Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy.

 

 

 

+

NIEDZIELA PALMOWA

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 13 kwietnia 2025 r.)

 

Hosanna fílio David!

Hosanna Synowi Dawida!

Mt 21,9

 

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

 

Razem z aniołami i młodzieńcami żydowskimi uczcijmy dziś Chrystusa Króla. Oto wkracza do Jerozolimy, przekracza bramy miasta, siedząc na osiołku, okrytym płaszczami uczniów. Świadkowie tego wydarzenia kładą swoje szaty na drodze, inni zaś obcinają gałęzie drzew i ścielą nimi drogę przed Panem. Tłum woła: „Hosanna Synowi Dawida! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie! Hosanna na wysokościach!” (Mt 21,9).

Ewangelista Mateusz, jak to ma w zwyczaju, podkreśla, że to wydarzenie – tak poruszające dla całej Jerozolimy – jest jedynie wypełnieniem proroctwa Zachariasza:

Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy (Za 9,9).

Ten dzień przywodzi na myśl Przemienienie Pańskie, objawienie Jego chwały, które wspominaliśmy w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Rozważmy zatem całą tę drogę, do której przejścia zaprosił nas Kościół. A jeśli nasz Wielki Post nie był wystarczająco gorliwy, wykorzystajmy te ostatnie dni, aby zadośćuczynić za naszą dotychczasową letniość i przygotować się na Misterium Paschalne.

Na początku tego świętego czasu kapłan nakreślił na naszym czole krzyż z popiołu, mówiąc: „Pamiętaj, człowiecze, że jesteś prochem i w proch się obrócisz.” Słowa te mogłyby gasić naszą nadzieję, gdyby nie słowa Psalmu, które otwierają drogę pocieszenia: „Wie On, z czego jesteśmy utworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem.” (103(102), 14).

Gdy rozpoczyna się tak bolesny Wielki Tydzień, w czasie którego Chrystus zostanie porzucony przez licznych uczniów i większość apostołów, przychodzi na myśl także kuszenie na pustyni, o którym słyszeliśmy w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Kościół, wprowadzając nas na szlak pokuty, przypomniał nam wtedy, że nie jesteśmy sami. Sam Chrystus – a przed nim prorocy – przeszedł tą samą drogą: czterdzieści dni na pustyni, które nie mogły ujść uwadze kusiciela. Diabeł kusi Jezusa, aby zrezygnował z postu i oddał się przyjemności jedzenia, aby wystawił Boga na próbę, domagając się znaku, a w końcu proponuje Mu światową chwałę w zamian za bezwarunkową uległość. Gdy Jezus pokonuje złego ducha, aniołowie przystępują i służą Mu. To samo człowieczeństwo Chrystusa kontemplują Piotr, Jakub i Jan, gdy Pan przemienia się na górze Tabor. Dziś i my je wielbimy razem z prostym ludem Jerozolimy.

Jezus nie chciał jednak pozostać z apostołami na szczycie góry Tabor i nie chce narzucać swego królowania. Oczekuje Go teraz pustynia Golgoty, gdzie zostaną z Nim tylko Maryja, apostoł Jan i kilka kobiet. My również jesteśmy zaproszeni, aby do nich dołączyć, umrzeć z Chrystusem przez sakrament pokuty i zmartwychwstać z Nim zgodnie z proroctwem Ezechiela:

Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam (Ez 37,13-14)

Tak, Bóg pamiętał, że jesteśmy prochem. A jednak był wierny.

Niech ten Wielki Tydzień będzie dla nas czasem żarliwości!

Amen.

Dom Jean Pateau OSB

tłum. Tomasz Glanz