Krzyki cierpienia przychodzące ze świata przenikają przez mury monastycznej klauzury: nienawiść i nędza w ludzkich społecznościach, wojny między narodami, nieme krzyki dzieci zabijanych przed urodzeniem (to wojna najbardziej śmiercionośna), cichy jęk starca porzuconego na szpitalnym łóżku.

W jednej uroczystości Kościół łączy ze sobą św. Piotra, rybaka z Galilei, wybranego przez Pana na zwierzchnika apostołów i skałę, na której zbudowany jest Kościół, i św. Pawła, obywatela rzymskiego urodzonego w Tarsie w Cylicji, który z prześladowcy pierwszych chrześcijan przemienił się w nieustraszonego głosiciela Ewangelii.

Święty Benedykt kończy 19. rozdział swojej Reguły, w którym w zwięzłych słowach opisał, jak należy śpiewać psalmy, wezwaniem do uzgodnienia naszego serca z tym, co głoszą usta.

Uroczystość Wniebowstąpienia nie jest więc gorzkim wspomnieniem rozstania. Jest ona początkiem nowego sposobu obecności Pana, Jego dostępności dla uczniów i dla każdego człowieka dobrej woli.

Homilia Przewielebnego Ojca Dom Jeana Pateau, Opata klasztoru Matki Bożej z Fontgombault, 24 kwietnia 2022. Śluby proste br. Pawła Bocheńskiego.

Sztandary zwycięskiego Króla wznoszą się coraz wyżej. Jakże można by za nimi nie podążać? Krzyż stoi na szczycie Kalwarii, a Zmartwychwstały Chrystus tryumfując wychodzi z grobu. Któż nie padnie na twarz przed Nim i przed Jego Krzyżem?

Czyż możemy uznać za postęp to, że dziś większość katolików nie odczuwa konieczności praktykowania, to znaczy otrzymywania owoców sakramentalnego kontaktu z Panem?

Oto dziś ponownie stajemy twarzą w twarz z tajemnicami ludzkiego serca, zdolnego zarówno do wielbienia Boga poprzez głoszenie Jego królestwa, jak i do wzgardzenia Nim tak wielkiego, że domagającego się Jego śmierci.

Za wstawiennictwem Mędrców otrzymajmy łaskę prostoty, duchowego dziecięctwa, przyjęcia tego, co dzieje się w obecnej chwili – cokolwiek by to było – jako przypomnienia o pilnym obowiązku szukania Boga we wszystkim, obowiązku powierzonym każdemu człowiekowi.

Oto dziś Dziecię się nam narodziło (por. Iz 9,5)! Wśród ciemności i cieni śmierci odrodziła się nadzieja! Między Maryją i Józefem Dziecię spoczywa w żłobie. Jeżeli Bóg – Emmanuel jest z nami, któż może być przeciw nam (por. Rz 8,31)?

Czemuż więc pokój jest tak obcy naszym czasom? Wszędzie kipi wojna – niekiedy widoczna, często zaś ukryta za umowami handlowymi, a jej ofiarami są całe narody.

Jakież jest nasze zdziwienie w ten poranek pierwszej niedzieli Adwentu, w dniu rozpoczęcia nowego roku liturgicznego, gdy słyszymy fragment Ewangelii zaczerpnięty z końcowej części Ewangelii św. Łukasza!

Dziś, jak często w przeszłości, krucha łódź Kościoła miotana jest przez fale z zewnątrz, ale też osłabiana od wewnątrz przez grzechy ludzi Kościoła.

Czy w ten poranek uroczystości Wszystkich Świętych mamy poprzestać tylko na kontemplacji Nieba, jak apostołowie w dniu Wniebowstąpienia?

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault, 7 października 2021 r.

Zacytowana na początku myśl z dzieła św. Augustyna jest odpowiedzią na dramat każdego życia ludzkiego, niespokojnie szukającego odpowiedzi na pytania skąd pochodzi i dokąd zmierza.

Pierwszym i podstawowym celem Reguły św. Benedykta jest uporządkowanie życia społeczności monastycznej w taki sposób, aby wszyscy w niej szukali Boga w jak najlepszych warunkach.

Rozmowa z Opatem Fontgombault z Famille Chretienne o motu proprio Traditionis Custodes.

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 29 czerwca 2021 r.).

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault (Fontgombault, 3 czerwca 2021 r.).

Radując się dzisiejszą uroczystością, powinniśmy znów usłyszeć i powtórzyć słowa apostołów, powinniśmy  głosić wielkie sprawy Boże.

Gdy wchodziliśmy w liturgiczne obchody Misterium Paschalnego w Wielki Czwartek wieczorem, usłyszeliśmy ostatnie słowa, słowa pełne zażyłej miłości, skierowane przez Pana do uczniów, którzy wszyscy wkrótce potem opuścili swojego Mistrza w Jego Męce, w Jego Śmierci.

Kimkolwiek byśmy byli, jakiekolwiek byłoby nasze życie, błagajmy o wybaczenie, które ofiaruje nam Chrystus przez swoje zwycięstwo nad złem, nad śmiercią.

Pod koniec Wielkiego Postu Kościół zdaje się zrywać z surowością i ogołoceniem w liturgii, do których przyzwyczaił nas od środy popielcowej, a nawet od niedzieli siedemdziesiątnicy. W  perspektywie liturgicznej Msza Krzyżma oraz Msza Wieczerzy Pańskiej cechują się wielkim bogactwem.