Pobierz pdf

Tekst ukazał sie jako artykuł wstępny w „Christianitas” nr 1/2, jesień-zima 1999

 

Słowo «Christianitas», które stało się naszym tytułem i hasłem, nie ma dokładnego polskiego odpowiednika. Najważniejszy jest w nim oczywiście jego rdzeń, który odsyła do rzeczywistości zapewne dobrze znanej – do chrześcijaństwa. Religia Chrystusa zaś to religia Słowa wcielonego, które teraz dociera do nas przez Ciało mistyczne, czyli jedyny prawdziwy Kościół, przez jego dogmaty i sakramenty, święte obrzędy, przykład i orędownictwo świętych.

Jednak chrześcijańska logika wcielenia Słowa posiada nie tylko wymiar kościelnego ładu sakralnego. Ma również niejako wrodzoną dynamikę w obszarze profanum: w świecie, który pozostając sobą – to znaczy w różnych płaszczyznach: naturą, rozumem, społecznością doczesną – przemienia się oraz owocuje w życiowej unii z łaską, wiarą i Kościołem. Realnym efektem tej dynamiki chrześcijaństwa w wymiarze doczesności jest właśnie Christianitas, którą proponowano u nas nazwać „widzialnym chrześcijaństwem”. Dzieje dostarczają licznych i wspaniałych przykładów tego „uwidocznienia” chrześcijaństwa w obszarach filozofii, kultury, życia publicznego, czy wprost ładu państwowego. Wystarczy sięgnąć do naszego dziedzictwa narodowego.

Trzymamy się rzeczywistości, a naszym spojrzeniem obejmujemy zarówno teraźniejszość, jak przeszłość i przyszłość. Nie okopaliśmy się w „starych dobrych czasach”, choć tak wiele im zawdzięczamy. Nie wyprzedaliśmy się przyszłości, choć to w niej zapewne przyjdzie żyć nam i naszym dzieciom. Żyjemy „dzisiaj”: z bogactwem wielorakiej tradycji i z wyzwaniami nowoczesności. Christianitas to coś znacznie więcej niż historyczny ideał odległych wieków. To raczej nazwa wielkiego programu, który przekraczając wymiar określonych pokoleń i miejsc, dotyczy w istocie każdego narodu. Jego aktualność nie zależy od przeżywanych aktualnie szoków cywilizacyjnych, głodu modernizacji, lub tym bardziej od nasilenia pokusy relatywizmu.

„Rzeczy stare i nowe”. Zaczynamy wydawać zupełnie nowe pismo, w którym pragniemy kontynuować program tak stary jak zawsze młoda Ewangelia. Zaczynamy tuż przed Wielkim Jubileuszem - w roku, który zgodnie z życzeniem Ojca Świętego z Tertio millenio adveniente miał nam przypomnieć o obowiązku konfrontacji z sekularyzmem. Jest to rok niezapomnianej pielgrzymki Papieża do Ojczyzny, w czasie której nadprzyrodzona witalność prawdziwej religii i jedynego Kościoła została ukazana także w kontekście polskiego dziedzictwa kulturowego, poszukiwań rozumu, spraw państwa, kwestii społecznych i troski o jedność chrześcijan. Pragniemy, by to nauczanie pozostało dla nas decydującą inspiracją na długi czas. Do treści papieskiego orędzia do Polski będziemy nieraz wracali w naszych następnych numerach.

Wszystko ma swoją własną wagę. Nie przypisujemy jej zbyt wiele naszemu skromnemu przedsięwzięciu, za to ogromnie poważnie podchodzimy do celu, któremu ma ono na swój sposób służyć. Oportet illum regnare (1 Kor 15, 25). Tylko po to założyliśmy to pismo. „Aby On panował”.

 

Paweł Milcarek