⁴⁴Piąty stopień pokory: jeśli w pokornym wyznaniu wyjawiamy swojemu opatowi wszystkie złe myśli przychodzące do serca, lub złe czyny w ukryciu popełnione. ⁴⁵Zachęca nas do tego Pismo mówiąc: Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu (Ps 37[36],5)⁴⁶oraz Wyznawajcie Panu, bo dobry, bo na wieki Jego miłosierdzie (Ps 106[105],1 Wlg). ⁴⁷A Prorok dodaje jeszcze: Grzech mój Tobie wyznałem i nie ukryłem mej winy. ⁴⁸Rzekłem: Wyznaję nieprawość moją Panu, a Tyś darował winę mego grzechu (Ps 32[31],5).

 

Fragment ten można zastosować do Spowiedzi – ale nawet jeśli to zrobimy, nadal nie będzie chodziło o jej sedno sakramentalne. Reguła nie mówi tu bowiem o konieczności uzyskania przebaczenia Chrystusowego po grzechu, lecz o samym wejściu w spojrzenie kogoś kto nosi dla nas światło.

Tym kimś w klasztorze jest opat. Ale każde ojcostwo sprawowane w imię Ojca jest dane nam między innymi po to: by odkryć to, co nurtuje w nas jako zakryte zło.

Dobro praktyki poleconej w tym miejscu polega na niej samej: na czynności ujawnienia wobec ojca duchowego. Czasami można się przy tym spodziewać jego mądrej nauki, lecz nawet jeśli jej nie ma, dzieje się już główne dobro: autodemaskacja, zerwanie paktu złych tajemnic.

W naszym świeckim życiu chrześcijańskim przeżywamy to najczęściej w konfesjonale, mimo że – jak się już rzekło – nie chodzi tu o sprawę koniecznie związaną z sakramentalną absolucją. Oczyszczające pokorą jest już samo to, że – och, ileż jest zawsze wokół tego niezadowolenia – trzeba drugiemu człowiekowi odsłonić swoje brudne sprawy lub nurtujące kuszenia.

Gdy o tym myślę, przypomina mi się poza tym ten czas, gdy esbecy mówili na odchodne swoim przesłuchiwanym: „nasza rozmowa musi pozostać między nami”. Pierwszą rzeczą, którą należało zrobić po wyjściu z SB, było złamanie tego polecenia. Podobnie jest i tu: trzeba łamać narzucaną klauzulę poufności kontaktów ze złem.

 

PM

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas"

-----