W pierwszych dniach pielgrzymki papież mówił do Polski. Przemówienie wawelskie zasygnalizowało, że Franciszek chce pilnować równowagi. Mówił o konieczności ochrony życia „od poczęcia do naturalnej śmierci" (co oczywiście czytamy w kontekście podejmowanych starań obywatelskich o poprawę prawa w tym zakresie), a równocześnie o obowiązku przyjmowania tych, którzy uciekają z krajów dotkniętych wojną i prześladowaniami. Obie kwestie są wyzwaniem dla obecnej większości rządzącej, która nie pali się ani do wzmocnienia ochrony życia, ani do przyjmowania uchodźców. W tej drugiej sprawie charakterystyczne jest to, że papież nie zrealizował zamówień części komentatorów: nie uderzył w tony jakiegoś moralnego szantażu. Co więcej, w dyskusji z polskimi biskupami Ojciec Święty zachęcał do dużej trzeźwości w tej trudnej kwestii: mówił oczywiście o niezbędnej postawie samarytańskiej, ale i o konieczności usuwania przyczyn tych zjawisk. Przy okazji zaprotestował przeciw uzależnianiu pomocy dla krajów biednych od zaakceptowania przez nie zabijania dzieci nienarodzonych i tzw. małżeństw homoseksualnych.

Z Jasnej Góry Ojciec Święty wypowiedział naukę o Bogu, którego działanie charakteryzuje pokora, bliskość i konkretność. Skonfrontował to z pokusami władzy, bogactwa i sławy. Świetnie utrafił w serce polskiej tajemnicy, gdy polecił szczególnie dziękować „matkom i babciom" za przekaz wiary od 1050 lat. Czyli mamy w Polsce zbyt żywe dziedzictwo chrześcijańskie, by je zastępować jego ludzkimi podróbkami, pełnymi „tragicznie ludzkich" ambicji.

 

Paweł Milcarek

 

Komentarz pierwotnie ukazał się w "Rzeczpospolitej".

 

Łaskawy czytelnik raczy zobaczyć także inne wpisy na ŚDM 2016.