Rozdział 29. Czy przyjmować ponownie braci, którzy wystąpili z klasztoru

¹Brat, który z własnej winy występuje z klasztoru, jeśliby chciał wrócić, niech najpierw obieca całkowitą poprawę w tym, co było powodem jego wystąpienia. ²Przyjąć go należy na ostatnie miejsce, aby w ten sposób wypróbować jego pokorę. ³Jeśliby znowu wystąpił, może być przyjęty do trzech razy. Potem już musi wiedzieć, że nie ma dla niego żadnej drogi powrotu.

W poprzednim rozdziale widzieliśmy jak nieskwapliwy jest święty Ojciec Benedykt w usuwaniu z klasztoru — nawet gdy chodzi o mnicha, który nie poprawia się mimo wielu starań opata i wspólnoty. W końcu jednak może przyjść moment, gdy nie widać już innego rozwiązania: poleca się błądzącemu, by odszedł.

Sprawa wygląda na zamkniętą — i nawet można by, bardzo po ludzku, powiedzieć sobie, że po wszystkich tych wysiłkach, które podejmowało się dla nawrócenia błądzącego, można teraz odetchnąć z ulgą: trudno, musiał pójść, może tak i lepiej dla wszystkich.

Jednak duch Reguły jest inny. Istnieje przecież założenie, że ten kogo trzeba było wyprowadzić poza furtę, został kiedyś przyjęty do wspólnoty — nie bez prób, badań „czy prawdziwie Boga szuka”; być może badania te potwierdzały z mocą, że ów brat ma Boże powołanie do wspólnoty mniszej… Co się z tym wszystkim stało, gdy najpierw upadł w swój błąd, a potem okazał się niezdolny do poprawy?

Usunięcie krnąbrnego mnicha nie jest ostatecznym wyrokiem w sprawie jego powołania. Sprawa dotyczy zresztą nie tylko takiego, którego usunięto, ale i takiego, który sam odszedł. Nasz rozdział mówi wprost właśnie o tym przypadku „odejścia z własnej winy”. W praktyce obejmuje to zarówno przypadek usuniętego, jak i odchodzącego na własną prośbę.

Reguła staje na stanowisku ojca syna marnotrawnego: powrót jest możliwy, wspólnota mnisza jest gotowa zaryzykować — gdyż chodzi o tajemnicę powołania. Jeśli bowiem czyimś powołaniem jest rzeczywiście życie mnisze, nie znajdzie sobie miejsca w świecie; trzeba mu znowu otworzyć drzwi, zdając sobie przy tym sprawę, że może być to nawrót kłopotów.

Oczywiście nie rezygnuje się z rozwagi: warunkiem powrotu są oznaki nawrócenia i pokora. Człowiek wraca nie na swoje dawne miejsce, lecz tak jakby był przyjmowany po raz pierwszy. Jest to naprawdę nowa szansa, a więc powrót jest raczej nowym startem.

I tak może być „aż do trzeciego razu”. Ten, kto startuje w klasztorze trzeci raz, powinien wiedzieć, że jest to szansa ostatnia. Tak rozporządza Reguła.

PM

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas"

-----