Podyskutuj o tym artykule na FB

 

Bardzo dobry wynik wyborczy i mandat europarlamentarzysty dla Marka Jurka jest bez wątpienia promykiem nadziei dla wszystkich, którzy katolicyzm i politykę chcą traktować integralnie, którzy chcą głosować, jak trafnie zauważył na facebooku Paweł Milcarek, bez zatykania nosa. Największym problemem współczesnej polityki, ale szczególnie tej uprawianej w Polsce, jest niestety nie to, że śmierdzi, ale że wielu jej odbiorców, także katolickich, do tych zapachów już się przyzwyczaiło, a nawet widzi w nich pewien dyskretny urok. To rozróżnianie jednego rodzaju rozkładu od innego i wartościowanie, który z nich jest lepszy, mogłoby racjonalnemu obserwatorowi z zewnątrz wydać się nieco dziwne.

Dlatego sukces Marka Jurka, a w jego osobie także i Prawicy Rzeczypospolitej jest rodzajem dywidendy za wierność i roztropność dla tych, którzy w swoich wyborach politycznych nie porzucili zasad w obliczu rozkoszy takiego czy innego chocholego tańca, wobec rozkoszy pustego nonkonformizmu, czy przyjemności wielkiego antysystemowego buntu. Którzy nie porzucili także i nauczania społecznego Kościoła, a nie tylko wąsko rozumianych zadań cywilizacji życia.

Stoi teraz przed nami pytanie o przyszłość prawicy katolickiej w Polsce. Czy jest możliwa jej większa autonomia? Czy może ona powstrzymać odpływ katolickiego elektoratu do propozycji dalekich od katolickich zasad w polityce. Dotychczasowe doświadczenia nie dają podstaw do optymizmu. Także doświadczenia z innych krajów wskazują, że opinia katolicka musi szukać sojuszu w większych podmiotach życia politycznego – partiach ludowych, konserwatywnych, narodowych. Jak będzie w Polsce, czas pokaże.

Tomasz Rowiński