Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy.
+
Wniebowstąpienie
Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau
Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault
(Fontgombault, 29 maja 2025 r.)
In illo uno unum.
W Nim jednym stanowimy jedność.
(św. Augustyn, z komentarza do psalmu 127)
Drodzy Bracia i Siostry,
Moi Najdrożsi Synowie!
Przy lekturze Dziejów Apostolskich naszą uwagę zwraca widoczna różnica między perspektywą Pana a priorytetami Jego uczniów w czasie, gdy godzina opuszczenia uczniów się zbliża.
W dniach dzielących Zmartwychwstanie od Wniebowstąpienia Pan pragnie przekazać uczniom swoje ostatnie pouczenia. Poleca uczniom, aby pozostali w Jerozolimie i tam oczekiwali Obietnicy Ojca – Ducha Świętego – Mocy, która uczyni ich Jego świadkami w Jerozolimie i aż po krańce ziemi. Przede wszystkim mówi im o Królestwie Bożym.
Uczniów zajmują odmienne tematy: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?” (Dz 1,6). Choć nalegają, odpowiedź Pana nie zaspokaja ich oczekiwań: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą” (w. 7). Przypomnijmy sobie również opisany przez św. Łukasza spór, jaki rozgorzał między uczniami na początku Ostatniej Wieczerzy. Jezus właśnie powiedział im:
Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni w królestwie Bożym (Łk 22,15-16).
Mimo wyraźnego podkreślenia przez Pana uroczystego charakteru wydarzenia, w którym uczestniczą, apostołowie mają zupełnie inne troski:
Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy (Łk 22,24).
Trzeba przyznać, że apostołowie nie do końca rozumieją znaczenie dzieła, które wypełnił Jezus, znaczenie Misterium Paschalnego, Jego Śmierci i Zmartwychwstania, a zaraz mają otrzymać misję świadczenia o nim. Nie, Panu nie chodzi o to, aby ustanowić królestwo doczesne, On chce uczynić z nich rybaków ludzi. Nie, Panu nie chodzi o to, aby uczniowie ubiegali się o zaszczytne miejsca, lecz o to, aby stali się sługami. To właśnie jest zaszczytne miejsce, o które warto się ubiegać. Na tym polega najdoskonalsze naśladowanie Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10,45).
W końcu, po spotkaniach z apostołami, które mogły rozczarować, Chrystus uniósł się do Nieba, „a obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1,9). W zakończeniu swojej Ewangelii św. Łukasz dodaje, że podniósłszy ręce, Jezus pobłogosławił swoich uczniów. Oni zaś z wielką radością powrócili do Jerozolimy.
Po otrzymaniu błogosławieństwa pragnienie zaszczytów i nadzieja ustanowienia ziemskiego królestwa, w którym zajęliby pierwsze miejsca, zdają się znikać z serc uczniów. Wszyscy kierują swoje spojrzenia na Chrystusa. Gdy znika im z oczu, ich wzrok wciąż pozostaje utkwiony w miejscu, gdzie widzieli Go po raz ostatni. Dwaj aniołowie otrzymują misję wyrwania ich z tej ekstazy:
Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba (Dz 1,11).
Choć ich oczy w pewnym momencie musiały odwrócić się od nieba, ich serca pozostały skupione na Chrystusie. Można sądzić, że Wniebowstąpienie było dla ich serc chwilą decydującą. Skupione na Chrystusie spojrzenie każdego z apostołów, a także błogosławieństwo otrzymane od Pana, odmieniły ich serca.
Serca te są teraz gotowe wejść w wielkie rekolekcje, które mają przygotować apostołów na przyjęcie daru Ducha Świętego i rozpalenie się Jego ogniem.
W ostatnich tygodniach Kościół również przeżywał wielkie rekolekcje. Ostatnie tygodnie życia papieża Franciszka na ziemi – naznaczone cierpieniem i chorobą, ale też uświęcone ofiarą, jaką złożył ze swojego życia w intencji pokoju na świecie, czas konklawe i wybór papieża Leona wywołały w Kościele wielki ruch modlitwy. Serca wszystkich zwróciły się ku Panu, ku Temu, który jest źródłem wszelkiego błogosławieństwa.
Sądzę, że dewiza papieża Leona: „w Nim jednym stanowimy jedność” dobrze wyraża ten ruch modlitwy i wskazuje pewną i bezpieczną drogę tym, którzy chcą iść za Chrystusem, stawać się Jego świadkami i służyć Kościołowi.
Ta dewiza pochodzi z kazania św. Augustyna będącego komentarzem do psalmu 127:
Chrześcijanie wraz ze swoją Głową, która wstąpiła do nieba, stanowią jednego Chrystusa. (…) Nas wielu w Nim jednym stanowimy jedność. Jeden zatem człowiek Chrystus, Głowa i ciało. Co stanowi Jego ciało? Jego Kościół1.
Temat jedności w Chrystusie ważny jest również dla św. Benedykta. W drugim rozdziale Reguły czytamy: „Czy wolni bowiem, czy niewolnicy, wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie i pod rozkazami jednego Pana dźwigamy równy [dla wszystkich] ciężar Jego służby” (R 2,20). W istocie zarówno św. Augustyn, jak i św. Benedykt jedynie cytują List św. Pawła do Galatów:
Wszyscy, którzyście zostali ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani niewiasty. Albowiem wszyscy wy jedno jesteście w Chrystusie Jezusie. (Ga 3,27-28)2.
Święty Paweł ukazuje tę komunię w Chrystusie w analogii do ciała człowieka:
Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki umieszczając każdy z nich w ciele. (…) Bóg tak ukształtował nasze ciało, (…) by nie było rozdwojenia w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki (1 Kor 12,18; 24-26).
O tę jedność, do której budowania zostaliśmy powołani, Pan modlił się przed swoją Męką:
Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno (…). Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś (J 17,21; 23).
Pozostańmy na naszych rekolekcjach jak apostołowie z Maryją. Wykorzystajmy ten czas na rachunek sumienia: Czy niszczymy ciało Pana – Jego Kościół, czy też pracujemy nad wzmocnieniem jego jedności? Nie trwońmy naszych sił na pogoń za dobrami ziemskimi. Błagajmy Jezusa o błogosławieństwo i stańmy się Jego wiarygodnymi świadkami aż po krańce ziemi. Błagajmy o dary pokoju i jedności dla świata, dla Kościoła, dla naszych rodzin i wspólnot, dla naszych serc.
Dom Jean Pateau OSB
tłum. Tomasz Glanz
In illo uno, unum!
Amen. Alleluja!
Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcia pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co więcej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.
1 św. Augustyn, Objaśnienia psalmów. Ps 124-150, tłum. J. Sulkowski,Warszawa 1986, s. 40.
2 Cyt. za: Pismo Święte Nowego Testamentu, tłum. E. Dąbrowski, Poznań, Warszawa, Lublin 1973.
(1969), mnich benedyktyński, opat Opactwa Najświętszej Maryi Panny w Fontgombault.