Z katechez środowych świętego Jana Pawła II, dotyczących Wyznania wiary:

 

W odróżnieniu od rozumowego poznania „ze stworzeń”, które tylko pośrednio prowadzą do Boga, w poznaniu wiary czerpiemy z Objawienia, w którym Bóg bezpośrednio „objawia siebie samego”. Objawia — a więc pozwala poznać siebie samego, ujawniając ludzkości tajemnicę swej woli (Ef 1,9). Wolą Boga jest, aby ludzie przez Chrystusa, Słowo Wcielone, mieli dostęp do Ojca w Duchu Świętym, stając się uczestnikami Boskiej natury. Bóg więc objawia człowiekowi „samego siebie”, objawiając zarazem swój zbawczy plan w stosunku do człowieka. Ten tajemniczy zamysł zbawczy Boga nie jest dostępny człowiekowi na drodze poznania tylko rozumowego. Nawet najbardziej wnikliwe odczytywanie świadectwa stworzeń o Bogu nie jest zdolne odsłonić przed ludzkim poznaniem tych nadprzyrodzonych horyzontów. Nie otwiera ono przed człowiekiem „drogi do zbawienia nadziemskiego” (jak się wyraża Konstytucja Dei verbum), która to droga jest ściśle związana z „samoudzielaniem się” Boga człowiekowi. W objawieniu siebie samego Bóg „zaprasza człowieka do wspólnoty z sobą i przyjmuje go do niej”. Mając to wszystko przed oczyma, możemy dopiero zrozumieć, czym właściwie jest wiara: co się zawiera w wyrażeniu „wierzę”.

O ile twierdzenie, że wiara jest przyjęciem za prawdę tego, co Bóg objawił, jest poprawne — to w ujęciu Soboru Watykańskiego II została w sposób szczęśliwy podkreślona odpowiedź całego człowieka, a więc wymiar nade wszystko „egzystencjalny” i „personalistyczny” wiary. Skoro bowiem Bóg „objawia siebie samego” i ujawnia człowiekowi zbawczą „tajemnicę swojej woli”, to jest rzeczą słuszną i należną okazanie Bogu objawiającemu takiego „posłuszeństwa wiary”, poprzez które człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując Mu „pełną uległość rozumu i woli” i „dobrowolnie uznając objawienie przez Niego dane”.

     W poznaniu przez wiarę człowiek niewątpliwie przyjmuje za prawdę całą nadprzyrodzoną i zbawczą treść Objawienia, jednakże to przyjęcie za prawdę równocześnie wprowadza go w głęboko osobowe odniesienie do samego objawiającego się Boga. Skoro właściwą treścią Objawienia jest zbawcze „samoudzielanie” się Boga, to odpowiedź wiary jest prawidłowa o tyle, o ile człowiek — przyjmując za prawdę ową zbawczą treść — równocześnie „cały powierza się Bogu”. Tylko takie integralne „powierzenie się Bogu” ze strony człowieka stanowi odpowiedź adekwatną.

 

Jan Paweł II

 

(27.3.1985)

 

oprac. Paweł Milcarek