Boże Ciało bez Bożego Ciała
Mówi się, że Boże Ciało to film ratujący przed religijną obłudą, skostniałością i przyzwyczajeniem autentycznie katolickie wartości. Dzieło wygładzające rysy i obyczaje.
Wstydliwy grzech nowoczesności
Przyznam, że im dłużej myślę o Oficerze i szpiegu, tym mniej jestem przekonany co do rzekomej próby samousprawiedliwienia się Polańskiego ze swoich włanych problemów z prawem.
Pustkowie zakwita
Wyszedłem z seansu Krainy miodu, macedońskiego kandydata do Oscara, w podobnym zachwycie, jaki towarzyszył mi w przypadku oglądanego stosunkowo niedawno U bram wieczności.
Duchowość i zwyczajność
Chodziłem z dawna nieuczęszczanymi ścieżkami, odwiedziłem zapomniane miejsca, w których bywałem jako dziecko, wybrałem się nad rzekę, tę samą, przy której lata temu odbywały się moje pierwsze spotkania z literaturą.
Mistyka na kwasie. Rewolucja psychodeliczna wobec religii
Poezja Jima Morrisona, tego samozwańczego przedstawiciela „pogańskiej Ameryki”, zgłębiała dzikość i irracjonalność, aż po dumny, samobójczy gest.
Nowojorski taniec śmierci
„Irlandczyk”, reż. M. Scorsese, 2019.
Punktem wyjścia dla Irlandczyka jest dobrze znana i sprawdzona formuła.
O porzuceniu siebie. Asumpt do mistyki baroku
Straszliwa jest śmierć. Lecz ostatecznie prowadzi ona ku nowemu życiu, które jest niczym innym, jak „życiem prawdziwym”, samą esencją słowa „życie”.
Z brzytwą na miłość. O pewnym wątku kultury renesansowej
Wielka jest przewrotność Fortuny. Śmierć jest nieubłagana, a wieczność niepewna.
Artysta jest Adamem
U bram wieczności jest filmem – jak już wspomniałem – religijnym, ale jest też filmem artystycznym.
Splendor odchodzącego dnia
Kiedy się poczęła, nie była chciana, ale w chwili, gdy ujrzała światło dzienne – okazało się, że była z dawna upragniona, objawiając życie.
Włosy rozwiane w nicość, czyli nowożytność i samotność
„Dusze ludzkie – samotnice wieczne”, pisał Antoni Lange.
Na marginesie Nagrody Nobla dla Olgi Tokarczuk
Mamy powód do świętowania: kolejny polski autor trafił w poczet laureatów literackiej Nagrody Nobla.
Szekspir pobity, leczący rany w ogrodzie. Poezja jako „miejsce teologiczne”
Wraz z pożarem Globe Theatre umarł Szekspir jako pisarz.
Złamany Bóg. O „interpretacji eucharystycznej” poezji „pogańskiej”
Czytelnicy cyklu „Teologia poetów” mogą poczuć się zaskoczeni, a nieraz nawet skonfundowani, widząc obecne w tej książce zestawienia: wielcy katoliccy święci i mistycy pojawiają się w niej obok ikon popkultur.
Piękna rozpacz. O nowoczesnej duchowości pustki
Artyści dziewiętnastego wieku kochali widok odlatujących żurawi.
Wystarczy nie żyć, aby żyć
Na tym kończy się ziemska wędrówka Jana Krzysztofa, wrażliwca błądzącego i odnajdującego właściwą drogę.
Starodawny strach. O poezji Jima Morrisona
Człowiek nie jest zdolny do uniesienia – jak się wydaje – totalnego wyzwolenia, które w rzeczywistości okazuje się anarchią.
Gdy zamkną mnie w grobie, czy wciąż będę piękna. Poezja miłosna i sztuka umierania
Ofelia zanurza się w jeziorze i tonie z dziwnym spokojem na twarzy, jeszcze należąca do tego świata, lecz w głębi duszy już w nim nieobecna.
