Trzydzieści pięć lat temu, w maju 1979 Papież mówił o Dobrym Pasterzu i Jego współpracownikach:

 

Dobry Pasterz to Jezus Chrystus, Syn Boga i Maryi, nasz Brat i Odkupiciel. Co więcej: trzeba powiedzieć, że On jest jedynym, prawdziwym i wiecznym Pasterzem naszych dusz! Określając siebie samego tym tytułem, uzasadnia jednocześnie motywy i zasadność przypisania sobie tej nazwy: tylko On w rzeczywistości zna swe owce i one Go znają; tylko On « daje życie za swe owce »; tylko On kieruje nimi i prowadzi je po pewnych drogach; tylko On broni je od złego, które jest tu sym­bolizowane przez drapieżnego wilka. W tym wspaniałym dziele Chrystus nie chce jednak być i działać sam, ale pragnie mieć przy sobie współpracowników - ludzi wybranych z ludu, dla ludu - ludzi, których wzywa szczególnym «powołaniem» miłości, którym udziela swej świętej władzy i wysyła ich w świat jako apo­stołów, aby kontynuowali zawsze i wszędzie, aż do końca czasów, jego zbawcze posłannictwo. Chrystus więc potrzebuje, pragnie odpowiedzi «powołanych», ich gorliwości i miłości, aby móc poznawać, prowadzić, bronić i kochać tyle innych owiec, poświę­cając, jeśli trzeba, także i życie za nie! […]

 

Wspólnota chrześcijańska musi czuć się więc głęboko zaangażowana w modlitwę, jeśli chce rozwiązać w sposób sku­teczny i zadowalający sprawę powołań. Musi modlić się dużo, z ufnością i wytrwałością, nie zaniedbując ponadto odpowiednich inicjatyw duszpasterskich i dając, szczególnie przez dusze «konsekrowane», jasne świadectwo życia przeżytego w wierności po­wołaniu Bożemu. Trzeba z łagodną przemocą zmusić Serce Pana, który raczył powołać nas do współpracy ze sobą w utwierdzaniu i rozszerzaniu swego Królestwa na ziemi, aby « miłość Chrystu­sowa » rozbudziła Boże powołanie w sercach wielu młodych i w innych duszach szlachetnych i wspaniałomyślnych. Niech po­budzi wahających się do powzięcia decyzji, podtrzymuje w wytr­wałości tych, którzy dokonali już wyboru w służbie Boga i braci. Niech Bóg da wszystkim zrozumienie, że obecność, jakość, liczba i wierność powołaniu jest znakiem żywej i dynamicznej obecności Kościoła w świecie i stanowi motyw nadziei na jego przyszłość.

 

Zwracam się także ze szczególnym i serdecznym apelem do młodych. Najdrożsi, spójrzcie na ideał reprezentowany przez po­stać Dobrego Pasterza - ideał światła, życia, miłości. Pomyślcie jednocześnie, jak bardzo naszym czasom potrzebne są takie ideały. Jeśli Bóg spojrzy na was z upodobaniem, jeśli was wybierze, jeśli powoła was, abyście byli jego współpracownikami, nie ocią­gajcie się ani chwili w swym wspaniałomyślnym « tak » - na wzór odpowiedzi, jaką dała Panna Najświętsza aniołowi. Nie będziecie żałowali! […]

 

Jan Paweł II 

 

(rozważanie przed modlitwą Regina caeli, Rzym, 6.5.1979)

 

oprac. Paweł Milcarek