Obserwując dyskusje wokół adhortacji Amoris laetitia i kierunki, w których idą jej interpretacje - w tym również papieskie - doszłam do pewnego wniosku. Być może niektórzy z obrońców Franciszka, zadowolonych z tego, że oto „nareszcie” Kościół zmienia swą dotychczasową praktykę odnośnie dopuszczania do Komunii świętej osób pozostających w powtórnym związku, bronią takiej interpretacji papieskiej ze zwykłej niewiedzy.

 

W swojej dobroduszności argumentują oni, że przecież to jest nauczanie papieskie, a komu jak nie papieżowi zostały powierzone klucze Królestwa? Oto namiestnik Chrystusa naucza, a tylko on ma tę władzę orzekania o tym co jest grzechem, a co nie, kto może, a kto nie może przystępować do stołu Pańskiego.

 

Rzeczywiście, jak pisze Ewangelista Pan Jezus dał Apostołom władzę sądzenia:

 

Przekazuję wam Królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec: abyście w Królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela (Łk 22, 29-30).

 

Piotrowi zaś dał klucze Królestwa:

 

Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie (Mt 16,19).

 

"Klucze" oznaczają władzę zarządzania domem Bożym, którym jest Kościół. "Wiązanie i rozwiązywanie" zaś oznacza władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele[1].

 

Natomiast powierzenie kluczy Piotrowi nie oznacza, że papież ma władzę czynienia czegoś grzechem, a czemuś innemu odbierania grzeszności. Krótko mówiąc może niektórym pomieszał się, o który klucz chodzi: papież tylko go dzierżawi i przechowuje, a tylko Chrystus jest Tym, który posiada klucz Dawida, Tym, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Tym, co zamyka, a nikt nie otwiera (Ap 3,7).

 

Antonina Karpowicz-Zbińkowska

[1] Por. KKK 553.