W uroczystość świętych Piotra i Pawła roku 1986 papież Jan Paweł II mówił do zgromasdzonych n a Placu świętego Piotra w Rzymie:

 

O Roma felix...
Liturgia dzisiejsza głosi męczeńską śmierć Apostołów Piotra i Pawła. A poprzez tę śmierć opowiada dzieje ich życia. Śmierć bowiem jest nie tylko kresem życia, jest także jego wypełnieniem w granicach doczesności, w granicach historii. Jest jakby ostatnią pieczęcią wyciśniętą na całym ziemskim bytowaniu człowieka.
Tak więc śmierć Apostołów Piotra i Pawła głosi równocześ¬nie dzieje ich życia. To życie — życie każdego z nich — było tak niezwykłe ze względu na Chrystusa, który ich powołał, by szli za Nim. Powołał Szymona, syna Jony, który był rybakiem w Galilei, i nazwał go Piotrem, czyli « Skałą* (por. Mt 16, 18). Powołał też Szawła z Tarsu, prześladowcę chrześcijan, i uczynił go Pawłem, apostołem narodów, «narzędziem wybranym* (por. Dz 9, 15).
To życie obu, tak niezwykłe przez moc Ducha Świętego, który pozwolił im dawać świadectwo Chrystusowi ukrzyżowanemu i zmartwychwstałemu: «On o Mnie świadectwo dawać będzie i wy świadectwo dawać będziecie...* (por. J 15, 26-27). Śmierć, którą obaj ponieśli w Rzymie za czasów Nerona, była ostatnim sło¬wem tego świadectwa. Stanowiła o jego ostatecznej pełni.
To właśnie przez tę męczeńską śmierć ich życie trwa w spo¬sób szczególny w pamięci Kościoła. Nade wszystko jednak trwa ono w Bogu, który jest «Bogiem żywych, a nie umarłych* (por. Mt 22, 32). W Bogu, «w którym wszystko żyje*.
O Roma felix...
Jeśli liturgia dzisiejsza mówi w taki sposób o Rzymie, to właś¬nie z uwagi na tę śmierć Apostołów.
Szczęśliwy jesteś Rzymie, gdyż zgotowałeś śmierć, która utrwala świadectwo Życia. Stałeś się oto nową widownią «wiel¬kich spraw Bożych» (magnalia Dei). Ku tobie, stolico cezarów, po¬dążył Szymon Piotr, ubogi rybak z Galilei, prowadzony niewidzialną ręką Pana dziejów. Do ciebie przybył, w ślad za nim, również Paweł, niestrudzony Apostoł tego Chrystusa, który jest Oblubieńcem Kościoła.
Norwid zauważył, że słowo Roma, gdy odwrócić porządek li¬ter, układa się w słowo Amor (Roma — Amor).
O Rzymie! Starożytna stolico świata. Okazałeś się okrutny wobec wielu pokoleń chrześcijańskich. Zadałeś śmierć męczeńską pierwszym Apostołom Chrystusa.
A jednak w twoim imieniu utrwaliła się prawda o miłości, która jest większa od wszystkich okrucieństw, tortur i prześladowań, większa od śmierci.
Dlatego liturgia mówi o tobie: O Roma felix.
My zaś w dniu dzisiejszym radujemy się twoim wybraniem ze strony Pana dziejów i Oblubieńca Kościoła.
Wszyscy też, skupieni przy świętych Apostołach Chrystusa, Piotrze i Pawle, modlimy się o to, aby «nie ustawała wiara twoja » (por. Łk 22, 32).
Nawracaj się! Stale się nawracaj!
A nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich.

 

Jan Paweł II

 

(rozważanie przed modlitwą Anioł Pański, 29.6.1986)

 

oprac. Paweł Milcarek