Jaką politykę wobec konfliktu ukraińskiego powinna prowadzić Polska? Przede wszystkim niezależną, co nie znaczy, że izolowaną. Współpraca z sojusznikami z NATO powinna i jest oczywistością. Mniej oczywista wydaje się dziś samodzielność. Polską racją stanu jest trzymanie granic rosyjskich jak najdalej od naszych granic a temu z pewnością nie służy chowanie głowy w piasek i zasłanianie się politycznym ciałem silniejszych sojuszników. Polityczne wsparcie jakie Ukraina otrzymywała od Polski będzie zupełnie nic nie warte w przyszłości jeśli teraz nie będziemy potrafili choć w minimalnym stopniu realizować samodzielnej polityki.

Wojna na Ukrainie jest znacznie ważniejsza dla nas niż dla Niemiec, Francji, czy USA. Francuzi nie zerwali lukratywnej dla nich transmisji technologii okrętów klasy Mistral do Rosji pomimo eskalacji konfliktu. Z Niemiec wciąż płyną niejednoznaczne sygnały w sprawie zaangażowania wojsk Putina w konflikt co dobrze prawdopodobnie obrazuje niejednoznaczność interesów niemieckich w tej wojnie.

Naszym interesem, ale i dobrem dla Europy jest zwycięstwo państwa ukraińskiego w trwającym konflikcie – niezależnie kto jest bezpośrednim wobec niego agresorem. Obok zabiegów dyplomatycznych Ukrainie potrzeba jest broń. Dziś broń dla Ukrainy oznacza solidarność. W tej sytuacji reakcje państw zachodnich i wstrzymanie się od pomocy w sprzęcie militarnym nie koniecznie powinny być dla nas wzorem.

Ukraina pozbawiona dostępu do morza Czarnego i Azowskiego – choćby propolska i proeuropejska będzie państwem o małym znaczeniu. A to znaczy, że granica rosyjska się do nas przybliży. Co jednak jeśli z Odessy Rosjanie skręcą na Kijów?

Dla Stanów Zjednoczonych, czy nawet Francuzów Krym nie różni się zbytnio od Gruzji – dla nas Ukraina to bardzo bliska zagranica i podobno ważny sojusznik. Jeśli nie chcemy Armii Czerwonej w Białymstoku, nie chciejmy jej też w Kijowie. 

 

Tomasz Rowiński