2 stycznia 3 maja 2 września

Powstańmy więc wreszcie, skoro Pismo Święte zachęca nas słowami: Teraz nadeszła dla nas godzina powstania ze snu (Rz 13,11). Otwórzmy nasze oczy na przebóstwiające światło, a nasze uszy na głos Boży, który nas codziennie napomina wołając: Obyście usłyszeli dzisiaj głos Jego: nie zatwardzajcie serc waszych (Ps 96,8). I znowu: Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów (Ap 2,7). A co mówi? ‘Pójdźcie, synowie, słuchajcie mnie, nauczę was bojaźni Pańskiej. Biegnijcie, dopóki macie światłość życia, aby ciemności śmierci was nie ogarnęły (Ps 34[33], 12; J 12,35).

Święty Benedykt zaczyna dzisiaj od słów Exsurgamus ergo, "powstańmy więc wreszcie". Życie monastyczne to udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, udział stały, każdego dnia i w każdej godzinie. Mnich stale się budzi, stale powstaje, kierując się ku światłu bijącemu z twarzy Chrystusa. Nie mam tu na myśli tego, że mnich regularnie podnosi się ze stanu śmierci, porzucając grzech śmiertelny dla stanu łaski. Do klasztoru wstępuje się po to, by żyć stale w przyjaźni z Bogiem przez Chrystusa, by żyć w stanie łaski uświęcającej.

Cała tradycyjna obserwancja monastyczna - corporalia i spiritualia - praktykowana jest po to, by chronić i pielęgnować życie łaski, przyjaźń z Bogiem w Chrystusie. Corporalia bardziej angażują ciało: wczesne wstawanie na Oficjum, posty, życie w czystości, praca fizyczna, milczenie, życie w klauzurze i noszenie habitu. Spiritualia zaś bardziej angażują duszę: modlitwa psalmami, lectio divina i adoracja Najświętszego Sakramentu.

Dla większości mnichów ciągłe, nieprzerwane i wielokrotne umieranie i zmartwychwstawanie polega przede wszystkim na współpracy z łaską uczynkową. Chrystus w każdym momencie kieruje do mnicha te słowa: " Umrzyj ze Mną, zmartwychwstań ze Mną". Cała literatura monastyczna począwszy od świętego Antoniego i Ojców Pustyni, a kończąc na biografiach i pamiętnikach współczesnych świętych to zapis urzeczywistniania się tej tajemnicy śmierci i zmartwychwstania w życiu konkretnego człowieka.

To słowo Boże, które w obfitości otrzymujemy podczas Oficjum i Mszy Świętej i które powtarzamy w lectio divina, daje mnichowi codzienną okazję, by otrzymać łaskę uczynkową. Zachęca ono człowieka do działania, daje mu łaskę duchowego zmartwychwstania i świeci niegasnącym blaskiem wewnątrz duszy.

o. Mark Kirby OSB

tłum. Natalia Łajszczak