Ku teologii sztuk plastycznych
Nieodmiennie zdumiewa fakt że „teologia sztuki” w zdecydowanej większości nie korzysta z najnowszych osiągnięć namysłu nad sztuką, nad obrazem i dziełem ludzkim. Z tego zdumienia najłatwiej dojść do wniosku, że literatura estetyczna, czy z zakresu historii sztuki, jest po prostu dużej części teologów najzwyczajniej obca.
Jak (nie) pisać o Kościele?
Warto zadać sobie pytanie: jak najlepiej pisać o Kościele? Być może czasami lepiej nie pisać…
Questio disputata. Quis custodiet ipsos custodes?
Jednakże budzą się także wątpliwości. Czy ten dokument nie jest swoistym stygmatyzowaniem „tradycjonalistów”?
Hagiografia, na marginesie krótkiej broszury Jacka Woronieckiego OP
Uwagi o broszurze Hagiografia. Jej przedmiot, trudności i zadania w Polsce.
Czy zakonnica może być szczęśliwa? Czyli o kobietach (prawdziwego) sukcesu
Być może pytanie tytułowe powinno brzmieć „czy zakonnicy wolno być szczęśliwą?”
Epoka ruin prawdziwych
„Robert od Ruin” to chyba jeden z najoryginalniejszych przydomków artystycznych. Ale nie ukrywam, że mam słabość do tego artystycznego spadkobiercy Piranesiego i jego obrazów, ukazujących prawdziwe bądź wyimaginowane pozostałości po antycznych budowlach.
Czekając na Petrarkę…
Czy to co obecnie widzimy w światowej kulturze intelektualnej nie jest zapowiedzią kolejnego (a konkretnie szóstego już) renesansu?
Teologia Polityczna Jana Chrzciciela Metza – pięćdziesiąt lat sporów z indywidualizmem
Jednak taka teologia bynajmniej nie jest równoznaczna z teologią polityczną, która bezpośrednio wiąże politykę, gospodarkę czy życie społeczne z metafizyką wiary, aż do niebezpiecznych granic „teokratycznej rozciągłości”.
Marzocco – stosy dwa…
Wieczór zapustny 7 lutego 1497 roku jawi się w moich oczach jako jeden z najstraszniejszych w dziejach. Prawdziwy czarny wtorek.
Pantalony i polityka. O polityczności stroju (IV): Na mój honor – toż to niesamowite!
Nawet ukłon – gwałtowne i bezwładne opadniecie brody na piersi – miał naśladować dekapitację.
Pantalony i polityka. O polityczności stroju (III): Muskadyni
Muskadyni nie wykreowali jakiejś specjalnej mody, jednakże weszli do historii politycznej Francji i dzięki specyficznej elegancji stali się antagonistami rewolucjonistów i sankiulotów.
Polityka i pantalony. O polityczności ubioru (II): uda się… nawet bez spodni
Sankiulota to taki, którego nie było stać na kupno eleganckich, jedwabnych culottes, szerokich i sięgających jedynie kolan.
Polityka i pantalony. O polityczności ubioru (I): suknia polska
Nie ma najmniejszych wątpliwości, że swoją formą owa rzekomo polska suknia nie nawiązywała do klasycznego polskiego stroju w najmniejszym stopniu.
