Omnipotens sempiterne Deus, qui caelestia simul et terrena moderaris : supplicationes populi tui clementer exaudi; et pacem tuam nostris concede temporibus. Per Dominum.

 

Wszechmogący, wieczny Boże, który rządzisz równocześnie [sprawami] niebieskimi i ziemskimi : wysłuchaj łaskawie błagań Twego ludu; i udziel naszym czasom Twojego pokoju. Przez Pana.

Komentarz:

Tę starą kolektę mamy w obu formach rytu rzymskiego (Mszał Pawła VI przewiduje ją na II Niedzielę Okresu Zwykłego).

Rozpoczęta klasycznym rzymskim Omnipotens sempiterne Deus, powołuje się w pierwszej części na prawdę o nieograniczonym panowaniu Boga jedynego, przypominając że Jego rządy obejmują „równocześnie” niebo i ziemię, a więc wszystko, co On sam stworzył. Użyty tu czasownik moderari nie jest najmocniejszym słowem, którego można było tu użyć, biorąc pod uwagę potęgę i bezpośredniość Bożych rządów nad wszystkim. Można by tym razem odczytać to jako zaproszenie do zwrócenia uwagi na fakt, iż sprawczość Pana nie odbiera wszelkiej przyczynowości innym: zdolny i uprawniony do rządów absolutnych Kyrios woli jednak wprowadzać w swe władztwo udział stworzeń.

 

W drugiej części oracja apeluje najpierw do Boga mocnym exaudi, zabiegając już nie tylko o to, aby przedstawiona prośba została usłyszana, lecz aby została wysłuchana, czyli spełniona. Prośba ta jest błaganiem ludu Bożego; błagający co prawda usilnie apeluje, lecz zarazem spodziewa się, że wysłuchanie tej prośby będzie objawem łagodności Adresata. Nie chodzi więc o coś, co się „należy”, ale o coś, co możemy uzyskać dzięki dobroci, a mimo naszych braków.

 

Ostatnia fraza oracji, ukonkretniająca przedkładaną prośbę, mówi o pokoju dla „naszych czasów”. Nie pomylmy się jednak, sprowadzając ją li tylko do „prośby o pokój w świecie”. W tej prośbie wyraźnie zaznaczono, iż chodzi o pokój Boży, czyli o ten pokój, który Pan daje nie tak, jak daje świat (por. J 14, 27). 

 

PM