Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy. 

A może prawdą jest to, co od dawna przedstawiano nam jako oczywistość: dzieje Boga i człowieka są prostą opowieścią rodzinną?

Któregoś dnia przyćmiło ojca, tak że wyszedł do ogrodu, wziął w ręce piłę i porżnął jabłoń. Słońce przestało prześwitywać przez gałęzie i liście, już nie oglądaliśmy go w ten sposób, co kiedyś. Przychodzili ludzie zmęczeni pracą, umorusani ziemią, pachnący trawą, spuszczali wzrok, nie dowierzali.

A więc ojciec zniszczył drzewo; jak sam później przyznał – nie pamiętał dlaczego, ale potem przyszedł poranek, kiedy inny Ojciec naprawił jabłoń. Z kikutów zaczęły wyrastać gałązki, a te, które wcześniej oszczędził los, wypuściły kwiaty, najpierw chorowite, później zdrowe, tak że patrzyliśmy zdumieni na życie, mówiąc sobie: „Ach, to tak, czyli o to chodzi w tych całych powtórnych narodzinach”.

Wcześniej nie znaliśmy przecież źródeł odrodzenia; jedliśmy owoce, ale nigdy nie zostaliśmy wtajemniczeni w prorocze pieśni. Jabłoń po prostu tam rosła, zawsze i zwyczajnie, obecna, odkąd moja rodzina sięgała pamięcią, zasadzona w dniu, w którym mama przyszła na świat (taka to historia „rodzinnej odwieczności”).

I oto życie wywołało w nas zbawienną skruchę. Niedługo później ojciec, chcąc odkupić swoje winy, kupił gruszę i porzeczkę. Pracowaliśmy w ogrodzie przez cały dzień, aż wszystkich nas zalał zmrok.

* * *

Następnego roku również przyszła wiosna, a następnie lato.

Zniszczona jabłoń zakwitła na nowo. Prawdę mówiąc, nikt się tego nie spodziewał, nikt na to nie czekał i nie żywił nadziei. Gałęzie nie były już rozłożyste, tak jak wcześniej, odrastały raczej w dziwnym strzelistym układzie, jakby wznosiły się do góry, ku niebu. Na tym mógłbym zakończyć swoją opowieść. Zastanawia mnie jednak, czy ktokolwiek uwierzy w to, że ta sama jabłoń, wcześniej porżnięta, wystająca z ziemi jak wetknięty na tym miejscu suchy kij, nie dająca nadziei tym, którzy dobrze znają życie ogrodu, zaczęła dawać owoce, słodsze i bardziej dorodne, niż wcześniej. I czy ktoś zdobędzie się na to, aby zaufać na słowo, że jest to prawdziwa historia…

Któregoś dnia stanąłem pod tą jabłonią, spojrzałem w niebo i uniosłem puste, ubrudzone ziemią ręce.

in sinu meo abscondi verba oris eius

Hi 23,12

 

Michał Gołębiowski

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.