Święty Jan Paweł II mówił w rozważaniu przed Aniołem Pańskim w lipcu 1985:

 

«Serce Jezusa, pełne miłości i dobroci».

Pragniemy w naszej modlitwie «Anioł Pański» zwracać się do Serca Chrystusa, idąc za słowami litanii. Pragniemy mówić do Serca Syna poprzez Serce Matki. Cóż może być wspanialszego po­nad rozmowę tych dwu Serc? Pragniemy w niej uczestniczyć.

Serce Jezusa jest «gorejącym ogniskiem miłości»: miłość ma coś z natury ognia, który płonie i spala, aby oświecać i ogrzewać.

Równocześnie — w ofierze Kalwarii Serce Odkupiciela nie zostało strawione ogniem cierpienia. Chociaż po ludzku umarło, co stwierdził rzymski setnik, przebijając włócznią bok Chrystusa — to przecież w Boskiej ekonomii zbawienia Serce to pozostało żywe, objawiło się w Zmartwychwstaniu.

I to właśnie żywe Serce zmartwychwstałego i uwielbionego Odkupiciela jest «pełne miłości i dobroci»: nieskończenie i ponad-obficie pełne! Pełnia ludzkiego Serca ma w Chrystusie Boską miarę.

Takie było to Serce już za dni życia ziemskiego. Świadczy o tym wszystko, co składa się na Ewangelię. Pełnia miłości wyra­żała się poprzez dobroć: poprzez dobroć promieniowała i rozlewała się na wszystkich, przede wszystkim na cierpiących i ubo­gich. Na wszystkich wedle ich najprawdziwszych potrzeb i ocze­kiwań.

I takie jest to ludzkie Serce Syna Bożego także po doświad­czeniu krzyża i ofiary. Jeszcze bardziej takie: pełne miłości i dobroci.

 

Jan Paweł II 

 

(Anioł Pański | Rzym, 21.7.1985)

 

oprac. Pawel Milcarek