W maju 1988 święty Jan Paweł II mówił do wiernych w Limie, stolicy Peru:

 

Królowo nieba, raduj się.

 

Maryja niewątpliwie cieszyła się i radowała w Panu podczas trwania tego wielkiego Kongresu, który dziś zamykamy, kiedy to Lud Boży krajów boliwariańskich manifestował z zapałem swoją głęboką wiarę w Jezusa Eucharystycznego.

 

Były to obchody o charakterze liturgicznym i ludowym, w któ­rych różne bratnie kraje oddawały cześć Temu, który przyniósł nam zbawienie, poprzez sakramenty nieustannie odnawia swe dzie­ło pełnej miłości, który zechciał pozostać z nami, aby być naszym towarzyszem, przyjacielem, bratem.

 

Wezwanie, które nieustannie kieruje do nas Pan — «Przyjdź­cie do Mnie wszyscy, który utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię» (Mt 11, 28) — stało się w tych dniach zachę­tą do tego, abyśmy zbliżyli się do Niego z Maryją i przez Maryję.

 

Ona — «Dziewica i Matka, Córka swego Syna», jak to wy­raziście ujął Dante — jest obecna w waszych narodach, przy was, towarzysząc wam w wędrówce i przewodząc waszemu pielgrzymo­waniu w wierze (por. Redemptoris Mater, 24). W sanktuariach ma­ryjnych, niczym klejnoty zdobiących wasze kraje, czeka Ona na swoje dzieci, aby jako kochająca Matka powtarzać im słowa Bożej rady, dodawać otuchy, udzielać siły duchowej, której tak bardzo potrzebujemy.

 

Nie sposób wymienić tu wszystkie miejsca czci i kultu Matki Odkupiciela; przecież znacie je dobrze i wiecie, dokąd się udać, aby spotkać się z Tą, która jest «naszym życiem, słodyczą i na­dzieją».

 

Obdarzony «zmysłem wiary », lud katolicki zwraca się do Maryi jako do Matki — Matki miłosiernej, bowiem trzyma Ona w ramionach Słowo Boże, które stało się człowiekiem; od Niej Je otrzymaliśmy, przyszło do nas, ludzi, abyśmy mieli życie i mieli je w obfitości (por. J 10, 10) — życie prawdziwe, pełne, radosne, owoc Odkupienia stale obecny w Eucharystii, sakramencie miłości.

 

Sprawujemy dziś tutaj, w Peru, liturgiczną uroczystość Wnie­bowstąpienia Pana. Zjednoczeni z Panną Najświętszą, radujemy się wraz z Nią chwałą Jej Syna, w którym przejawiła się potęga Najwyższego, ponieważ «wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzch­nością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym» (Ef 1, 20-21). On poprzedził nas w chwale, której spodziewamy się dostąpić, zaś nasza Matka Najświętsza zachęca nas do wierne­go podążania za Tym, który wskazuje nam drogę do nieba i udzie­la naszym sercom oraz dłoniom łaski przemieniającej nas w dzieci Boże. […]

 

Jan Paweł II 

 

(rozważanie przed modlitwą Regina caeli, 15.5.1988)

 

oprac. Paweł Milcarek