Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy. 

+

Sobota de Beata,

czyli wspomnienie

Najświętszej Maryi Panny

75 lat opactwa

 

 

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 22 kwietnia 2023 r.)

 

Przewielebni Ojcowie, Drodzy Ojcowie i Bracia reprezentujący fundacje opactwa Fontgombault,

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

 

Po surowym okresie Wielkiego Postu liturgia podejmuje w dzisiejszy poranek starożytny i monastyczny zwyczaj sobotniego wspomnienia Najświętszej Maryi Panny. W tym dniu szczególnie jej poświęconym synowie św. Benedykta nie ustają w wysławianiu Maryi jako błogosławionej. Ona jest błogosławiona, ponieważ uwierzyła; błogosławiona, ponieważ nosiła w swoim łonie Boże Dzieciątko; błogosławiona, ponieważ u stóp Krzyża otrzymała duchowe macierzyństwo i przyjęła do niego niezliczone zastępy ludzkich dzieci. Po zrodzeniu Słowa Boga do życia w naturze ludzkiej, jej misją jako Współodkupicielki jest jakby noszenie ludzi w swym łonie i zrodzenie ich do życia wiecznego.

Właśnie usłyszeliśmy i ogarnęliśmy kontemplacją opis tej sceny, w której Ukrzyżowany swoim słowem powierza Matce tę misję. Wszyscy apostołowie rozproszyli się. Jedynie Maryja, Matka Jezusa, siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena są u stóp Krzyża. Jest tam również Jan, uczeń, którego Jezus miłował. Wszyscy oni są przy torturowanym i udręczonym Panu. Te właśnie chwile opiewa sekwencja Stabat Mater dolorosa, którą tak chętnie śpiewamy. Spojrzenie Jezusa kieruje się na jego Matkę i na umiłowanego ucznia. Zwracając się do Matki, mówi On kilka prostych słów: „Niewiasto, oto syn Twój”, a później do ucznia – „Oto Matka twoja”.

Wkrótce potem Pan zawoła:

„Eli, Eli, lema sabachthani?”, to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mt 27,46).

Za chwilę odda ducha. Gdy więc przemoc dochodzi do swojego paroksyzmu, gdy gęstnieją ciemności, Jezus otwiera swoje serce na nieszczęście świata i po prostu daje mu Matkę, swoją Matkę. Wśród Męki, zapowiadając już strumienie miłosierdzia, które wypłyną z Jego przebitego boku, Jezus daje świadectwo niezgłębionego człowieczeństwa.

Maryja przyjmuje te słowa tak jak przyjęła słowa archanioła Gabriela. Fiat ze Zwiastowania, Fiat dla Krzyża, Fiat dla wszystkich jej dzieci. Jedna, wciąż powtarzana zgoda ogarnia wszystko. Święty Jan nie pisze, jak Maryja przyjęła słowa Jezusa, zaznacza natomiast, jak on je przyjął: „I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19,27).

Właśnie z takim zaproszeniem umiłowany uczeń zwraca się do nas: wziąć Maryję do siebie. Zaproszenie to usłyszał Ojciec Opat Éduard, pierwszy opat Fontgombault, i przekazał je swoim duchowym synom jako cenny skarb, którego należy strzec. Wziąć Maryje do siebie, albo nawet przyjść, aby zamieszkać u Maryi, przyjść, aby napić się ze „Źródła miłości”. Fons amoris – to dewiza, którą wybrał dla tego domu. Napisał kiedyś, że ta dewiza została mu podpowiedziana przez Maryję.

Pierwszy Ojciec Opat podzielił się z nami swoim programem, gdy kończył swój toast podczas uroczystego obiadu po swojej benedykcji opackiej w dniu 7 października 1953 r.:

Aby Ona mogła uczynić z tego klasztoru – od zawsze pozostającego pod wezwaniem jej chwalebnego Wniebowzięcia i teraz przez nią przywróconego do życia – pełne radości ognisko życia maryjnego, miejsce żywego wyznawania dogmatu o Wniebowzięciu, raj duchowego dziecięctwa oraz prostoty w wolności dzieci Bożych, tryskające i niewyczerpane źródło wody żywej, wieczne źródło miłości. Fons amoris – donec lucescat dies, „póki dzień nie zaświta” (2 P 1,19).

Kilka lat później Ojciec Opat oczekiwał deszczu róż¹ od o. Xaviera Forgeota, przedwcześnie wezwanego do domu Ojca. Napisał wtedy: „to pierwszy kwiat ścięty przez Pana dla Ojca w tym ogródku dzieci Maryi, który, jak mam nadzieję, Matka Pana pięknie uprawia”.

Podczas tych 75 lat ten piękny ogród Maryi rozszerzył się. Opactwo Fontgombault kolejno ufundowało nowe opactwa: Randol, którego dewiza jest bardzo terezjańska – In corde Ecclesiae, „W sercu Kościoła”; Triors z jego dewizą nawiązującą do Litanii Loretańskiej – Domus aurea, „Domie złoty”; Donezan z jego dewizą kierującą wzrok na absolutną wyjątkowość Boga, który jest dla nas wszystkim – Soli Deo, „Jedynemu Bogu”; Clear Creek, którego dewiza wspomina tajemnicę Zwiastowania – Ecce, Fiat, „Oto, niech mi się stanie”, oraz Wisques, którego dewiza zaczerpnięta z listu św. Pawła – Scio cui credidi, „Wiem, komu zawierzyłem”, była najpierw dewizą Maryi – niewiasty, która zawsze wierzyła.

Miejmy nadzieję, że Ojciec Opat Éduard – który opuścił brzegi rzeki Sarthe, aby nad brzegiem rzeki Creuse zbudować dom wierny solesmeńskiemu dziedzictwu Dom Guérangera, Dom Delatte’a i Ksieni Cécile Bruyère – patrząc z wysokości Nieba na dobre owoce tych 75 lat, ale także na krzyże, których nie brakowało po drodze, nie czuje się zawiedziony.

Dziś każda z naszych wspólnot podąża swoją drogą, prowadzona przez pasterza, którego dał jej Bóg. W Randol dewiza opata skłania wspólnotę, aby w ślad za Maryją z tajemnicy Nawiedzenia spieszyła w góry – Festinans in montana; w Triors na tej drodze mnisi zwracają się ku głębiom Serca Bożego – Ad interiora velaminis, „Aż poza zasłonę”; w Donezan każdego dnia włada nadzieja złożona w Panu, która nigdy nie zawodzi – Spes; w Clear Creek z kolei nic nie ma być przedkładane nad miłość Chrystusa, zgodnie z poleceniem św. Benedykta – Nihil amori Christi. Wreszcie niedawno wybrany opat Opactwa św. Pawła w Wisques wybrał na swoją dewizę – Tuus sum, „Jestem Twój”, co jest jedyną możliwą odpowiedzią, na to, co sam Pan mówi do nas już od tak dawna, co powiedział także swojej Matce: „Jestem Twój”.

W bogactwie różnorodności nasze domy chcą przemierzać drogę życia monastycznego w prostocie małych dzieci, zwracając się nieustannie się ku sprawom niebieskim, oczekując na chwilę, gdy dzień zaświta i wzejdzie jutrzenka bezkresnej wieczności.

W tym dniu wdzięczności składajmy dzięki Panu za wszelkie błogosławieństwa, których zechciał udzielić naszym domom przez te 75 lat. Dziękujmy także za tak wiele aktów miłości, których doświadczaliśmy i które sami spełnialiśmy. Są to jakby drobne białe kamyki na drogach naszego życia wspólnotowego i osobistego. Te dobre uczynki są złożone w sercu Maryi, aby kiedyś rozkwitły w wiecznej radości. Jak śpiewamy w psalmie: Ecce quam bonum et quam jucundum…, „Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają razem” (Ps 132,1). Prośmy także o wybaczenie niewierności, których nigdy nie brakuje. Wszystkie wspólnotowe i osobiste smutki powierzmy w nadziei chwalebnej Maryi, zawsze Dziewicy, abyśmy zostali z nich uwolnieni. Powierzajmy się wstawiennictwu tych z nas, którzy już dotarli do Nieba i błagajmy o miłosierdzie dla tych, których kochamy i którzy być może nadal oczekują w czyśćcu na uszczęśliwiające widzenie Boga.

W ślad za Ojcem Opatem Éduardem i św. Ludwikiem Marią Grignion de Montfortem zanieśmy ostatnią prośbę do Maryi:

Matko przedziwna, przedstaw nasze wspólnoty, przedstaw każdego z nas Twemu drogiemu Synowi jako wiecznego niewolnika, aby jako nas przez Ciebie odkupił, tak też przez Ciebie przyjąć nas raczył. Matko miłosierdzia, udziel nam łaski prawdziwej mądrości Bożej i przyjmij nas do grona tych, których kochasz, których pouczasz, prowadzisz, żywisz i bronisz jak dzieci swe i sługi².

Amen. Alleluja!

Dom Jean Pateau OSB

tłum. Tomasz Glanz

 

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ. 

 

1 „Tak, niebem moim będzie czynić dobrze na ziemi. Po śmierci spuszczać będę na ziemię deszcz róż” – te słowa powiedziała św. Teresa od Dzieciątka Jezus przed swoją śmiercią.

2Z Aktu ofiarowania się Jezusowi Chrystusowi przez ręce Maryi według św. Ludwika Marii Grignon de Montforta.