Ewangelia św. Mateusza, 28, 16-20

 

W owym czasie: Jedenastu uczniów poszło do Galilei na górę, gdzie im był wyznaczył Jezus. I ujrzawszy go, pokłonili się, a niektórzy wątpili. I przystąpiwszy Jezus, przemówił do nich, mówiąc: Dana jest mi wszelka władza na niebie i na ziemi. Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.

 

św. Beda: Ewangelista Mateusz opisuje oglądanie przez uczniów Chrystusa po zmartwychwstaniu, mówiąc: Jedenastu uczniów poszło do Galilei na górę, gdzie im był wyznaczył Jezus.

 

Hraban Maur: I ujrzawszy go, pokłonili się, a niektórzy wątpili. Na górze ukazuje im się Pan, aby zaznaczyć przez to, iż ciało, wspólne dla rodzaju ludzkiego, którego przybrał przy narodzeniu, przez zmartwychwstanie zostało wyniesione ponad całą ziemię. Aby też pouczyć wiernych, iż jeśli pragną ujrzeć chwałę zmartwychwstania, to niech starają się podnieść z niskich pożądań do pragnień niebieskich. Jezus zaś poprzedza swoich uczniów w Galilei, ponieważ Chrystus powstał z martwych jako pierwociny tych, co zasnęli. Idą bowiem ci, co należą do Chrystusa i przechodzą do życia ze śmierci, kontemplując boskość w jej postaci i dlatego Galilea jest tłumaczona jako objawienie.

 

Remigiusz: Widząc zaś Pana uczniowie poznali Go i dlatego uczcili Go padając na twarze. On zaś, jako dobry i łagodny nauczyciel, aby usunąć wszelkie wątpliwości z ich serc, zbliżając się do nich umacnia w wierze. Dlatego mówi się: I przystąpiwszy Jezus, przemówił do nich, mówiąc: Dana jest mi wszelka władza na niebie i na ziemi.

 

św. Hieronim: Władza została udzielona Temu, który wcześniej został ukrzyżowany, pochowany w grobie, który następnie zmartwychwstał.

 

Hraban Maur: Chrystus mówi to nie o boskości przedwiecznej z Ojcem, lecz z racji przyjętego człowieczeństwa, przez którą stał się mniejszym od Aniołów.

 

św. Hieronim: Została dana władza Chrystusowi na niebie i na ziemi, aby Ten, który wcześniej panował w niebie, przez wiarę wierzących panował na ziemi.

 

Remigiusz: To co zapowiadał Prorok o zmartwychwstałym Panu w Psalmie 8: „Postawiłeś go nad dziełami rąk twoich”, to teraz wypełnia Pan, gdy mówi: Dana jest mi wszelka władza na niebie i na ziemi. Trzeba zauważyć, iż zanim jeszcze Pan powstał z martwych, Aniołowie poznali, że są poddani Chrystusowi człowiekowi. Chcąc zaś Chrystus także ludziom dać poznać, że dana Mu jest wszelka władza na niebie i na ziemi, posyła głosicieli, którzy będą głosić słowo życia wszystkim narodom. Dlatego mówi się: Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody.

 

św. Hieronim: Najpierw więc mają uczyć wszystkie narody, następnie pouczone zanurzać w wodzie. Nie może bowiem ciało przyjąć sakramentu chrztu, jeśli wcześniej dusza nie przyjmie prawdy wiary. Chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Aby tych, których jest jedno bóstwo, było też jedno udzielenie, a  imieniem Trójcy jeden Bóg.

 

Sewerian: Wszystkie narody zatem jedna i ta sama moc odnawia ku zbawieniu, która też i stworzyła je ku życiu.

 

św. Hilary: Cóż bowiem nie zawiera się w tej tajemnicy naszego zbawienia? Wszystko jest pełne i pochodzące z pełni. W Ojcu jest źródło całej natury. Ojciec nie jest na sposób ludzki. Jest bowiem niezrodzony, wieczny, mający w sobie zawsze to, iż jest znany tylko Synowi. Syn jest zrodzony przez niezrodzonego, jeden z jednego, prawdziwy z prawdziwego, żywy z żywego, doskonały z doskonałego, moc mocy, mądrość mądrości, chwała chwały, obraz niewidzialnego Boga, na kształt Ojca niezrodzonego. Duch Święty zaś nie może być oddzielony od wyznania Ojca i Syna (...) On jest dowodem darów działających ku nadziei, on jest światłem umysłów, on jest blaskiem dusz.

 

św. Hieronim: Trzeba zwrócić uwagę na nakazany porządek przez Chrystusa. Nakazuje Apostołom, aby najpierw pouczali wszystkie narody, następnie aby udzielali im sakramentu wiary, a po wierze i chrzcie, pouczali co należy zachowywać. Dlatego mówi się: nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem.

 

Hraban Maur: Ponieważ tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też wiara bez uczynków jest martwa.

 

św. Jan Chryzostom: Skoro zaś nakazał im wielkie rzeczy, to podtrzymuje ich ducha, mówiąc: A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata, jakby mówił: Nie mówcie, że trudne będzie dla was nałożone zajęcie - Ja jest z wami, który wszystko czynię lekkie. Nie mówi Chrystus, że będzie tylko z nimi, lecz także ze wszystkimi, którzy będą wierzyć po nich. Apostołowie nie mieli przecież pozostawać aż do końca świata, lecz Chrystus mówi tak w odniesieniu do jednego ciała wierzących (...) Przypomina im także i koniec świata, aby ich mocniej pociągnąć, i by nie patrzyli tylko na czasy teraźniejsze, ale i na przyszłe dobra, trwające już bez końca. Jakby mówił przez to: Smutek, który zniesiecie, skończy się wraz z teraźniejszym życiem. Dobra, które osiągniecie, będą trwać wiecznie.

 

św. Beda: Trzeba zastanowić się czemu Chrystus mówi: A oto ja jestem z wami, skoro w innym miejscu (Jn, 16) czytamy: „Teraz zaś idę do tego, który mnie posłał”. Lecz co innego przypisuje się człowieczeństwu, a co innego zaś boskości. Poszedł do Ojca z racji człowieczeństwa, pozostaje zaś z uczniami tak jak jest równy Ojcu.

 

św. Leon Wielki: Ten, który wstępuje do nieba, nie opuszcza przybranych dzieci, i sam tutaj umacnia w cierpliwości tych, których zaprasza do chwały. Uczestnikami tej chwały czyni nas Chrystus, król chwały, który jest Bogiem błogosławionym na wieki.

 

Tomasz z Akwinu

 

tłum. Lech Szyndler

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas"

-----