22 W niedzielę natomiast niech czytaniem zajmują się wszyscy oprócz tych, których wyznaczono do różnych funkcji. 23 Jeśli zaś ktoś jest tak niedbały i leniwy, że nie chce albo nie może ani rozmyślać, ani czytać, trzeba mu zlecić jakąś pracę do wykonania, aby nie był bezczynny. 24 Niechaj bracia chorzy lub słabi otrzymują takie zajęcia, żeby nie groziła im bezczynność, lecz jednocześnie, by nadmiar roboty ich nie przytłaczał lub nie skłaniał do odejścia. 25 Opat powinien mieć wzgląd na ich słabość.

 

Widzimy, że godziny przeznaczone w ciągu dnia na czytanie i na pracę fizyczną zmieniają się zależnie od pór roku - naturalnego i kościelnego - ale niedziela jest zawsze jakoś ponad to: jest to dzień, w którym oczywiście czytanie zwycięża nad pracą ręczną. Wtedy czytaniem „mają zająć się wszyscy”, poza tymi, którym w czytaniu przeszkadzają niezbędne zajęcia.

Niedziela jest dniem świątecznym - ale świąteczność nie oznacza uświęconej bezczynności. Wręcz przeciwnie, czytamy przecież, że gdyby u jakiegoś „niedbałego i leniwego” mnicha stwierdzono groźną bezczynność, należy nawet w niedzielę dać mu „jakąś pracę do wykonania”. Oczywiście najpierw jest możliwość czytania (z rozmyślaniem), ale jeśli ktoś z niej nie chce lub nie umie skorzystać, nie należy go zostawiać w tym stanie. Ma otrzymać pracę. Wiadomo: bezczynność śmiertelnym wrogiem duszy.

Wszystko to nie jest jednak tak jak może skłonni jesteśmy myśleć: przecież te nastawione na eliminację bezczynności pracowite wspólnoty mnisze są równocześnie ogniskami życia kontemplacyjnego. Jakoś więc odróżniają zgubne nic-nie-robienie i zbawienne „tracenie czasu dla Boga”.

 

PM

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas

-----