jednorodzonemu, abyśmy przez Jego przyjście, zasłużyli Ci służyć z oczyszczonymi umysłami.

Boże, Ty zesłałeś na ten świat Twojego Jedynego Syna, aby wybawił ludzi z niewoli grzechu, daj nam, oczekującym z wiarą Twojej łaski, osiągnąć prawdziwą wolność. 

Okaż swoją potęgę, Panie, i przybądź, niech Twoja opieka wyzwoli nas od niebezpieczeństw grożących nam wskutek naszych grzechów, a Twoja moc niech nas zbawi.

Człowiek posiada dwie władze, z których jedna służy do rozpoznawania, druga zaś do pożądania, a na obydwie działają przeróżne wpływy.

Boże, nasz Ojcze, okaż swoją potęgę i wspieraj nas wielką mocą, niech Twoje miłosierdzie przyśpieszy zbawienie, które powstrzymują nasze grzechy.

Panie, nasz Boże, Twoją Boską mocą przygotuj nasze serca, abyśmy gdy przyjdzie Chrystus, Syn Twój, okazali się godni uczty wiecznego życia i zasłużyli na przyjęcie pokarmu niebieskiego, gdy On sam będzie usługiwał.

Rozbudzone oczekiwania, podniosłe słowa, skromny rezultat. I duże rozczarowanie.

Panie Boże, przyjmij nasze błagania i udziel nam swojej pomocy w doświadczeniach życia, niech przyjście Twojego Syna nas umocni i zachowa od grzechu.

Tej oracji nie mamy w tradycyjnym Mszale Rzymskim. Z wyjątkiem Suchych Dni w trzecim tygodniu Adwentu nie przewidywał on osobnych formularzy mszalnych na dni powszednie Adwentu. 

Pierwsza oracja Adwentu pochodzi z Sakramentarza Gregoriańskiego (znanego nam w wersji Hadrianum), czyli jednego z dwóch najważniejszych i najstarszych źródeł euchologii rytu rzymskiego.

Ten rozdział dopełnia i podsumowuje całą naukę czterech poprzednich rozdziałów.