Z serii rozważań świętego Jana Pawła II o darach Ducha Świętego:

Dziś pragnę poświęcić naszą niedzielną refleksję drugiemu da­rowi Ducha Świętego: darowi Rozumu. Wiemy, że wiara jest przy­lgnięciem do Boga w mroku tajemnicy. Ale także jest ona poszu­kiwaniem płynącym z pragnienia lepszego i głębszego poznania prawdy objawionej. Owo wewnętrzne pragnienie pobudzane jest przez Ducha Świętego, który wraz z wiarą obdarza nas szczegól­nym darem rozumienia i niejako intuicją prawdy Bożej.
Słowo «intelekt» pochodzi od łacińskiego intus legere, co zna­czy «czytać we wnętrzu», przenikać, rozumieć do głębi. Poprzez ten dar Duch Święty, który «przenika wszystko, nawet głębokoś­ci Boga samego» (1 Kor 2,10), przekazuje wiernemu iskrę owej przenikliwości, otwierając jego serce na radość zrozumienia peł­nego miłości planu Boga. Przeżyli to uczniowie z Emaus, którzy rozpoznawszy Zmartwychwstałego przy łamaniu chleba, mówili do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w dro­dze i Pisma nam wyjaśniał?» (Łk 24,32).
Ta nadprzyrodzona zdolność rozumienia dana jest nie tylko jednostkom, ale i wspólnotom: biskupom, którzy jako następcy Apostołów są spadkobiercami szczególnej obietnicy, danej im przez Chrystusa (por. J 14,26; 16,13), a także i wiernym, którzy dzięki «namaszczeniu» Ducha (por. 1 J 2,20.27) posiadają szczególny zmysł wiary {sensus fidei), który pomaga im w dokonywaniu kon­kretnych wyborów.
Bowiem światło Ducha z jednej strony ułatwia zrozumienie rzeczy Boskich, z drugiej zaś, pozwala na wyraźniejsze i dogłębne zrozumienie rzeczy ludzkich. W tym świetle łatwiej rozpoznać licz­ne znaki Boga, wpisane w stworzenie. Prowadzi to do odkrycia, że wydarzenia, które składają się na ludzkie dzieje, mają wymiar nie tylko ludzki. Tą drogą można dojść aż do profetycznego od­czytywania teraźniejszości i przyszłości: znaków czasów, znaków Boga!
Drodzy Bracia, prośmy Ducha Świętego słowami liturgii:
«Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty
Światła Twego strumień» (Sekwencja Pięćdziesiątnicy).
Prośmy Go za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny wsłuchanej w słowo Boże. W świetle Ducha potrafiła Ona niestru­dzenie przenikać w głąb tajemnic, których dokonał w Niej Wszech­mocny (por. Łk 2,19.51). Rozważanie wielkich rzeczy, uczynio­nych przez Boga, stanie się także dla nas niewyczerpanym źródłem radości: « Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy» (Łk 1,46 n.).

 

Jan Paweł II

(rozważania przed modlitwą Regina coeli, 16.4.1989)

 

oprac. Paweł Milcarek