Przykro mi, że to wszystko dzieje się na łamach „Christianitas”, przy aprobacie środowiska. Na tym pozwolę sobie zakończyć udział w tym smutnym doświadczeniu. 

O "Koźle ofiarnym" Rene Girarda     

W cyklu rozmów o Wielkich Księgach - tym razem o "Koźle ofiarnym" Rene Girarda (1923-2015), jednej z najważniejszych książek antropologii kulturowej, zawierającej propozycję klucza do zrozumienia mechanizmu prześladowania i ofiary. Rozmawiają: Paweł Grad, Tomasz Rowiński, Paweł Milcarek. 

Hozjusz, w niemal wszystkich swoich pismach czynił z miłości argument rozstrzygający spory między katolikami i protestantami.

Człowiek musi mieć miejsce na ziemi i przestrzeń do życia. Potrzebuje dachu nad głową. Skoro rodzi się, aby pracować, potrzebuje materiałów i narzędzi, aby móc wykonywać swoją pracę.

W praktyce życiowej między ludźmi widać nierówności, a nie równość.

Czy uważasz, że właściwym podejściem do tych osób jest akceptowanie, czy wzywanie do nawrócenia i wzięcia swojego krzyża? 

Kontynuując rozważania dotyczące urzędu szafarza, św. Benedykt opisuje stosunek mnichów do dóbr ziemskich i mówi, pod jakimi warunkami i w jakiej mierze mogą oni ich używać.

Z dużym zaskoczeniem przeczytałem opublikowany wczoraj tekst Piotra Chrzanowskiego, w którym wprost odnosi się do mnie. Zaskoczyła przede wszystkim obca mi opowieść o rzekomo moich poglądach. 

Łatwo dostrzec, jak ten rozdział wiąże się z poprzednim. Obydwa dotyczą dóbr klasztoru.

Dawidzie, bp Dec leżącego na bruku pana Tomasza broni, a Ty, razem z firmą IKEA, z salonową katolewicą, przy oklaskach publiczności, złożonej także z duchownych, zawzięcie go flekujesz.

Wraz z rozdziałem 31. wchodzimy w tę część Reguły, która reguluje porządek spraw materialnych klasztoru.

Bez wątpienia Reguła celowo nie określa granicy wiekowej ani dla dzieci, ani dla młodzieńców. Do pełnej odpowiedzialności i słusznego rozeznania nie wszyscy dochodzą w tym samym wieku.

Widzenia o Piotrze Oraczu

W cyklu "Cnoty i niecnoty" rozmowa na kanwie średniowiecznego "Widzenia o Piotrze Oraczu" Williama Langlanda (XIV w.). W niepokojącej narracji snu spotykamy postacie reprezentujące wady, ludzkie staranie o nawrócenie, dialogi Zapłaty, Sumienia i Rozumu. Rozmawiają: Justyna Melonowska, Michał Gołębiowski i Paweł Milcarek.

To skuteczna manipulacja dzięki której niejeden chrześcijanin, osłabiony duchem naszej epoki, będzie bardziej skłonny do przyznania racji liberalnym dyskryminatorom, niż do obrony chrześcijańskiego stanowiska.

Ten rozdział zarazem jest dopełnieniem poprzedniego i łagodzi jego surowość. Brat niezdolny do poprawy został wyrzucony. Może się jednak zdarzyć, że działanie łaski dotrze do niego nieco później.

Istnieje przekonanie, zgodnie z którym nieobecność Oblubienicy naznaczyła niemal całą polską tradycję. W przeciągu kilku wieków rozwoju rodzimej literatury kobieta mogła być jedynie „matką” albo „dziewicą”, nigdy zaś kochanką.

Widać wyraźnie, że w oczach św. Benedykta dusza ma wartość najwyższą i powinna być traktowana z bezgraniczną cierpliwością.

Każdy zwykły katolik chce „przebudowywać” i „naprawiać” Kościół. Cel jest chwalebny, ale czyż przy okazji nie zapomina się o tym, że to Chrystus buduje swój Kościół?

To już ostatni z rozdziałów poświęconych ekskomunice. Wyjaśnia on całe zagadnienie monastycznego kodeksu karnego.

"Jestem Krzysztof – tam siedzi Katarzyna, z którą jesteśmy po ślubie 25 lat, mamy dwoje dzieci. Ale cieszę się, bo ją zostawiam i od dzisiaj zaczynam nowy etap życia u boku Justyny”.

Jeden z braci został ekskomunikowany. Niektórzy, ogarnięci złymi myślami, mieli pokusę, aby brać jego stronę.

W dniu naszych urodzin otrzymaliśmy nazwisko. Nie wybieraliśmy go, po prostu należeliśmy do jakiejś rodziny. Nasi rodzice nadali nam również imię jako dar, którego tylko oni mogli udzielić. 

Cięższe winy pociągają za sobą surowszą ekskomunikę, wyłączającą jednocześnie od stołu i od oratorium.

Święty Benedykt nie uznał za konieczne rozwodzenie się nad charakterem i miarą kar cielesnych, postarał się jednak szczegółowo opisać to, co dotyczy ekskomunik.