W świecie, gdzie zbolałe masy wołają o spełnienie minimalnych żądań, które z kolei ci, którzy mieliby je spełnić, uznają za katastrofalny maksymalizm, w tym świecie, gdzie wszystko może wywołać konflikt i walkę niemożliwych do pogodzenia egoizmów...
Król niebios i Pan ustanowił od wieku to prawo, aby dary Jego opatrzności dochodziły do tego, co najniższe, przez to, co pośrednie.
Spełnienie mocy łaski okazuje się w rozwoju Kościoła, w którym rozważa się trzy rzeczy.
Święty Ireneusz bardzo realistycznie przedstawia sobie akt stworzenia pierwszego człowieka.
Tekst, który drukujemy poniżej, jest pierwszym rozdziałem książki pt. Le scandale de la médiation autorstwa belgijsko-kanadyjskiego filozofa tomisty Charlesa de Konincka.
W swojej filologiczno-historycznej analizie, opublikowanej w 1936 r. na łamach czasopisma „Ephemerides liturgicae” Erik Peterson dowodzi, że określenie perfidia iudaica nie oznacza wiarołomstwa Żydów.
Chrystus nazywa samego siebie „Synem Ludzkim”, gdyż przekroczył człowieczeństwo.
Ubogi człowiek dzień i noc leżał na ulicy, u progu domu bogacza. Nie wiadomo, jak się tam znalazł. Pewnego dnia po prostu tam był.
Bardzo popularne dziś wyrażenie „sprawiedliwość społeczna” jest wynalazkiem katolickim, choć wynalazkiem stosunkowo późnym.
Poza Kościołem stosunek człowieka do ubrania traktuje się zazwyczaj jako sprawę obojętną.
Rozważanie o muzyce i teologii nie jest przejawem samowoli. Przypomnijmy sobie, że według Dziejów Apostolskich chrześcijanie w Jerozolimie nadal przebywali w Świątyni. Muzyka świątyni żydowskiej długo pobrzmiewała w uszach Apostołów.
Istnieje całe nowe pokolenie, dla którego Vaticanum II jest odległą historią. Jak stwierdził Baumstark, reformy liturgiczne ewoluują w kierunku od złożonych do prostych. Obecnie znajdujemy się między odpływem a przypływem, kiedy zrobimy znów poprawkę w stronę złożoności.
Należy dopowiedzieć, że św. Teresa w swym pełnym codziennych obowiązków życiu klasztornym umie podejmować najważniejsze wydarzenia w życiu Kościoła.
Ewagriusz z Pontu, najstarszy teoretyk monastycyzmu,w swoim rozumieniu mistyki wyróżnił dwa rodzaje poznania.
W powyższych rozważaniach wykazaliśmy, że z powodzeniem można także mówić o uczestnictwie aniołów w liturgii Kościoła. W dalszej części natomiast chcielibyśmy pokazać, w jaki sposób aniołowie - do uwielbienia których przyłącza się Kościół - są źródłem jego życia mistycznego.
Poniższe rozważania są próbą teologicznego zrozumienia statusu świętych aniołów i ich znaczenia dla kultu. Liturgika, podobnie jak inne dyscypliny teologiczne, jest dziś prawie całkowicie zdana na „czystą historię”. Rodzi to niebezpieczeństwo postępującego zaniku rozumienia duchowej roli świętych aniołów. Z tego powodu poniższy szkic może być wart uwagi.