Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy. 

+

Ofiarowanie Pańskie

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 2 lutego 2024 r.)

 

 

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

Z inicjatywy świętego Jana Pawła II 2 lutego 1997 r Kościół po raz pierwszy przeżywał Dzień Życia Konsekrowanego. Ustanowienie tego dnia było pokłosiem posynodalnej adhortacji apostolskiej Vita Consecrata ogłoszonej w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1996 r. Papież-Polak określił potrójny cel tego dnia:

• podziękowanie Panu za wielki dar życia konsekrowanego, który ubogaca i raduje Kościół,

• prowadzenie Ludu Bożego do lepszego poznania i uszanowania tego życia, będącego żywym naśladowaniem i ustawicznym uobecnieniem życia Syna Bożego, które było całkowicie ofiarowane Ojcu,

• zaproszenie osób konsekrowanych „do wspólnego i uroczystego świętowania niezwykłych dzieł, których Pan w nich dokonał, aby w świetle wiary mogły jeszcze pełniej odkryć blask Bożego piękna – promieniującego za sprawą Ducha w sposobie ich życia – oraz aby mogły jeszcze żywiej uświadomić sobie swą niezastąpioną misję w Kościele i w świecie”¹.

Wybierając święto Ofiarowania Pańskiego jako termin obchodów tego dnia, święty papież zinstytucjonalizował zwyczaj obecny już wówczas w Kościele od kilku dziesięcioleci. Zgodnie z tym zwyczajem tego dnia zakonnicy i zakonnice gromadzili się wokół papieża i swoich biskupów. Oddajmy teraz na dłuższą chwilę głos samemu papieżowi, cytując jego orędzie na I Dzień Życia Konsekrowanego:

W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Jezusa — który jest konsekrowanym Ojca – przychodzącego na świat, aby wiernie spełnić Jego wolę (por. Hbr 10,5-7). Symeon wskazując na Jezusa przedstawia Go jako „światło na oświecenie pogan” (Łk 2,32) i zapowiada proroczym słowem najwyższą ofiarę Jezusa złożoną Ojcu oraz Jego ostateczne zwycięstwo (por. Łk 2,32-35).

Maryja, Matka Jezusa, jednoczy się z Panem w jednym ruchu serca pragnącego złożyć całopalną ofiarę podczas nakazanego Prawem obrzędu ofiarowania. W tym wydarzeniu, jak zawsze, objawia się doskonałe zjednoczenie Syna i Jego Matki w jednej i całkowitej ofierze dla zbawienia świata.

Wróćmy do słów Jana Pawła II:

Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie, poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, „charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo” (Vita consecrata, 1).

Z ofiarowaniem Chrystusa związana jest Maryja. Dziewica Matka, przynosząca Syna do świątyni, aby został ofiarowany Ojcu, jest symbolem Kościoła, który ofiarowuje nieustannie synów i córki Ojcu Niebieskiemu i włącza ich w jedyną ofiarę Chrystusa — przyczynę i wzór każdej konsekracji w Kościele².

Zgodnie z myślą Ojca Świętego osoba konsekrowana żyje naśladując Chrystusa, „najdoskonalszego konsekrowanego i misjonarza Ojca”. Oddaje ona swoje życie w ręce Kościoła, który ofiaruje je Ojcu i włącza w jedyną ofiarę Chrystusa.

Dzisiejsze święto kieruje nas także do dnia Zwiastowania, do Fiat wypowiedzianego przez Dziewicę Maryję, które jest ikoną każdego naszego Fiat. W świecie, w którym walka wydaje się być najlepszym sposobem wyrażania swojego istnienia, zgoda na wyzwalające Tak nie jest rzeczą łatwą. Jednak właśnie to Tak otwiera na komunię z Tym, który jest źródłem prawdziwego życia. W tym kontekście słowa Elżbiety skierowane do Maryi w czasie Nawiedzenia nabierają nowej jasności:

Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1, 45).

Pierwszym aktem duszy konsekrowanej jest wierzyć, zgodzić się na Boży plan dotyczący swojego życia i na radyklane ofiarowanie tego życia.

Z ofiarowanego Bogu serca Maryi zrodziła się pieśń, którą Kościół dobrze zapamiętał i którą codziennie powtarza na zakończenie Nieszporów – Magnificat. Zaiste, Bóg pochyla się nad każdym życiem Mu ofiarowanym i dokonuje wielkich rzeczy dla każdego ze swoich sług.

Wydarzenie, które dziś wspominamy – gdy głębiej się nad nim zastanowimy – jest tego doskonałym świadectwem. A zatem, gdy Józef i Maryja zbliżają się do świątyni, aby wypełnić przepisy Prawa, oto podchodzą do nich starzec, imieniem Symeon i prorokini Anna. To spotkanie w anonimowym tłumie jest po ludzku wielce nieprawdopodobne, jednak dla spełnienia obietnicy jest ono konieczne. Sam Duch Święty objawił Symeonowi, „że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego” (Łk 2,26). Bóg zawsze jest wierny.

W czasie, gdy w naszym kraju przygotowywane są nowe regulacje prawne dotyczące aborcji i eutanazji, zwróćmy uwagę, że Bóg pochyla się nad parą starców, którzy ofiarowali swoje życie Bogu, służąc Mu w świątyni – w tym miejscu składania ofiar, błogosławienia Boga i otrzymywania od Niego błogosławieństwa. Nie zapominajmy, że to małe Dzieciątko zwołało ich do tego miejsca. Stwórca i Zbawiciel posługuje się każdym życiem w swoim planie Zbawienia. Żadne nie jest dla Niego zbyt wątłe ani zbyt mało znaczące.

Jaka jest pierwsza z tych wielkich rzeczy, które Bóg dokonuje w duszy konsekrowanej? Czyż nie jest nią dar z życia Bożego, dar Ducha? Archanioł Gabriel posłany do Zachariasza obwieszcza mu, że jego syn Jan „już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym” (Łk 1,15). Niedługo później ten sam archanioł pozdrowi Maryję jako „pełną łaski” i ogłosi „Pan jest z tobą” (w. 28). Gdy Maryja będzie go dopytywać o poczęcie dziecka, odpowie: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię” (w. 35). Podczas Nawiedzenia również Elżbieta została napełniona Duchem Świętym po tym, jak „poruszyło się dzieciątko w jej łonie” (w. 41). Po narodzeniu Jana Chrzciciela Zachariasz „napełniony Duchem Świętym” (w. 67) wypowiedział prorocze słowa pieśni Benedictus.

Do takich dusz należał także Symeon. On to „wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim” (Łk 2,25). Za natchnieniem tego samego Ducha „przyszedł do świątyni” (w. 27). Wreszcie, poruszony przez Ducha prorokował:

Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu (w. 34-35).

Również Anna prorokowała, sławiąc Boga i mówiąc o Dzieciątku „wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy” (w. 38).

Wezwanie do przyjścia na spotkanie Pana, które otrzymali Symeon i Anna, dziś również skierowane jest do ludzi, i to nie tylko do zakonników i zakonnic. Każda dusza, a zwłaszcza każda dusza ochrzczona, jest zaproszona, aby wyruszyć w drogę ku Panu. Ze spotkania ze swoim Panem, z powitania Go żadna nie wyjdzie nieporuszona.

Za wstawiennictwem Maryi błagajmy Boga o dar powołań dla wspólnot zakonnych. Prośmy też Pana o łaskę wytrwania w wierności dla osób konsekrowanych, aby pieśni Benedictus i Magnificat nieustannie rozbrzmiewały w życiu ludzi całkowicie ofiarowanych Bogu, a przez nich – w świecie. Niech cały świat opromieni Boża łaska!

Amen.

Dom Jean Pateau

 

 

----- 

 

 

 

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.

 

 

1 Jan Paweł II, Orędzie na I Dzień Życia Konsekrowanego, 6 stycznia 1997 r., 4, cyt. za: www.zyciezakonne.pl .

2 tamże, 5.