Rozdział 61. Jak należy przyjmować obcych mnichów

1 Jeśli przybywa obcy mnich z dalekich okolic i chce jako gość mieszkać w klasztorze, 2 a spodobają mu się miejscowe zwyczaje i nie będzie wnosił do klasztoru niepokoju przez swoje nadmierne wymagania, 3 ale zadowoli się po prostu tym, co zastanie, można go przyjąć na tak długo, jak tego pragnie.

4 Gdy rozumnie i z pokorną miłością coś zgani lub coś zaproponuje, niechaj opat rozważy starannie jego słowa, bo może Pan przysłał go właśnie w tym celu.

5 Jeśli zaś zechce później zobowiązać się do stałości, nie godzi się odrzucać takiej prośby, tym bardziej, że w czasie gdy mieszkał jako gość, można już było poznać jego życie.

Różnica w stosunku do rozdziału poprzedniego (o przyjmowaniu kandydata-kapłana) jest wyraźna i zrozumiała: o ile posiadanie święceń nie jest żadną gwarancją predyspozycji do życia mniszego, o tyle wizyta „obcego mnicha“ może być okazją do przyjęcia go na stałe, pod pewnymi warunkami. Proces rekrutacji jest tu uproszczony — choć oczywiście i tu patrzy się jakiego ducha przynosi ów mnich ze sobą. Jeśli nie przynosi niepokoju nadmiernych wymagań, a spodobają mu się zwyczaje klasztoru — może zostać jak długo zechce, a nawet dołączyć na stałe do wspólnoty.

Jednak Reguła nie ogranicza się w tym miejscu do omówienia sprawy ewentualnego przyłączenia gościa do klasztoru — lecz podpowiada, że jego pojawienie się może też być urządzoną przez Bożą Opatrzność formą niezbędnej „recenzji“ stanu wspólnoty. Nie to, żeby każda opinia gościa — na przykład związana z którymś wspomnianym na początku „nadmiernym wymaganiem“ — miała być od razu powodem do zmiany. Ale jednak opat ma słuchać gościa uważnie — także gdy „coś zgani“ rozumnie i z pokorną miłością.

PM

----- 

Drogi Czytelniku, w prenumeracje zapłacisz za "Christianitas" 17 złotych mniej niż w zamkniętych do odwołania salonach prasowych. Zamów już teraz, wesprzesz pracę redakcji w czasie epidemii. Do każdej prenumeraty dołączamy książkę z Biblioteki Christianitas. Po więcej unformacji kliknij TUTAJ.