Nakłdem wydawnictwa Dębogóra w tłumaczeniu i opracowaniu Pawła Milcarka ukazała się książka "Przewodnik po Mszy" Dom Jean-Denisa Chalufoura. Poniżej prezentujemy fragment przedmowy do wydania polskiego autorstwa ks. Macieja Zachary MIC. Książka do nabycia na stronie Wydawcy TUTAJ

Z nieukrywaną radością przyjąłem prośbę o napisanie krótkiej przedmowy do „Przewodnika po Mszy świętej” o. Jean-Denis Chalufour OSB z opactwa Fontgombault. Jest to jedna z tych pozycji, dzięki którym spełnia się wyrażone przed laty życzenie kard. Josepha Ratzingera, aby powstał nowy ruch odnowy liturgicznej. Można spodziewać się, że większość czytelników książki będą stanowiły osoby, dla których liturgicznym domem jest tradycyjna forma rytu rzymskiego i niewątpliwie pozycja ta będzie dla nich cenną pomocą w jeszcze lepszym poznaniu tej tradycji obrzędowej. Jednak do sięgnięcia po „Przewodnik” warto w niemniejszym stopniu zachęcić także wiernych utożsamiających się z liturgią w formie zwyczajnej; może to być dla nich okazja do poszerzenia spojrzenia, być może także do zrewidowania niejednego negatywnego stereotypu na temat Mszy „trydenckiej”.

Są dwa podstawowe powody, dla których przyjmuję z radością książkę o. Chalufour, pragnę je krótko rozwinąć poniżej.

Po pierwsze, książka jest świadectwem ogromnej żywotności i wewnętrznego bogactwa tradycyjnej liturgii, przez co może skutecznie przyczyniać się do przezwyciężenia dość rozpowszechnionego negatywnego mitu dawnej liturgii jako rzeczywistości rzekomo skostniałej, nieadekwatnej dla współczesnego człowieka, w której forma przytłacza treść. „Przewodnik” jest przykładem autentycznej mistagogii tradycyjnej liturgii, której formy, choć istotnie dawne, nie są przez to bynajmniej przestarzałe. Dawna liturgia to integralna część żywej tradycji Kościoła, mogąca dostarczyć solidnego duchowego pokarmu katolikom XXI wieku, a nie muzeum czy relikt przeszłości. Można odnieść do niej słowa Psalmu o drzewie, zasadzonym nad płynącą wodą, którego liście nigdy nie więdną (Ps 1, 3), lub słowa innego Psalmu o sprawiedliwym, który także w starości wyda owoc, zawsze pełen życiodajnych soków (Ps 92 [91], 15).

Po drugie, bardzo ważna jest przyjęta przez Autora perspektywa „ekumeniczna”. Zgodnie z tytułem książki, jej główną część stanowi komentarz do obrzędów Mszy świętej według Mszału rzymskiego z 1962 r., jednak oprócz tego Autor prezentuje  także obrzędy według zreformowanego Mszału Pawła VI, według wybranych tradycyjnych wariantów rytu rzymskiego (lyońskiego i dominikańskiego) a także według rytu bizantyjskiego. Ponadto w ramach komentarza do tradycyjnej liturgii o. Chalufour wielokrotnie odnosi się porównawczo do liturgii posoborowej, wskazując na istniejące różnice bez polemik. Taka właśnie perspektywa, dopuszczająca współistnienie różnych form rytu rzymskiego, oczywiście bez ich mieszania i czynienia jakiejś sztucznej hybrydy, oraz otwarta na bogactwo innych tradycji obrzędowych, wydaje się najlepiej korespondować z myślą Benedykta XVI, pragnącego przezwyciężyć klimat radykalnej opozycji między starszą i nową formą rytu rzymskiego. Dom Cassian Folsom OSB z klasztoru w Nursji powiedział przed paroma laty, że dwie formy liturgii rzymskiej są podobne do dwóch osób żyjących dotąd z dala od siebie, które teraz, po motu proprio „Summorum Pontificum”, mają szansę poznać się nawzajem i być może nawet ze sobą się zaprzyjaźnić. Podobny duch ożywia niniejszy „Przewodnik” i ten wewnątrzkościelny ekumenizm o. Chalufoura jest bardzo bliski także i dla mnie jako dla kapłana sprawującego Najświętszą Ofiarę według obu form rytu rzymskiego, mającego ponadto doświadczenie posługi duszpasterskiej w obrządku wschodnim, w parafii neounickiej. [...]

Maciej Zachara