Ten artykuł, tak jak wszystkie teksty na christianitas.org publikowany jest w wolnym dostępie. Aby pismo i portal mogły trwać i się rozwijać potrzebne jest Państwa wsparcie, także finansowe. Można je przekazywać poprzez serwis Patronite.pl. Z góry dziękujemy. 

 

+

Boże Ciało

Homilia Przewielebnego Ojca Jeana Pateau

Opata Opactwa Matki Bożej w Fontgombault

(Fontgombault, 3 czerwca 2021 r.)

 

 

 

Drodzy Bracia i Siostry,

Moi Najdrożsi Synowie!

 

W Wielki Czwartek wieczorem Kościół wspominał ustanowienie Eucharystii w szerszym kontekście wydarzeń Triduum Paschalnego: skazania Pana Jezusa, Jego Męki i Śmierci na Krzyżu, wreszcie Jego Zmartwychwstania.

Dziś Kościół w sposób szczególny zaprasza nas do rozważania tej tajemnicy jako sposobu wejścia w komunię z Panem i wielbienia Go. Do ustanowienia tej uroczystości istotnie przyczyniły się objawienia prywatne, które w XIII w. otrzymała św. Julianna, augustianka z klasztoru-leprozorium Mont Cornillon.

Już jako nastolatka Julianna wyróżniała się wyjątkową pobożnością eucharystyczną. Podczas adoracji eucharystycznych często otrzymywała widzenia mistyczne. Widziała, na przykład, księżyc promieniujący światłem, ale jakby pęknięty, podzielony czarną rysą na dwie równe części. Ojciec Święty Benedykt XVI podczas audiencji generalnej w dniu 17 listopada 2010 r. tak komentował to objawienie: „Pan pomógł jej zrozumieć sens tego, co widziała. Księżyc symbolizował życie Kościoła na ziemi. Natomiast ciemna linia sygnalizowała brak święta liturgicznego, w którego ustanowienie Julianna miała się skutecznie zaangażować: święta, w którym wierzący mogliby adorować Eucharystię, by pogłębiać wiarę, czynić postępy w praktykowaniu cnót i wynagradzać za znieważanie Najświętszego Sakramentu”[1]. Julianna przyjęła tę misję z pomocą bł. Ewy z Liège, rekluzy.

Święto Bożego Ciała, po łacinie nazywane Corpus Christi, zostało ustanowione w diecezji Liège w 1246 r., a przez to wprowadzone w kulturę europejską. Po śmierci Julianny, w 1264 r., bł. Ewa uzyskała od papieża Urbana IV ustanowienie tego święta dla całego Kościoła powszechnego.

Eucharystia jest tajemnicą wiary, to znaczy prawdą wiary tak głęboką, że przekracza naturalne ludzkie zdolności poznawcze. Intelekt próbując pojąć to, co składa się na tę tajemnicę, zawsze staje wobec przedmiotu, o którym może stwierdzić, że jest on w sprzeczności z pierwszymi zasadami pozwalającymi człowiekowi rozumować w sposób naturalny.

Wróćmy do pierwszych słów św. Pawła z dzisiejszej lekcji: „Ja bowiem otrzymałem od Pana, co też wam podałem” (1 Kor 11,23). Ta tajemnica pochodzi od Pana. On zaś nie może nas zwodzić. Podkreślmy też, że te słowa, które wprost odnoszą się do sakramentu Eucharystii, mają też dużo szersze znaczenie. Prawdziwy pasterz otrzymuje od Pana i przekazuje. Błogosławi to, co jest błogosławione przez Boga. Najemnik zaś przeciwnie – podąża za własnymi intuicjami. Sam jest sobie panem albo też staje się niewolnikiem światowych idei.

Apostoł kontynuuje, przypominając ustanowienie sakramentu, i konkluduje:

Ilekroć bowiem ten chleb pożywać, a kielich pić będziecie, śmierć Pańską będziecie zwiastować, aż przybędzie. Tak więc ktokolwiek by pożywał ten chleb albo pił kielich Pański niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. Niechajże tedy doświadcza człowiek samego siebie, a tak niechaj pożywa chleba tego i z kielicha pije. Kto bowiem pożywa i pije niegodnie, potępienie dla siebie pożywa i pije, nie bacząc na ciało Pańskie (w. 26-29).

Najwyraźniej Apostoł chciał przypomnieć Koryntianom o szacunku wobec ciała Pańskiego. Kilka wierszy dalej wyjaśnia: „Przeto, bracia moi, gdy się zbieracie na ucztę, czekajcie jedni na drugich. Jeśli kto głodny, niechaj je w domu, abyście się na potępienie nie schodzili” (w. 33-34).

Rzeczywiście, ta uczta nie jest posiłkiem takim jak każdy inny. Ten, kto w niej uczestniczy, „zwiastuje śmierć Pańską”, czyni pamiątkę tej śmierci. Konstytucja Dogmatyczna Soboru Watykańskiego II Lumen Gentium, która poświęcona została Kościołowi, naucza:

Ilekroć na ołtarzu sprawowana jest ofiara krzyżowa, w której „na Paschę naszą ofiarowany został Chrystus” (por. 1 Kor 5,7), dokonuje się dzieło naszego odkupienia. Równocześnie w sakramencie chleba eucharystycznego uprzytamnia się i dokonuje jedność wiernych, którzy stanowią jedno ciało w Chrystusie (por. 1 Kor 10,17)[2].

To, czym jest to dzieło naszego odkupienia, zostało przedstawione w zapisanej przez św. Jana Mowie o Chlebie Żywym, z której wzięta jest dzisiejsza Ewangelia:

Jam jest chleb żywy, który z nieba zstąpił; jeśliby kto pożywał tego chleba, żyć będzie na wieki (…). Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim. Jako mię posłał żyjący Ojciec, i ja żyję dla Ojca, a kto pożywa mnie, i on żyć będzie dla mnie (J 6,51; 56-57)[3].

Obietnica uczyniona przez Pana nie dotyczy czegoś o drugorzędnym znaczeniu. Pan obiecuje życie wieczne. Ta obietnica od razu spotkała się z krytyką niektórych słuchaczy. Wielu miało wątpliwości tak co do osoby tego, który składał obietnicę, jak i co do tego, co zostało obiecane:

Wielu przeto z uczniów jego, słysząc to, mówiło: Twarda to mowa i któż jej słuchać może? (…) Od tej chwili wielu uczniów jego odeszło i już z nim nie chodzili. Rzekł więc Jezus do dwunastu: Czyż i wy odejść zamierzacie? Odpowiedział mu tedy Szymon Piotr: Panie, do kogoż pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego (J 6,60; 66-68).

Pytanie skierowane do uczniów skierowane jest także do nas. Odejść – to potraktować Sakrament Eucharystii jako rzecz banalną. Tak kuszące jest znalezienie sobie innych mistrzów…

Eucharystia jest tajemnicą, gdyż ten sakrament uobecnia Ofiarę złożoną na Krzyżu i udziela jej owoców. Bóg obficie zastawia stół. Siebie samego daje za pokarm. Każda okruszyna pochodząca z tego stołu przepełnia serce człowieka łaską, a człowiek nie jest w stanie tego źródła wyczerpać. Bóg żyje w nas, a my w Bogu. Trwajmy w bezustannym dziękczynieniu za tak wielki dar!

Żaden człowiek nie może się zadowolić zwykłym pożywaniem tej tajemnicy, tego tak wielkiego sakramentu. Ma nim promieniować. Ten, kto uczestniczy w życiu Chrystusa, gorąco pragnienie, aby było ono przekazywane. „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął” (Łk 12,49).

Otrzymawszy tak wiele, przez adorację, modlitwę, przez świadectwo życia i głoszenie Dobrej Nowiny pracujmy nad tym, aby „chleb aniołów” stawał się chlebem ludzi, wszystkich ludzi.

Zakończmy tę refleksję zwrotką zaczerpniętą z dzisiejszej sekwencji:

Dusz pasterzu, prawy Chlebie,

Dobry Jezu, prosim Ciebie,

Ty nas paś i broń w potrzebie,

Ty nam dobra okaż w niebie,

Kędy jest żyjących raj.

Amen. Alleluja!

 

Dom Jean Pateau OSB

tłum. Tomasz Glanz

 

----- 

Drogi Czytelniku, prenumerata to potrzebna forma wsparcja pracy redakcji "Christianitas", w sytuacji gdy wszystkie nasze teksty udostępniamy online. Cała wpłacona kwota zostaje przeznaczona na rozwój naszego medium, nic nie zostaje u pośredników, a pismo jest dostarczane do skrzynki pocztowej na koszt redakcji. Co wiecej, do każdej prenumeraty dołączamy numer archiwalny oraz książkę z Biblioteki Christianitas. Zachęcamy do zamawiania prenumeraty już teraz. Wszystkie informacje wszystkie informacje znajdują się TUTAJ.

 

[1] Cyt. za: https://opoka.org.pl

[2] 3, Cyt. za: http://ptm.rel.pl

[3] Biblia Tysiąclecia tłumaczy ostatni fragment: „Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie”. Podobnie tę myśl wyraża francuskie tłumaczenie Pisma Świętego używane przez Ojca Opata.