Hymny o św. Odylonie

Hymnus (ad laudes)

Hymn (laudesy)

Fílius lucis rádians Odílo,
In tenebrárum regiónem stantes,
Sol ut exsúrgens, récreat benígnus
Lúmine dulci.

Promiennym świtu jest synem Odylon,
błyskiem słonecznym, co rankiem powstaje,
dusze wybudza w ciemnościach ospałe
słodki dnia promień.

Igne dum lugent ánimæ fidéles,
Inferas gestit penetráre sedes,
Patriæ portas aperíre multis
Sánguine Christi.

Przenika gęste czeluści otchłani,
dusze dotyka, co lament podnoszą,
wśród ogni bramy ojczyste otwiera
krwią Zbawiciela.

In Deum flagrans pietáte summa,
Síngulis sacrum péragit diébus:
Immolans Agnum máculis caréntem,
Se simul offert. 

Sam płonie wielkim Boga pragnieniem,
gdy święte obrzędy nabożnie sprawuje,
w ofierze składa bez skazy Baranka
i siebie krzyżuje.

Fonte de sacri láteris benígnus
Hausit in fratres ánimum, malísque
Nóluit scindens adhibére ferrum,
Sed medicínam.

Braciom przelewa ze zdrojów duchowych,
co z boku tryskają, czystych wzmacniając,
a grzesznym nie poda ostrza z żelaza,
lecz zbawcze lekarstwo.

Obvius currit míserans egénis:
Membra ne Christi fame torqueántur,
Dat cibos largus, sacra vasa templi
Erogat ipsa. 

Śpieszy, by biednych czułością ogarnąć,
boleją w nich bowiem członki Chrystusa,
strawę przynosi i nawet świątynnych
naczyń używa.

Nútui cedunt Odilónis acres
Mílites sæcli, gládios remíttunt:
Sat cruor fluxit; Deus ipse proferet
Fœdera pacis.

Gdy mówi Odylon, wojna ustaje
i świata zaciekłość miecze porzuca,
bo krwi dość przelanej; Bóg nam przybywa
z przymierzem pokoju.

Te, Deus, mundi moderátor alme,
Cóncinant iuncti mónachis fidéles:
Voce solémni Tríadi resúltent
Cántica laudis. Amen

Ciebie, nasz Boże, co świata doglądasz,
sławi lud wierny złączony z mnichami,
Trójcę wywyższa zgodnymi hymnami
i pieśnią chwały. Amen.

Hymnus (ad vesperas)

Hymn (nieszpory)

Te Deo carum, súperis sodálem,
Et decus splendens mónachis, canéntes
Fílios cernas, Odílo, tuámque
Réspice gentem.

Cenna u Boga i mnichów ozdobo,
co szczęściem błyszczy raju mieszkańca,
na śpiewy synowskie zważ, Odylonie,
ludu wysłuchaj.

Céteri nummos, simul ac honóres
Térreos vano sítiant hiátu;
Christus est  solus tua pars in aula
Cluniacénsi.

Pyszni miłują doczesne pochwały
i złudę chwytają, choć w pustkę przepada,
lecz Chrystus jest cząstką twoją w zaciszu
murów kluniackich.

Corde te pastor récolit patérno
Máiolus; cæli réquiem propínquans,
Fíliis mandat tua subsequántur
Iussa fidéles.

Miłością cię Majol jak ojciec umacnia,
a kiedy odchodzi, by spocząć na niebie,
to synom poleca, by ciebie słuchali
wierni posłudze.

O gregem tanto duce ter beátum!
O gregis custos, Odílo, feráces
Flóridus ramos tuus Ordo late
Pandit ad orbem.

Szczęśliwe to stado, które Odylon
jak pasterz prowadzi, kwitnąć pozwala
pędom zakonu jak drzewu młodemu;
niech w świat się rozrasta. 

Iam sui veram Benedíctus in te
Gaudet expréssam spéciem: paríli
Æmulum plausu vídeant ovántes,
Máiolus, Odo.

W nim ojciec Benedykt wita z weselem
swą postać prawdziwą wiernie rzeźbioną;
niech razem więc stają Majol z Odonem
w radości niebios.

Te, Deus, mundi moderátor alme,
Cóncinant iuncti mónachis fidéles:
Voce solémni Tríadi resúltent
Cántica laudis. Amen

Ciebie, nasz Boże, co świata doglądasz,
sławi lud wierny złączony z mnichami,
Trójcę wywyższa zgodnymi hymnami
i pieśnią chwały. Amen.