Ewangelia św. Łukasza, 2, 21

 

W owym czasie: Gdy się spełniło osiem dni, aby obrzezano dzieciątko, nazwano imię jego Jezus, które nazwane było przez Anioła pierwej niż się w łonie poczęło.

 

św. Beda: Po opisaniu narodzenia Pańskiego, Ewangelista dodaje: Gdy się spełniło osiem dni, aby obrzezano dzieciątko.

św. Ambroży: Kim jest to dziecko, jeśli nie tym, o którym mówi prorok Izajasz (9): „Albowiem Maluczki narodził się nam, i Syn jest nam dany” albo św. Paweł (Gal, 4): „uczyniony pod Zakonem, aby tych wykupił, którzy byli pod Zakonem”.

Orygenes: Tak jak martwi z Nim jesteśmy w Jego śmierci, tak i zmartwychwstaniemy razem z Nim zmartwychwstałym. Podobnie też i obrzezani z Nim jesteśmy, stąd też nie potrzebujemy już teraz obrzezania cielesnego.

Epifaniusz: Z wielu powodów Chrystus został obrzezany. Najpierw aby pokazać prawdziwość swego ciała, przeciw Manicheuszowi (...), następnie by pokazać, iż ciało to nie pochodziło z natury boskiej, jak twierdził Apolinary, ani też nie zostało wzięte z nieba, co głosił Walentyn. Ponadto aby potwierdzić obrzezanie, ustanowione niegdyś przed Jego nadejściem, a przez to, by żydzi nie mieli wymówki: gdyby nie został obrzezany, mogliby twierdzić, iż nie mogą przyjąć takiego Chrystusa.

św. Atanazy: Obrzezanie nie wyraża nic innego jak ogołocenie starego ciała przez odcięcie części ciała, związanego z cielesnymi narodzinami. Wówczas oznaczało ono przyszły chrzest Chrystusa. Gdy zaś pojawiła się rzeczywistość, to znika zapowiedź. Skoro bowiem cały stary człowiek ginie w chrzcie, to zbędne jest to co zapowiadało odcięcie kawałka ciała.

św. Cyryl: Ustalono ósmy dzień po urodzinach na dokonanie obrzezania. Ósmego też dnia po zmartwychwstaniu Chrystus nakazał nam dokonanie duchowego obrzezania, mówiąc (Mt., 28): „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je”.

św. Beda: W Jego zmartwychwstaniu zapowiedziane jest także nasze ostateczne zmartwychwstanie, to znaczy zarówno ciała i ducha. Chrystus zaś obrzezany poucza nas zarówno o oczyszczeniu nas przez Niego ze zmazy wad, i o ostatecznym odnowieniu po śmierci.

św. Cyryl: Według przepisów Prawa obrzezany tego samego dnia otrzymywał imię. Dlatego mówi się: nazwano imię jego Jezus, to znaczy Zbawiciel. Został zrodzony dla zbawienia całego świata, co zapowiada Jego obrzezanie, tak jak mówi o tym Apostoł (Kol., 2): „obrzezani jesteście obrzezaniem, nie ręką dokonanym przez odjęcie cząstki ciała”, to znaczy w obrzezaniu Chrystusa.

św. Beda: To zaś iż otrzymuje tego dnia imię, czyni dla podtrzymania starego zwyczaju. Abraham bowiem, który pierwszy otrzymał ten znak obrzezania, w dniu swego obrzezania otrzymał błogosławieństwo związane z imieniem.

Orygenes: Chwalebne imię zaś Jezus najgodniejsze wszelkiej  czci, jest imieniem nad wszystkimi innymi, nie zostało nadane tylko przez samych ludzi, ani przez nich przyniesione na świat. Stąd Ewangelista znacząco dodaje: które nazwane było przez Anioła pierwej niż się w łonie poczęło.

św. Beda: Tym zaś imieniem radują się także wybrani w swym duchowym obrzezaniu, i tak jak od Chrystusa pochodzi miano chrześcijan, tak też będą nazwani zbawionymi dzięki Zbawicielowi. Imię to nadane im zostało nie tylko wtedy, gdy zostali poczęci w łonie Kościoła, lecz wcześniej także, przed powstaniem świata.

 

Tomasz z Akwinu

 

tłum. Lech Szyndler