Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy.

+

Boże Narodzenie

msza w dzień

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 25 grudnia 2022 r.)

 

Et Verbum caro factum est.

A Słowo stało się ciałem.

(J 1,14)

 

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

Od wczorajszego wieczora liturgia ze zdumiewającą łatwością prowadzi nas od ubogiej stajenki do nieprzeniknionej głębi tajemnicy Przenajświętszej Trójcy. Niedługo po przedstawieniu cielesnych narodzin Dzieciątka w stajni stawia nas wobec odwiecznego zrodzenia Drugiej Osoby Trójcy w łonie Ojca. Aniołowie ukazują się pasterzom, a nawet wchodzą z nimi w bliskie relacje. Za kilka dni usłyszymy o gwieździe, która doprowadziła trzech króli do Bożego Dzieciątka. Gdy Słowo Boga przyjmuje ciało na naszej ziemi, prawa natury zdają się być zawieszone.

Jakiż to Boży plan wypełnia się na naszych oczach? Jest to plan zbawienia, które Bóg daje ludziom „nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego” (Tyt 3,5). O to miłosierdzie błagał Kościół w czasie Adwentu, ucząc się od Ludu Starego Przymierza: Ostende nobis, Domine, misericordiam tuam – „Okaż nam Panie miłosierdzie swoje”. Bóg wysłuchał tych próśb. Miłosierdzie jest najwspanialszym i najdoskonalszym darem Boga. Jest całkowicie darmo dane, a Bóg udzielając go, okazuje swoją wszechmoc. Ofiara Krzyża będzie tą najwyższą ceną, którą Wcielone Słowo zgodzi się zapłacić za nasze zbawienie. „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13).

Dla Józefa i Maryi ich droga krzyżowa zaczęła się od poszukiwania miejsca, gdzie mogłoby się narodzić Dzieciątko. Ziemia Dawida nie okazuje się gościnna dla obiecanego przez Proroków Króla. Nie było dla nich miejsca w gospodzie. Jedynie stajnia otwiera przed nimi swoje wrota, a żłób przyjmuje Boże Dzieciątko owinięte w pieluszki.

Czy trzeba się tym gorszyć albo temu dziwić? Bóg udaje się tam, gdzie zostanie przyjęty. Pierwszymi, których okryje płaszcz Bożego miłosierdzia, są pasterze. Ewangelia wyraźnie świadczy, że pełnili oni nocną straż na polach, aby strzec swoich trzód. Niedługo ci uprzywilejowani zgromadzą się wokół Dzieciątka, aby Je kontemplować. To Dzieciątko, gdy dorośnie, samo nazwie się Dobrym Pasterzem, który zna swoje owce i którego owce znają (por. J 10,14).

Jednak zanim pasterze wyruszą do stajni, otoczy ich zewsząd jasność i chwała Boża i ukaże się im Anioł Pański.

Obecność aniołów wyraźnie pokazuje, że wkraczamy w Boże misterium. Obecność tych czysto duchowych bytów przy tej wyjątkowej kolebce wcale nie dziwi. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza:

Życie ludzkie od początku aż do śmierci jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów. „Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, by prowadził go do życia”¹. Już na ziemi życie chrześcijańskie uczestniczy – przez wiarę – w błogosławionej wspólnocie aniołów i ludzi, zjednoczonych w Bogu.

Przed złożonym w żłobie Dzieciątkiem te świetliste istoty wypełniają to samo dzieło wychwalania Boga, którego nigdy, ani w dzień ani w nocy, nie przerywają: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14). Wypełniają to dzieło przed Wcielonym Słowem z polecenia Ojca. Gdy Bóg wprowadził „Pierworodnego na świat”, powiedział: „Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży!” (Hbr 1,6). Aniołowie będą u boku Jezusa, gdy pokona pokusy diabła (zob. Mk 1,12; Mt 4,11). Będą też mu towarzyszyć w trwodze konania w Ogrójcu (Łk 22,43) i później aż do Wniebowstąpienia.

Wobec pasterzy aniołowie nie ograniczają się do głoszenia chwały Boga. Ogłaszają im także dobrą nowinę:

Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie (Łk 2,11-12).

Pamiętajmy, że aniołowie są także dla nas darem Boga, znakiem Jego miłosierdzia. Wypełniają przy nas swoje odwieczne dzieło wychwalania Boga, dziękując mu za tak liczne dary, które przeobficie spływają z Nieba na nasze życie, za dary, które często oni sami nam przekazują. Korzystajmy chętnie z ich pomocy.

W naszym rozważaniu Bożego Narodzenia zatrzymajmy się na jeszcze jednej kwestii. Introit Pasterki stawia nam przed oczami wieczne dziś Boga: „Powiedział do mnie: Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem” (Ps 2,7).

Dziś rano Prolog Ewangelii św. Jana znów zaprasza do kontemplacji odwiecznego zrodzenia Słowa w łonie Ojca.

A zatem, choć w dniu Bożego Narodzenia Słowo objawiło się ludziom w postaci Dzieciątka, Kościół – pozwalając nam wzruszyć się w stajence – przypomina nam jednak, że to Dzieciątko w żłobie jest jednocześnie prawdziwym Bogiem:

Na początku było Słowo,

a Słowo było u Boga,

i Bogiem było Słowo.

Ono było na początku u Boga (J 1,1-2)².

Czy takie odwieczne zrodzenie nie powinno być skuteczną przeszkodą w jakichkolwiek relacjach człowieka ze Słowem Boga? Patrząc od strony człowieka – oczywiście tak. Jednak Bóg sam postanowił, że nie będzie przebywał w niedostępnym milczeniu:

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat (Hbr 1,1-2).

Bóg nigdy nie skąpi swoich darów, a Słowo jest wśród nich najpiękniejszym. Przez to Słowo wszystko zostało powołane do istnienia i do życia. To Słowo to „światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi” (J 1,9). Największym darem, który otrzymujemy od Słowa Boga jest moc, aby stać się dziećmi Bożymi (w. 12). Właśnie po to „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (w. 14).

Przeżywajmy te dni w szkole Maryi, która „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2,19). Niech pokój świętej stajenki, pokój Bożego Narodzenia, pokój Nieba, które przyszło na ziemię, ogarnie nasze rodziny, nasze wspólnoty, naszą Ojczyznę i cały świat. Dziś Bóg zaprasza nas, abyśmy zadomowili się w Jego pokoju. Skorzystajmy z tego zaproszenia i wprowadzajmy Boży pokój wśród nas.

Amen.

Dom Jean Pateau

tłum. Tomasz Glanz

 

----- 

 

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.

 

1 Św. Bazyli Wielki, Adversus Eunomium, 3, 1, PG 29, 656 B.

2 C, Bruèyre, In Spiritu et Veritate. Adorateurs en Espirit et en Vẻritẻ, Solesmes 2022, s. 205-206.