Od roku 1985 w kalendarzu zwyczajnej formy rytu rzymskiego pod datą 4 maja czczony jest święty Józef Maria Rubio Peralta (1864-1929). Jego beatyfikacji (1985) i kanonizacji (2003) dokonał Jan Paweł II.

Z okazji beatyfikacji w 1985 Jan Paweł II mówił:

 

Jose Maria Rubio y Peralta urodził się w Dalias (Almeria) i apostołował przede wszystkim w hiszpańskiej stolicy, gdzie był znany jako apostoł Madry­tu. Jego życie wiernego ucznia Chrystusa uczy nas, że to właśnie postawa posłuszeństwa i pokory wobec Bożej działalności pozwala chrześcijaninowi postępować na drodze do doskonałości i formować go jako skuteczne narzę­dzie zbawienia. Ojciec Rubio rozwinął w konfesjonale i na ambonie wielką apostolską aktywność. Jego doskonałe, subtelne wyczucie jako kierownika duchowego pozwalało mu zawsze znaleźć odpowiednią radę, prawdziwe sło­wo, czasem wymagającą pokutę. Podczas lat cierpliwej, cichej pracy, umiał przygotować mężczyzn i kobiety z wszystkich warstw społecznych do działalno­ści apostolskiej. W wielu wypadkach stali się jego współpracownikami w in­spirowanych i stworzonych przez niego dziełach miłosierdzia i chrześcijańskiej miłości bliźniego. Szkolił zaangażowany laikat, wobec którego zawsze powtarzał: „Musisz w ten sposób rozpocząć!", żeby ich zdopingować do pracy w dziel­nicach nędzy na przełomie wieku, na peryferiach wielkiego miasta Madrytu, gdzie zakładał szkoły oraz spieszył z pomocą chorym, starym i bezrobotnym. Serdeczna więź z Chrystusem, zwłaszcza w sakramencie Eucharystii, cześć do Najświętszego Serca Jezusa, doprowadziły go do postawy zjednoczenia z Pa­nem, z Jego myśleniem i odczuwaniem.

W bezprzykładnej drodze swego życia ukazuje się ten słynny syn świętego Ignacego Loyoli dzisiejszemu człowiekowi jako prawdziwy drugi Chrystus, jako kapłan, który widzi bliźniego oczyma Boga i dlatego zdolny jest bliźnie­mu przekazać coś, co zarezerwowane jest dla żyjących w Chrystusie. (6.10.1985)

 

W homilii kanonizacyjnej w 2003 Jan Paweł II mówił jeszcze:

 

Św. Józef Maria Rubio przeżywał swe kapłaństwo najpierw jako ksiądz diecezjalny, a następnie jako jezuita. Oddał się bez reszty apostolstwu słowa i sakramentów, spędzał wiele godzin w konfesjonale i niestrudzenie prowadził ćwiczenia duchowne, formując licznych chrześcijan, którzy później, w okresie prześladowań religijnych w Hiszpanii ponieśli męczeństwo. Jego hasłem były słowa: «Czynić to, czego Bóg pragnie, i pragnąć tego, co Bóg czyni». […]

Składając dziękczynienie Panu za to wszystko, czym obdarzył Hiszpanię, zachęcam was, byście wraz ze mną modlili się o nowych świętych dla tej ziemi. Świętość rozkwitnie, jeśli wspólnoty kościelne dochowają wierności Ewangelii, która zgodnie z czcigodną tradycją głoszona była od początku chrześcijaństwa i przetrwała przez wieki.

Świętość rozkwitnie, jeśli rodzina pozostanie zjednoczona jako prawdziwe sanktuarium miłości i życia. «Wiara chrześcijańska i katolicka (...) składa się na tożsamość narodu hiszpańskiego» — powiedziałem podczas mojej pielgrzymki do Santiago de Compostela (Msza św. dla pielgrzymów, 9 listopada 1982 r., «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/1983, s. 28). Poznać i zgłębić przeszłość narodu oznacza umocnić i wzbogacić własną tożsamość. Nie wyrzekajcie się waszych korzeni chrześcijańskich! Jedynie dzięki temu będziecie zdolni ofiarować światu i Europie kulturowe bogactwo waszych dziejów. (4.5.2003)

 

Jan Paweł II

 

opr. Paweł Milcarek