Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy.

 

 

+

Rocznica odejścia do Pana

Dom Prospera Guérangera

 

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 30 stycznia 2025 r.)

 

 

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

 

Sto pięćdziesiąt lat temu, 30 stycznia 1875 r., Dom Prosper Guéranger – odnowiciel życia monastycznego w Opactwie Solesmes, inspirator ruchu liturgicznego, którego zwieńczeniem był Sobór Watykański II, inicjator odbudowy chorału gregoriańskiego – oddał swoją duszę Bogu w opactwie, którym kierował przez 42 lata. Aby podziękować za dzieło życia tego wybitnego syna Kościoła, odprawiamy dziś Mszę wotywną o św. Benedykcie. Chciałbym też przy tej okazji podzielić się z wami kilkoma myślami o tym, którego papież Pius IX nazwał: Verus Benedicti discipulus – prawdziwy uczeń, prawdziwy syn świętego Benedykta.

W dniu 8 listopada 2023 r., na zakończenie zebrania plenarnego Konferencji Episkopatu Francji, nasi biskupi ogłosili otwarcie procesu beatyfikacyjnego Dom Guérangera. Nie uprzedzając orzeczenia Kościoła i nie wypowiadając ostatecznych sądów na temat jego świętości, wolno nam jednak dostrzegać w życiu Dom Guérangera jakieś odzwierciedlenie cnót i zalet Mojżesza, o których mówiła czytana przed chwilą lekcja z Mądrości Syracha (zob. Syr 45,1-6 Wlg). Słusznie można powiedzieć, że temu urodzonemu w Sablé-sur-Sarthe synowi św. Benedykta Bóg udzielił wielu darów, stosownie do misji, którą mu powierzył.

Zgodnie z Regułą św. Benedykta (R) dla mnicha nie ma niczego ważniejszego od Służby Bożej (zob. R, 43, 3). Taki właśnie był Dom Guéranger. Przywołajmy tu wspomnienie jednego z jego współbraci, które doskonale pokazuje, jak przeżywał wezwanie św. Benedykta, aby serce jego synów było w zgodzie z tym, co głoszą usta (ut mens nostra concordet voci nostrae, R, 19, 7):

W dni świąteczne Dom Guéranger był jakby przemieniony. Głęboko przeżywał tajemnicę każdej uroczystości. Jego serce i myśl były tak ściśle zjednoczone czy to z Dzieciątkiem Jezus, czy to z chwalebnym Zmartwychwstaniem, czy to Najświętszą Maryją Panną, czy to ze świętym Benedyktem albo ze świętym Piotrem, że całkowicie zapominał o wszystkim innym. Promieniował radością, zdawał się nie odczuwać żadnego zmęczenia, zawsze miał siły, aby pełnym głosem śpiewać hymny, pieśni czy kolędy¹.

Dzisiejsza Ewangelia przypomina obietnicę Pana dla tego, kto porzuci wszystko, aby pójść za Nim: „stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy” (Mt 19,29). Wierzymy, że Dom Guéranger odziedziczył już życie wieczne. Cóż powiedzieć o ewangelicznej stokrotności? Niektóre cechy osobowości pierwszego opata Solesmes wiele nam o niej mówią.

Zacznijmy od radości. Zauważmy od razu, że nie chodzi tu o jaką bądź radość. Kilka tygodni po oficjalnym rozpoczęciu życia monastycznego w Solesmes, 11 lipca 1833 r. pisał do brata:

Nie zaskoczę was, moi drodzy przyjaciele, gdy napiszę, że cierpię jak pies, i fizycznie, i duchowo. Ale zapewne zdziwi was to, że mimo tego wszystkiego czuję się tak dobrze, jak nigdy dotąd. Wcale nie męczy mnie śpiew, poranne wstawanie, ustalone godziny modlitwy, tysiące uciążliwości, niedostatki i prześladowania – nic z tego nie odbiera mi radości².

Był to jeden ze szczególnych darów, jakie otrzymał. Powiedział kiedyś:

Otrzymałem szczególną łaskę przeciw przygnębieniu. Nigdy we mnie ono nie gościło; przepędzam je zawsze, ilekroć je spotykam³.

Będąc człowiekiem radości, Dom Guéranger był przede wszystkim człowiekiem modlitwy i człowiekiem wiary. Bóg dał mu wiarę prostą, wciąż ożywiana przez stałą komunię z Panem. Posłuchajmy, co pisał do Matki Cecylii Bruyère o tym, jak stał się gorącym orędownikiem ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi:

Zagłębiłem się w modlitwie i w jednej chwili zostałem przemieniony. Wszystkie argumenty przeciw okazały się nagle argumentami za, i wyszedłem stamtąd z przekonaniami całkowicie przeciwnymi do tych, z jakimi wchodziłem. Byłem tak szczęśliwy, że niepodobna sobie tego wyobrazić⁴.

Dom Guéranger zawsze podążał drogą duchowej radości i bardzo się starał wprowadzać na nią innych. Napisany przez niego „Regulamin nowicjatu” mówi o „wielkiej radości przeżywania Boskich tajemnic”. W innym miejscu pisze: „wiara jest stałą cechą życia mnicha, jego pożywieniem, jego radością…”. Z kolei „nadzieja będzie podtrzymywać u nowicjuszy radość serca, wewnętrzną łagodność i najgłębszy pokój”. Pisze też o miłości: „możemy być szczęśliwi tylko przez umiłowanie dobra, a Bóg jest samym dobrem”. W ten sposób dochodzi do konkluzji: „mnich powinien uważać się za najszczęśliwszego z ludzi”⁵. „Radość i pokój, które są naszym udziałem, nie powinny być zmącone przez żadne okoliczności, ponieważ ich źródło jest w największej głębi nas samych, gdzie sam Bóg mieszka i panuje”⁶.

W tym roku, gdy obchodzimy 350. rocznicę objawień w Paray-le-Monial, musimy wspomnieć o nabożeństwie Opata Solesmes do człowieczeństwa Chrystusa, a zwłaszcza do Jego Serca. Przywołajmy słowa, które sam napisał:

„Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29). Oto ostatnie słowa Naszego Pana Jezusa Chrystusa na temat Jego Serca. Dokładnie to samo zaleca nam Nasz Święty Patriarcha. Święty Benedykt chce bowiem, aby mnich był człowiekiem pokoju, a co za tym idzie – człowiekiem cichym i pokornym. To właśnie przez odwołanie się do cichości i pokory nasz prawodawca rozwiązuje wszelkie problemy związane z organizacją życia monastycznego.

Tak więc pokora i cichość stanowią fundament uświęcenia duszy, a Serce Jezusa praktykowało te dwie cnoty w taki sposób, że Ewangelia przedstawia je jako streszczenie całej osobowości Naszego Pana i całego Jego życia. Bądźmy zatem głęboko przekonani, że praktykując je, wypełniamy całą sprawiedliwość i realizujemy to, czego oczekuje od nas Pan.

Bądźmy gorliwymi czcicielami Najświętszego Serca przez całe nasze życie, a możemy być pewni, że gdy opuścimy ten świat, zostaniemy dobrze przyjęci przez Zbawiciela, do którego tu na ziemi zbliżyliśmy się – jeśli można tak powiedzieć – z Jego ludzkiej strony! On obdarzy nas chwałą, a Jego miłosierdzie okaże się nad nami w takiej mierze, w jakiej pokładaliśmy nadzieję w Jego Boskim Sercu: „Fiat misericordia tua, Domine, super nos: quemadmodum speravimus in te” – Niechaj będzie miłosierdzie twoje, Panie, nad nami, jakośmy nadzieję mieli w tobie (Ps 32,22 Wlg)⁷.

Całą swoją osobowością i darami, które otrzymał, Dom Guéranger nieustannie dzielił się z innymi, służąc im. Dziesięć lat po odnowieniu życia monastycznego w Solesmes pisał do jednego z mnichów:

Módlcie się, abym był dobrym pasterzem, całkowicie oddanym swojej trzodzie z miłości do Naszego Pana, Najwyższego Pasterza, ale także z miłości do samych owiec, które są w tej owczarni⁸.

Zachowajmy w pamięci te jego słowa, które dobrze pokazują, co było dla niego najważniejsze: „starajcie się być pokornymi i prostymi, uczcie się być jak dziecko – oto wasza powinność. Tylko to przyniesie wam pokój”⁹. I jeszcze te z listu do Matki Cécile Bruyère: „Niech Matka będzie radosna we wszystkim, ofiarując się Naszemu Panu taką, jaką Matka jest”¹⁰.

Amen.

Dom Jean Pateau

 

 

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.

 

 

 

 

1 Dom A. Guépin, Souvenirs de ma jeunesse monastique, rękopis, s. 11.

2 Lettre à Édouard Guéranger, [w:] Lettres de dom Guéranger à sa famille, Archives dom Guéranger, XIII, Solesmes 2004, s. 162.

3 Cyt. za: Dom J. de Préville, La joie chez Dom Guéranger, [w:] Le charisme de Dom Guéranger, Solesmes 2009, s. 365-366.

4 C. Bruyère, Souvenirs, rękopis, s. 5.

5 Dom P. Guéranger, Règlement du noviciat, Solesmes 1885, ss. 21, 68, 81, 84-85, 87.

6 List z 30 sierpnia 1831 do E. Cosnard, [w:] Lettres de Dom Guéranger à Euphrasie Cosnard, s. 28.

7 Dom U. Berliére, La Dévotion au Sacré-Coeur de Jésus, Abbaye de Maredsous 1923, s. 161.

8 List z 30 maja 1843 r. do Dom R. Bouleau, Lettres de Dom Guéranger à ses moines, t. 1, Solesmes 1926, s. 95.

9 List z 25 listopada 1842 r. do Dom L. Davida, tamże, s. 149.

10 List z 17 stycznia 1862 r., Lettres de Dom Guéranger à Madame Cécile Bruyère, s. 40.