Wreszcie ostatnie zagadnienie: o czym jest pieśń nowa?

Kościół śpiewając pieśń nową jednoczy się z wieczystą liturgią niebieską, którą opisuje Apokalipsa. Św. Augustyn pisząc o niebieskiej Jerozolimie, mówi o tym, że treścią pieśni nowej jest nieustanne Alleluja:

A cóż tam innego będziemy śpiewali, jak nie Jego chwałę? Cóż tam innego wypowiadać będziemy, jeśli nie: „ty jesteś Bogiem moim, i wyznawać ci będę, Panie, bowiem wysłuchałeś mię i stałeś się dla mnie zbawieniem”? (…) Bo jak na początku, który opuściliśmy, tak na końcu, dokąd zmierzamy, nie ma niczego innego, co mogłoby w sposób należyty sprawiać rozkosz, poza chwałą Bożą i nieustannym Alleluja.

Pismo Święte również używa pojęcia "pieśń nowa" w obrazie rzeczywistości eschatologicznej. W Apokalipsie ukazanych jest najpierw dwudziestu czterech Starców z harfami, a potem sto czterdzieści cztery tysiące odkupionych, którzy śpiewają pieśń nową i nikt oprócz nich nie może się jej nauczyć. Apokalipsa podaje również słowa tej pieśni nowej.

Jerzy Fryderyk Haendel układając tekst swojego oratorium Mesjasz, dokonał przepięknej kompilacji tekstów biblijnych. Ostatni chór z tego oratorium to właśnie kompilacja tekstów pieśni nowej śpiewanej przez nieprzeliczone tłumy aniołów i świętych w niebieskim Jeruzalem:

Baranek, który został zabity
I nabył nas Bogu krwią swoją,
Godzien jest wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość
I moc, cześć i chwałę i błogosławieństwo.
Błogosławieństwo i cześć i chwała i moc
Zasiadającemu na tronie i Barankowi
Na wieki wieków. Amen.
(Por. Ap 5, 9-13)

Klemens Aleksandryjski pisze rzecz zdumiewającą: Pieśnią nową jest sam Chrystus. A zatem cześć, którą Kościół oddaje Bogu, jest tylko wtedy godna, gdy jest oddawana przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Cóż innego może Kościół wyśpiewać Bogu, co byłoby godne Boga, jak nie samego Chrystusa, którego ofiarowuje w każdej mszy?

Metafora podwójnej roli Chrystusa, który jest zarówno śpiewakiem jak i pieśnią, w ujęciu Ojców Kościoła (ta druga rola, a więc Boga, który jest pieśnią, znana jest także ze Starego Testamentu, por. Ps 118, 14: Pan, moja moc i pieśń,
stał się moim Zbawcą) podkreśla jedność natury i działania w Bogu.

Czy jednak te słowa o Chrystusie jako Pieśni nowej w kontekście pieśni eschatologicznej z Apokalipsy nie są również kluczem do zrozumienia tego, co przygotował Pan Bóg tym którzy Go miłują (Por. 1 Kor 2,9)?

 

Antonina Karpowicz-Zbińkowska